Okej. Dorzeczne, trzyma się jakiejś myśli, prostej, pospolitej, ale przecież raczej trafnej. Rymy też są (no PRAWIE idealne) i dlaczego za to ganić? Coś się udało, trzeba chwalić
Jeśli chodzi o minusy - wiersz to cztery wersy o drzewie na wzgórzu smaganym wiatrem, a potem kolejne cztery o tym samym. Rozumiesz, co chcę powiedzieć?
Cytat:Stoisz jak samotne drzewo
na wzgórzu nic je nie osłania
wiatr przechyla w prawo i lewo
pod naporem na boki się słania
Jak to drzewo trwasz na przekór
wiatrom przeciwności co wielu złamały
choć ciężar życia przygniata czasem
trwasz nadal to powód do chwały
Teraz jak to polepszyć, żeby nie raziło? Wiersz się po prostu nieładnie, bo jakoś geriatrycznie, powtarza. Nie wiem, czy jest to szczególnie ładne. Wypada to raczej gorzej, niż lepiej. Ograniczyłbym się osobiście maksymalnie do jednego powtórzenia - jak to drzewo. Nie więcej, resztę bym zniwelował; od chwili, gdy wspominasz o wietrze, będzie naprawdę jasne w dalszej części, że o nim mowa (zastąp ten wyraz jego działaniem, zastąp słowem "siła" i tym podobne, i już jest czyściej bez powtórzeń). Ponadto nie przemawia do mnie supozycja, że stoję jak drzewo, ale ja ogółem nigdy nie lubiłem w wierszach zwrotów do mnie o mnie. Jak dla mnie są one ryzykowne, bo nie wiem jak inni, ale ja je czytam z politowaniem najczęściej. Ktoś mi stara się wkręcić, co ja robię, i nieczęsto mu to wychodzi
Poezja, amatorska zwłaszcza, słabo hipnotyzuje. Zwyczajnie zrezygnowałbym z adresata w wierszu. Niech sobie to drzewo "stoi i trwa", czytelnika w to nie mieszaj, bo może wieść tak beztroskie życie, że metafora-pocieszenie (bo taki ma wydźwiek w sumie) wyda mu się po prostu śmieszna.
Powyższe to tylko moja pobożna opinia, a ostatnia sugestia to nie rozkaz, rada, też skromna i braterska.