Via Appia - Forum

Coś wisi w powietrzu.
Coś wisi...
Coś więcej od deszczu.

W niebios nabrzmiałej przeponie
coś wisi...
Skłębione ołowiem.

Trzy ptaki strzeliły w powietrze
silnymi skrzydłami.
Przepadły na wietrze...

Przepadły w przestworzu
sinymi piórami...
Błysk stali na nożu.

Coś wisi w powietrzu.
Coś wisi...
Coś więcej od deszczu.

Coś czai się w murach,
zmroczniałej ulicy,
pastelowych chmurach...

W zgłuchłym miasta grobie
coś dusi się...
Coś dusi się w sobie...

Coś pełznie po cichym, wymarłym pejzażu
ulic i drzew...
Po smutku ołtarzu...

Data: 4 V 1998

Wojtku, podoba mi się ten wiersz, można go różnie interpretować; a ja akurat lubię wieloznaczność w poezji. Podoba mi się to lekkie napięcie utrzymujące się do ostatniego wersu, podoba mi się pointa, zawoalowany sens, tajemniczość tego wiersza przeplatana ze smutkiem, strachem (?).

Piszesz wiersze godne uwagi, naprawdę...

Wojtku, mały chochlik przysiadł tutaj:

"W niebiosach nabrzmiałej przeponie"- niebiosa nie występują w l.poj., podobnie jak nożyczki, spodnie, itd.

"Przepadły w przestworzu"- w przestworzach brzmiałoby lepiej

Hm, mówi do mnie ten kawałek... Mówi, ale nie kończy I tego mi tu brakuje - zakończenia.

Dzięki Kheira, poprawiłem te 7 niebios... Co do "w przestworzu" to zmiana zepsuje rym
Root - zakończenie poczuj w sobie, dopowiedz je w swoim pejzażu

podoba mi się... tajemnica i zaduma, a lekki niedosyt zachęca do rozmyślań