Wybaczcie. Ostro wyszłam z wprawy, ale postarajcie się ocenić.
to nie był nasz ostatni papieros
na oddział wróciłeś za dwie godziny
zapomniałeś czegoś tam – ładowarki słuchawek
zapomniałeś że w domu jest dziwniej niż w wariatkowie
gdzie jeszcze zostanę zostanę jeszcze
żeby się poprzyglądać sufitowi
kiedy paliliśmy naszego nieostatniego papierosa
w sali terapeutycznej nazwanej palarnią
zostawiłeś mi Ciszę i Spokój - twoje wyimaginowane owczarki
i wyszedłeś a wiedziałam wrócisz – więc stałam i
nie upadłam nie upadłam lecz
zasnęłam w zadusznej bezpiecznej sali (by tak tlenu zabrakło)
zasnęłam bo tak mi było niewygodnie że zasnęłam
bo tak mi było niewygodnie bez
bez patrzenia
bez twojego czuwania przy łóżku paniki
w bezpiecznej sali
pieprzony Grudzień 2014
Coraz ciekawszy zestaw osobowościowy robi się na portalu. Insomnia, wierz mi, że kiedy jest autentyzm i głębia przeżyć, wprawa nie ma nic do rzeczy. Trochę to proza poetycka, ale to jest proza i bynajmniej nie poetycka. Pewnie inaczej bym to napisał, ale każdy ma swoją historię i swój sposób wyrażania. Czasami najbezpieczniej czuję się w takich miejscach. Gorzki, Wielki Bracie, dołóż mi podpis pod awatarem: "Chwilowo nieczynny".
No cóż. A jakie masz kryteria na prozę, a nie poezję, bo mnie się to nie klei. I bynajmniej wiem, że nie chodzi o podział na strofy, długość i częśto gęsto takie prosto mylone rzeczy. Drugi raz zarzucasz mi, że piszę bardziej prozą niż poezją? Chodzi o dosłowność, o brak wysublimowanych metafor? Ja wyvchodzę z założenia, że cały wiersz jest jedną wielką metaforą, chyba to nie gra.
W każdym razie dziękuję za komentarz i nie bądź nieczynny
Ba! Bądź czynny do odwołania.
Pozdrawiam serdecznie.
Moja droga, podpis o jaki wnioskuję jest właśnie metaforą. Nie chodzi o strzeliste metafory, ale o formę zapisu stanu i wydarzeń. Bardziej poruszająca opowieść. Ale to przecież tylko moje odczucia. Też pozdrowionka.
Gdybym umiała układać melodie, to już bym miała tekst
. Tylko ta zaduszna sala mi zgrzyta, nie umiem znaleźć tu sensu dla tego wyrazu - dla mnie zaduszny jest Dzień Zmarłych
. Ale nie wszystko muszę rozumieć, chyba.
Perła. Czytam chyba piąty raz, nie spodziewałem się. Jestem pełen zachwytu (nie napiszę, że też bym tak chciał, z powodów wiadomych).
Trzymaj się, mamy styczeń, grudnia już nie ma.
Bardzo dobry kawałek, Ins. Tak dobry, że nie wypada go rozkładać na czynniki pierwsze. Należy go zabrać w całości.
Sent from my GT-I9505 using Tapatalk
Uznanie za rytmikę, Ins. Ewidentnie jest tu przyśpiewnie, a przy w ogóle całej treści i tematyce tworzy to swoisty blues. Szpitalny blues. Ale właśnie taki spokojny, nie jakiś zupełnie lamentowy, tylko jak lekki deszcz stukający o parapet. Taki nadaje rytm. Bo równie dobrze akcja mogłaby sie toczyć przed klubem. Albo na dachu biurowca. Ale to już byłby inny blues.
Ehh, pamięta się jeszcze ile znajomości zawarło się w pierwszym tygodniu na pierwszym roku właśnie w palarniach. Zdawać by się mogło, że niepalący mieli trudniej, no chyba że w kolejkach po kawę. Ale dy-grzeszę.
Uznanie za rytmikę, Ins, bluesową rytmikę.
Pozdrawiam
Biorę, ale bez tej odezwy zaczynającej się od słów "Wybaczcie...".
5/5
najbardziej sugestywny moment wiersza? "zasnęłam bo tak mi było niewygodnie że zasnęłam". Brawo za to. Jest to swietne według mnie. wali po łbie i zmysłach. Odczuwa się to na żywo niejako....
on, ów zwrot, oddaje więcej niż cała recenzja. Jest samą recenzją, obrazem uczuć w Czytelniku zarazem. Zaraża ten nastrój. To jakby cały niepokój, cały nastrój w tekście i cała wymowa nastroju kumuluje się w tym momencie, który w sumie nawet dopełnienie w końcówce i całosć poprzedzająca niespecjalnie wygłusza.
Poruszony, zostawiam ocenę i pozdrowienia. Powiem tylko, że salę i nastrój wariatkowa oddano prawdziwie. Na dowód odsyłam innych do podobnej literatury, a co odważniejszych do rozmów bezpośrednich z pacjentami, albo... milczące i empatyczne odwiedziny w miejscu odosobnienia chorych na duchu. Wtedy i wiersz nabierze mocy w odbiorze. A może po prostu warto go przeczytać na tyle mocno, aby sobie spróbować ożywić wyobraźnię??
5/5