02-12-2014, 11:20
Yay, wrzucam coś xD Po latach tworzenia tfurczości niegodnej używania w jej określeniu normalnej ortografii udało mi się napisać coś, co zadowoliło nie tylko mojego korektora (
) ale i mnie. W sumie wciąż to piszę, ale będę wrzucał etapami. Miłego czytania!
Edgar siedział na krześle przed tawerną i wpatrywał się w ciemne wody Telmony. Największa rzeka Imperium płynęła tak jak zwykle - spokojnie i leniwie. Jedynym dalekim od normalności elementem były przedzierające się przez nią łodzie, wypchane nie rybakami, lecz uchodźcami. Patrząc na nie można było pomyśleć, że połowa Północnej Karadii usiłowała właśnie uciec na Południe.
Mag był jedną z dwóch spokojnych osób w promieniu kilku kilometrów. Drugą stanowił otyły karczmarz, który wraz ze swym ubraniem poplamionym jedzeniem mógł stanowić zarówno zgrabne podsumowanie jak i karykaturę swojego zawodu. Stał za kontuarem wewnątrz tawerny i zaciekle wycierał brudny kufel jeszcze brudniejszą szmatą, mimo iż całe jego jedzenie i alkohol skonfiskowane zostało przez lokalne dowództwo Armii Imperialnej. W opinii Edgara w ten sposób trzymał się resztek zdrowia psychicznego, bo pozwalało mu to udawać przed samym sobą, że nic się nie stało. To nie mogło działać przez długi czas - w najlepszym wypadku do momentu dotarcia legionów Amneru do rzeki - ale mag nie miał serca wyrywać go z jego małego, bezpiecznego świata.
Westchnął ciężko, po raz kolejny przeklinając los, który zaprowadził go do tej karczmy, a potem wbił wzrok w niebo. Chmury były zdecydowanie przyjemniejszym widokiem, nawet mimo słupów dymu plamiących horyzont na północnym-wschodzie. Raz jeszcze przeklnął Lanyę za to, że kazała mu to przyjść. W sumie nie była to jej wina - inwazja Amneru była czymś równie nieprzewidywalnym i niszczycielskim co tornado - ale na kimś musiał wyładować niechęć. A jego szefowa, siedząca sobie na cichej i spokojnej wyspie setki kilometrów stąd była idealnym celem. Zwłaszcza że zadanie, jakie mu dała….
Pomacał odruchowo kartkę, wciśniętą pod płaszcz. Stanowiła ona niepodważalny dowód tego, że jest członkiem Gildii Poszukiwaczy Przygód - która wszakże niewiele miała wspólnego z przygodami - i że wysłała go w ten rejon jej szefowa, Lanya. Dokument ten był wielofunkcyjny, nadawał się bowiem nie tylko do odganiania wścibskich patroli, jak i do udowodnienia, że nie jest podstawionym prowokatorem. Bo coś takiego, przy poczuciu humoru ludzi, z którymi miał się spotkać, mogło się skończyć zwiedzaniem dna Telmony.
Rozmyślania przerwał mu cichy i natarczywy pisk w uchu, przy pomocy którego zaklęcie alarmowe informowało go, że ktoś nadchodzi. Rzut oka upewnił go, że to właśnie jego rozmówca. Zbliżający się ku niemu człowiek ubrany i zachowujący się jak uchodźca na pewno nim nie był. Ludzi, którzy uciekając przed Amnerem musieli porzucić większość swojego majątku nie było bowiem stać na strażniczego demona - słabego, ale jednak - o zbrojnej eskorcie kryjącej się w krzakach nie wspominając. Widział co prawda tylko jednego, najemnika z Szarych Tarcz, który z pewnością pokazał się rozmyślnie, by upewnić maga, że wysłannik ma obstawę, ale niemal na pewno było ich więcej. A to, że nie mógł ich znaleźć tylko go upewniało, że są dobrzy.
Niech cię szlag Lanya, pomyślał. Następnym razem wyślj Szakilyę. Albo Envylla. Co tam, niech to nawet będzie Chciwość. Ale ja się wypisuję. Przejdę na pieprzoną emery…
- Pan z Gildii? - “Uchodźca” wzbogacił wypowiedź czarującym uśmiechem.
- A pan zapewne z Rady. - Edgar wyjął powoli kartkę i podał ją gościowi. Starał się nie ruszać zbyt gwałtownie, bo nie mógł być pewnym jakich to nerwusów jego rozmówca dobrał sobie do ochrony.
Gość tylko przebiegł wzrokiem po papierze, wyłapując kilka słów kluczowych takich jak “Gildia”, “wysłannik” i “Lanya”. Potem go zwinął i oddał.
- No dobrze, to skoro formalności mamy za sobą… - Zaczął, ale Edgar przerwał mu, chrząkając znacząco. Posłaniec przez chwilę patrzył na niego bez słowa z twarzą pozbawioną wyrazu, po czym wyjął z kieszeni mały czworokąt papieru. Mag nawet nie musiał brać jej do ręki. Dostatecznie często widywał pieczęć Rady Cieni, by móc ją rozpoznać bez problemu.
- No, teraz możemy przejść do interesów. - Edgar się uśmiechnął, ale uśmiech zastygł mu na twarzy, gdy zobaczył, że wysłannik go nie odwzajemnił.
- No i właśnie tutaj jest pewien problem.
Cudownie, brakowało jeszcze pieprzonych komplikacji, pomyślał mag.
- Otóż pudełko, które miałem panu dostarczyć, gdzieś się… zawieruszyło. - Posłaniec Rady wyglądał, jakby faktycznie było mu tego żal. - Co prawda wiemy, gdzie to się stało, ale niestety nasza zdolność do operowania w tamtym rejonie uległa znaczącemu zmniejszeniu.
Innymi słowy, przetłumaczył w głowie Edgar, nie możecie, albo nie chcecie się w to dalej mieszać.
- Przepraszam, zawieruszyło się? Zapłaciliśmy wam i w zamian spodziewaliśmy się wymiernych efektów, a nie usprawiedliwień. Mieliście je ukraść z depozytu lokalnej rezydentury Imperialnej Gildii Magicznej i dostarczyć nam. Jestem tutaj tylko dlatego, że wysłaliście nam informację, że pudełko jest gotowe do odbioru. Mam rozumieć, że kłamaliście?
- Nie. - Mruknął niechętnie posłaniec. - Gdy się z wami kontaktowaliśmy, faktycznie znajdowało się w naszych rękach. Ta sytuacja niestety uległa zmianie. Jeden z konwojentów okazał się… niegodny naszego zaufania.
- Świat się kończy. - Odburknął mu Edgar, przewracając oczyma. - Przestępca zdradził przestępce. Czy odpowiednie zabezpieczenie przeciwko czemuś takiemu nie było wliczone w koszta?
- Było. Ale nie zawsze się to udaje. Zdradził ktoś, po kim się tego naprawdę nie spodziewaliśmy. A na dodatek wytłukł cały wysłany za nim oddział.
- Albo jest cholernie dobry - skomentował Edgar - albo ma kumpli. - Posłaniec zrobił minę sugerującą, że próbuje wyrzucić z siebie coś bardzo nieprzyjemnego.
- To pierwsze. - Powiedział w końcu. - To Splamiony.
Edgar doszedł do wniosku, że to nie był zły dzień. To był najgorszy dzień w całym jego dość długim życiu. Najpierw Amner, potem Rada, a na sam koniec, jakby dla ostatecznego pognębienia, Splamiony. Utopienie w Telmonie nagle zaczęło się jawić jako atrakcyjna alternatywa.
- Pojebało was. - Stwierdził po chwili. Posłaniec się skrzywił, ale nie odpowiedział. Jego milczenie jeszcze Edgara nakręciło. - I to kurwa kompletnie. Handel narkotykami zmieniającymi ludzi w rośliny lub wściekłych morderców, czczący demony sekciarze, eksperymenty na ludziach… wszystkie wasze tak zwane osiągnięcia właśnie przyćmił jeden przykład bezgranicznej tępoty. Imperium w swoim obecnym stanie jakoś by to wszystko przebolało, ale Splamieni? Do gardeł się wam rzucą. IGM, Kruki i Świątynia będą bić się ze sobą o możliwość podpalenia stosu. Ten wasz genialny pomysł z próbą ułożenia się z Amnerczykami właśnie spadł na drugie miejsce w rankingu popełnionych przez was głupot.
Posłaniec skrzywił się na przypomnienie jednej z największych klęsk Rady. Kilka tygodni temu wysłała ona jednego z jego kolegów po fachu do Amnerczyków. Jego zadaniem było przekonanie legata dowodzącego jednym z legionów do zostawienia w spokoju majątku należącego do ważnych członków Rady. Żołnierze Tyrana okazali się niechętni do kompromisów i wysłannik skończył nakarmiony własnymi argumentami. Złotymi i stopionymi, zaaplikowanymi doustnie.
Splamieni nazywani byli kiedyś Białą Dłonią. Edgar nie był specjalistą w tej dziedzinie, ale na ile wiedział, stanowili oni rodzaj półreligijnego zakonu rycerskiego, powstałego w czasie gdy pośród imperialnej arystokracji pojawiła się moda na tego rodzaju zabawy. Pośród mnóstwa organizacji, które wtedy powstały, Biała Dłoń wyróżniała się wyjątkową kompetencją i ambicją, bo zamiast uganiać się za bandytami wybrali na wrogów demony. A to już była sprawa znacznie poważniejsza. Niestety, Mrok po raz kolejny znalazł sposób na wytarcie Światłem podłogi i pewnego pięknego dnia całe Imperium zostało zalane członkami tego zakonu, co do jednego opętanymi i szalejącymi po okolicy. Niestety (albo na szczęście, zależy z której strony patrzeć) w każdym z nich siedziało po kilka demonów, co paradoksalnie pozwalało im przez większość czasu częściowo nad sobą panować. Ich nowi lokatorzy permanentnie ze sobą walczyli, ale sama ich liczba drastycznie zwiększała ich siłę. Jak na złość, demony potrafiły się jednak ze sobą dogadać, gdy chodziło o szerzenie śmierci i zniszczenia, albo o obronę własną.
W końcu większość rycerzy ubito, ale reszta uciekła i ukryła się. Od czasu do czasu wychodzili na światło dzienne, a wtedy to właśnie na Gildię spadał obowiązek ulżenia ich cierpieniom. Było to logiczne, bo na wpół samobójcze zadania najlepiej było zlecać tym, którzy i tak nie mogli umrzeć. Edgar dwa razy brał udział w takich polowaniach. W obydwu przypadkach wysyłano przeciw nim co najmniej pięciu ludzi, z czego wracała niecała połowa. Magowi raz się udało, ale podczas drugiej akcji skończył wypatroszony, co zdecydowanie nie należało do najprzyjemniejszych rodzajów śmierci, spośród tych które miał okazję doświadczyć.
- Przynajmniej powiedz, że to nie był paladyn. - Posłaniec pokiwał głową, co w połączeniu z kwaśną miną nie tworzyło wrażenia szczerości.
- Nie był. Pełnoprawny członek, ale nikt ze starszyzny.
Paladynami nazywano elitę Białej Dłoni. Słowo pochodziło z jednego z dialektów barbarzyńców z Karadii Północnej, w którym oznaczało “wybranego”. Najczęściej przez któregoś z bogów, bóstw lub demonów, ale zdarzało się, że nazywano tak też członków osobistej straży jakiegoś watażki. Po opętaniu stali się prawdziwymi maszynami do zabijania. Do utłuczenia jednego najczęściej potrzeba było co najmniej dwudziestu ludzi.
- Dlaczego mam wrażenie, że nie jesteś do końca szczery? - Spytał kąśliwie Edgar.
- No cóż - posłaniec westchnął ciężko - chociaż nie był to członek starszyzny, to po losie jaki spotkał wysłaną za nim ekipę wnioskujemy, że zawartość pudełka mogła go w poważnym stopniu wzmocnić. Prawdopodobnie tak bardzo, że jest w stanie nad sobą panować. Nie wiemy tylko, czy samokontrola to jedyne, co uległo poprawie.
- Cudownie. - Mag westchnął ciężko. - Podsumowując, przekonaliście Splamionego, że zdołacie go uwolnić od demonów i wysłaliście po pudełko. Niestety, w drodze powrotnej doszedł do wniosku, że tak naprawdę robicie go w konia, więc wytłukł obstawę i korzystając z faktu, że znowu nad sobą panuje, ruszył szukać lekarstwa, albo śmierci. - Urwał, widząc, że z każdym jego słowem posłaniec bladł coraz bardziej.
- Niestety tego drugiego.
- Jak to niest… - Edgar umilkł i wlepił wzrok w słup dymu na północnowschodnim skraju horyzontu. Oznaczający kierunek, z którego nadchodzą Amnerczycy, ponoć najlepsi żołnierze świata, w szeregach których pełno było magów ze sporym doświadczeniu w zabijaniu demonów i opętanych.
- Jeżeli Gildia jest skłonna zainterweniować - wtrącił szybko posłaniec, starając się uniknąć wypisanego na twarzy maga i zbliżającego się błyskawicznie wybuchu - wówczas Rada chciałaby prosić o zachowanie w tajemnicy naszego powiązania ze Splamionymi. W zamian będziemy mieć wobec was ogromny dług wdzięczności, który spłacimy kiedy tylko będziecie chcieli. My samy nie jesteśmy już w stanie nic zrobić, gdyż wszyscy nasi ludzie w Hungarii są zbyt zajęci ewakuowaniem naszego majątku na drugi brzeg.
Edgar wciągnął powietrze do ust. I bardzo powoli je wypuścił.
- Innymi słowy - powiedział już spokojnie - spierdoliliście sprawę. I teraz mamy za was sprzątać, tak?
Posłaniec nie odpowiedział. Za to z karczmy dobiegł ich trzask tłuczonego szkła. Mag natychmiast wyczuł, że ktoś tam właśnie umarł. Wyglądało na to, że do karczmarza w końcu dotarło co się wokół niego dzieje i postanowił zaprotestować w jedyny sposób, w jaki jeszcze mógł to zrobić.
Genialne podsumowanie sytuacji, stwierdził ponuro w myślach Edgar.
Każdy krok był dla niego wyzwaniem. Czuł się jakby szedł po szyję w wodzie. Demony wyły w jego głowie, wściekłe że ich niewolnik zerwał kajdany. Walczyły z nim na wszelkie możliwe sposoby. Nie tylko atakowały umysł, próbując zepchnąć rycerza z powrotem w mroczny kąt umysłu, z którego niedawno uciekł, ale też mamiły go. Ukazywały rzeczy, których nie było, próbując uniemożliwić dotarcie do celu. Wiele razy zawahał się, widząc nagle przed sobą bezdenną przepaść, albo sięgające nieba ściany, nim w końcu zrozumiał, że one tak naprawdę nie istnieją. W pewnym momencie zaczął ignorować wszelkie przeszkody.
Magia krążąca w jego żyłach dodawała mu sił. Nie wiedział, co było w pudełku - nie otworzył go, zbyt mocno się bojąc, że mógłby zakłócić jego działanie. Wiedział, że była to jedyna szansa na śmierć. Jeszcze kilka dni temu demony bez problemu przejęłyby kontrolę, gdyby tylko doszły do wniosku, że to co robi może skończyć się zniszczeniem ich marionetki. Teraz mogły się tylko przyglądać.
Kierował się na północny wschód. Droga wiodąca do Pazsany, trzeciego pod względem wielkości miasta Hungarii, od dwóch tygodni znajdującego się pod panowaniem Amneru, stała się dla niego drogą do wyzwolenia. Nic nie mogło go powstrzymać.
Przebijał się właśnie przez kolejną fikcyjną ścianę, gdy nagle poczuł potężne uderzenie w pierś. Cofnął się i opadł na jedno kolano. Przerażone nagłym atakiem demony oddały mu kontrolę nad wzrokiem. Wtedy rycerz zorientował się, że wszedł na pole bitwy.
Szedł przez las, ale w tym konkretnym miejscu droga przecinała dużą polanę. Walczyły na niej dwa oddziały. Większy, mimo swej liczebności spychany do tyłu, składał się z ludzi zbrojnych w trójkątne tarcze i długie miecze oraz włócznie. Powiewał nad nimi sztandar z ziejącym ogniem, czerwonym smokiem na białym tle, godłem Imperium. Atakowała go druga, mniej liczna grupa wojowników uzbrojonych w kwadratowe tarcze, miecze i lekkie kusze. Ich symbolu - uskrzydlonego węża na czerwonym tle - Splamiony nie rozpoznawał, ale natychmiast doszedł do wniosku, że to z pewnością żołnierze Amneru.
Imperium przegrywało.
Karadyjski oddział krok po kroku cofał się pod naporem przeciwnika. Odepchnięty od drogi, plecami zaczął się zbliżać do skraju lasu. Lada moment miał zostać weń zepchnięty, a między drzewami utrzymywanie szyku nie było możliwe. Wtedy Amnerczycy ich wymordują.
W tym samym momencie do rycerza dotarło, co się z nim stało. Jeden z kuszników stojący na krawędzi formacji Tyranatu zauważywszy idącego drogą człowieka na wszelki wypadek do niego strzelił. Bełt trafił go prosto w pierś.
To zabiłoby normalnego człowieka. Ale Splamiony nie był normalnym człowiekiem.
Zasklepiająca się rana wypchnęła z siebie pocisk. Po sekundzie nie było po niej śladu. Wtedy rycerz wstał.
Kusznik, który do niego strzelił, cały czas mu się przyglądał. Stał z ponownie załadowaną kuszą, prawdopodobnie po to, by móc go szybko dobić, gdyby pierwszy bełt nie wystarczył. Gdy Splamiony nagle wstał, wyraz jego twarzy nie uległ zmianie.
W tym momencie rycerza ogarnął szał. Niewiele myśląc, nie dobywszy broni ruszył z wrzaskiem na prawie dwie setki wojowników. Ukryte w nim demony nagle struchlały ze strachu.
Zdołał przebiec co najwyżej połowę dzielącego ich dystansu, gdy kolejny bełt trafił go między oczy. Nie miał na sobie hełmu, a pocisk wystrzelono z kilkunastu kroków. Jego głowa dosłownie pękła. Pochłonęła go ciemność, która po kilku sekundach ustąpiła miejsca światłu. Podniósł się z ziemi i spojrzał na kusznika nowymi oczyma. Rzucił się do przodu i dopadł go, nim tamten zdążył ponownie naciągnąć kuszę. Strzelec sięgnął po sztylet, ale na to również nie starczyło mu czasu. Splamiony chwycił go za ramię i pociągnął. Krew bryzgnęła na wszystkie strony. Kusznik cofnął się i spojrzał tępo na kikut swojej prawej ręki. Sekundę później rycerz trafił go wierzchem dłoni w podbródek. Jego głowa wygięła się pod nienaturalnym kątem i osunął się na ziemię. Rycerz nie zwracał już na niego uwagi. Rzucił się na jego kolegów.
Normalnie taki atak powinien się skończyć jego rychłą śmiercią, nawet w obecnym wielokrotnie wzmocnionym stanie. Amnerczyków było zbyt dużo i byli zbyt dobrymi wojownikami, na dodatek nie brak było w ich szeregach magów. I to bardzo kompetentnych. Zadecydował jeden czynnik - kolektywna świadomość, tworzona przez służących Tyranowi magów z połączonych umysłów żołnierzy. Dzięki niej walczyli i ginęli w ciszy, nie zwracając uwagi na najcięższe rany. Nie przeszkadzało im to być wyjątkowo kompetentnymi wojownikami. W bitwie całe kohorty, a nawet legiony posiadały jeden, wspólny umysł, odporny na panikę i strach. Stanowiło to dokładne przeciwieństwo doktryny Imperium, preferującej indywidualną inicjatywę i odwagę wynikającą z ochotniczego zaciągu, nieco tylko poprawioną przez telepatyczną łączność, pozwalającą na łatwe przekazywanie rozkazów na polu walki.
Jednak w tej bitwie zbiorowy umysł oddziału był zbyt skupiony na starciu z niedobitkami imperialnego batalionu, by móc poświęcić choć odrobinę uwagi samobójczej szarży samotnego rycerza. Amnerski oddział był niczym stojący w płomieniach człowiek, niezdolny zauważyć, że ktoś dodatkowo kłuje go szpilką. A ta konkretna szpilka przebiła ciało i kości, po czym ruszyła prosto w serce.
Żołnierze ginęli, bo nikt oddalony od szarżującego szaleńca o więcej niż kilka kroków nie był w stanie zanotować jego obecności. Stanowili część kolektywu i poddani jego rozkazom wiernie stali w szyku, ze wzrokiem utkwionym w słabnący imperialny batalion. Dopiero gdy rycerz ich atakował, ich własne umysły przejmowały kontrolę, po to by mogli wymieniać z przeciwnikiem ciosy bez angażowania zbiorowego intelektu. A gdy do tego dochodziło, nie mieli czasu nawet krzyknąć, by ostrzec kolegów. Pogrążony w bojowym szale rycerz, o sile stukrotnie zwiększonej przez demony i moc pudełka, gołymi rękami wgniatał zbroje, wyrywał ręce, łamał karki i miażdżył chronione hełmami czaszki. Każdy, kto stanął na jego drodze, umierał.
Gdy zbiorowość pojęła w końcu, że coś jest nie tak, całe lewe skrzydło amnerskiego oddziału już nie żyło, albo właśnie konało. Przyglądali się temu zdumieni imperialni żołnierze, którzy nagle zrozumieli, że ich egzekucja została odwołana, albo przynajmniej odroczona.
Reakcja była typowo amnerska - czyli absolutnie amoralna i bezwzględna, ale logiczna i dająca największą możliwą szansę na zwycięstwo. Dziesięciu żołnierzy spisano na straty. Rzucili się na rycerza, dając czas ich kolegom na “oczyszczenie pola”. Gdy Splamiony skręcił kark ostatniemu z nich, nagle zorientował się, że stoi na środku dziury w szeregach Amnerczyków. Ze wszystkich stron otaczał go mur tarcz. Przed nim zaś stało pięć zakapturzonych postaci, z insygniami magów bitewnych Tyranatu. Szósta osoba, identycznie odziana, stała nieco z tyłu.
Wszyscy czarodzieje stojący z przodu jednocześnie zaatakowali. Rycerz zatoczył się, gdy uderzył w niego huragan zaklęć. Powietrze pomiędzy nimi zagotowało się, gdy wezwane przez magów demony służące Tyranowi zaczęły się materializować. Na Splamionego runęła fala potworów o trudnym do opisania kształcie.
Gdy pierwszy z setek czekających na niego pazurów zagłębił się w ciało, umysł rycerza zalała fala mocy. Demon zniknął, a pozostałe cofnęły się, przerażone. Nawet magowie zaprzestali ataku i zamiast tego wpatrywali się w niego, z szokiem wypisanym na twarzach. Splamiony w przebłysku racjonalnego myślenia zrozumiał, że w jakiś sposób “pożarł” potwora. A potem ponownie pochłonął go szał.
Zdołał zaabsorbować dwa kolejne demony, nim pozostałe uciekły w Mrok. Bez ich ochrony, magowie nagle stali się bezradni. Rycerz dopadł ich, nim zdążyli osłonić się zaklęciem obronnym, albo nakazać otaczającym ich żołnierzom zmianę w żywe tarcze.
W parę chwil było po wszystkim. Splamiony opuścił okuty w stal but na głowę ostatniego z czarodziejów, który z połamanymi nogami próbował się odczołgać jak najdalej od szalejącego wojownika. W tym momencie do jego otępiałego od nadmiaru przelewającego się przezeń magii umysłu dotarło, że w pobliżu został jeszcze jeden, ostatni mag. Ten, który od samego początku stał z tyłu.
Gdyby pomyślał nad tym jeszcze chwilę, dziwne zachowanie czarownika z pewnością wydałoby mu się podejrzane. Ale nie był do tego zdolny. W efekcie rzucił się na stojącego w bezruchu maga. Był już o krok od niego, gdy nagle świat pochłonęła ciemność.
Gdy się ocknął, leżał bezwładnie na ziemi, przecięty w pasie. Brakowało mu też lewej ręki. To co z jego ciała pozostało, było prawie w całości pokryte oparzeniami. Demony w jego głowie wyły, przerażone, ledwie radząc sobie z blokowaniem bólu. A nad nim pochylała się postać w szacie maga bitewnego Tyranatu, pod kapturem której zamiast twarzy widział tylko kotłującą się ciemność.
Ascendant, zrozumiał nagle otrzeźwiały rycerz. Mag, który porzucił człowieczeństwo w zamian za moc i nieśmiertelność.
Demon przesunął się nieco w bok. W tym momencie Splamiony dostrzegł, że prawa ręka Ascendanta zmienia kształt. Na jego oczach przedramię maga przekształciło się w bezkształtną plamę mroku, która po sekundzie zastygła w podobną do kosy klingę. Potem Ascendant uderzył.
Rycerz zatrzymał ostrze kilka centymetrów od swojej głowy, chwytając je dłonią. Nie zwracając uwagi na kapiącą mu na twarz krew ściskał z całej siły.
Przebudzony przekrzywił głowę, jakby dziwiąc się uporowi Splamionego. Sekundę później rycerza zalała fala mocy. Ręka Ascendenta zaczęła się rozpływać.
To przecież demon!, przemknęło opętanemu przez myśl. Jego też mogę pożreć!
Przebudzony usiłował się wyrwać, ale nie zdążył. Rycerz złapał go nagle zregenerowaną lewą ręką za ramię, a potem przyciągnął bliżej. Sekundę później jego szczęki zacisnęły się na szyi Ascendanta. Magiem nagle szarpnęło do tyłu. Wyrwał się z objęć Splamionego i odskoczył, tylko po to by zmienić się w plamę ciemności i po chwili zniknąć.
Rycerz podniósł się z ziemi. Wokół niego trwała bitwa. Żołnierze Imperium, widząc trwającą przed nimi masakrę nabrali animuszu, wzięli się w garść i ruszyli do kontrataku. Amnerczycy cofali się. Stracili zbyt wielu żołnierzy, w tym co najgorsze wszystkich magów.
Splamiony zignorował trwającą wokół niego bitwę. Ruszył do przodu i po chwili wydostał się z tłumu walczących ze sobą ludzi. Wtedy westchnął ciężko. Tym razem się nie udało. Nie wiedział skąd wziął się ten szał, ale skutecznie uniemożliwił mu śmierć. Ruszył na północny wschód. Postanowił próbować do skutku.
Gdyby pomyślał nad tym chwilę, może zastanowiłaby go obecność jednego z zaledwie kilku amnerskich Ascendentów w straży przedniej legionu.
Kilka chwil później imperialna doktryna stawiania na indywidualną inicjatywę po raz kolejny pokazała swoje zalety. Na pobitewnym pobojowisku, młody porucznik dowodzący batalionem po śmierci majora nagle doznał olśnienia. Spojrzał na słupy dymu na północnym wschodzie, a potem prędko naskrobał kilka słów na kartce papieru. Wręczył potem tę notatkę jednemu z szeregowców i kazał mu dostarczyć ją do rąk własnych dowódcy Szóstej Armii.
Gdy goniec ruszył biegiem na południe, na twarzy porucznika po raz pierwszy od kilku godzin zagościł uśmiech. A potem to, co zostało z batalionu rozpoczęło marsz na północny wschód.
) ale i mnie. W sumie wciąż to piszę, ale będę wrzucał etapami. Miłego czytania!Edgar siedział na krześle przed tawerną i wpatrywał się w ciemne wody Telmony. Największa rzeka Imperium płynęła tak jak zwykle - spokojnie i leniwie. Jedynym dalekim od normalności elementem były przedzierające się przez nią łodzie, wypchane nie rybakami, lecz uchodźcami. Patrząc na nie można było pomyśleć, że połowa Północnej Karadii usiłowała właśnie uciec na Południe.
Mag był jedną z dwóch spokojnych osób w promieniu kilku kilometrów. Drugą stanowił otyły karczmarz, który wraz ze swym ubraniem poplamionym jedzeniem mógł stanowić zarówno zgrabne podsumowanie jak i karykaturę swojego zawodu. Stał za kontuarem wewnątrz tawerny i zaciekle wycierał brudny kufel jeszcze brudniejszą szmatą, mimo iż całe jego jedzenie i alkohol skonfiskowane zostało przez lokalne dowództwo Armii Imperialnej. W opinii Edgara w ten sposób trzymał się resztek zdrowia psychicznego, bo pozwalało mu to udawać przed samym sobą, że nic się nie stało. To nie mogło działać przez długi czas - w najlepszym wypadku do momentu dotarcia legionów Amneru do rzeki - ale mag nie miał serca wyrywać go z jego małego, bezpiecznego świata.
Westchnął ciężko, po raz kolejny przeklinając los, który zaprowadził go do tej karczmy, a potem wbił wzrok w niebo. Chmury były zdecydowanie przyjemniejszym widokiem, nawet mimo słupów dymu plamiących horyzont na północnym-wschodzie. Raz jeszcze przeklnął Lanyę za to, że kazała mu to przyjść. W sumie nie była to jej wina - inwazja Amneru była czymś równie nieprzewidywalnym i niszczycielskim co tornado - ale na kimś musiał wyładować niechęć. A jego szefowa, siedząca sobie na cichej i spokojnej wyspie setki kilometrów stąd była idealnym celem. Zwłaszcza że zadanie, jakie mu dała….
Pomacał odruchowo kartkę, wciśniętą pod płaszcz. Stanowiła ona niepodważalny dowód tego, że jest członkiem Gildii Poszukiwaczy Przygód - która wszakże niewiele miała wspólnego z przygodami - i że wysłała go w ten rejon jej szefowa, Lanya. Dokument ten był wielofunkcyjny, nadawał się bowiem nie tylko do odganiania wścibskich patroli, jak i do udowodnienia, że nie jest podstawionym prowokatorem. Bo coś takiego, przy poczuciu humoru ludzi, z którymi miał się spotkać, mogło się skończyć zwiedzaniem dna Telmony.
Rozmyślania przerwał mu cichy i natarczywy pisk w uchu, przy pomocy którego zaklęcie alarmowe informowało go, że ktoś nadchodzi. Rzut oka upewnił go, że to właśnie jego rozmówca. Zbliżający się ku niemu człowiek ubrany i zachowujący się jak uchodźca na pewno nim nie był. Ludzi, którzy uciekając przed Amnerem musieli porzucić większość swojego majątku nie było bowiem stać na strażniczego demona - słabego, ale jednak - o zbrojnej eskorcie kryjącej się w krzakach nie wspominając. Widział co prawda tylko jednego, najemnika z Szarych Tarcz, który z pewnością pokazał się rozmyślnie, by upewnić maga, że wysłannik ma obstawę, ale niemal na pewno było ich więcej. A to, że nie mógł ich znaleźć tylko go upewniało, że są dobrzy.
Niech cię szlag Lanya, pomyślał. Następnym razem wyślj Szakilyę. Albo Envylla. Co tam, niech to nawet będzie Chciwość. Ale ja się wypisuję. Przejdę na pieprzoną emery…
- Pan z Gildii? - “Uchodźca” wzbogacił wypowiedź czarującym uśmiechem.
- A pan zapewne z Rady. - Edgar wyjął powoli kartkę i podał ją gościowi. Starał się nie ruszać zbyt gwałtownie, bo nie mógł być pewnym jakich to nerwusów jego rozmówca dobrał sobie do ochrony.
Gość tylko przebiegł wzrokiem po papierze, wyłapując kilka słów kluczowych takich jak “Gildia”, “wysłannik” i “Lanya”. Potem go zwinął i oddał.
- No dobrze, to skoro formalności mamy za sobą… - Zaczął, ale Edgar przerwał mu, chrząkając znacząco. Posłaniec przez chwilę patrzył na niego bez słowa z twarzą pozbawioną wyrazu, po czym wyjął z kieszeni mały czworokąt papieru. Mag nawet nie musiał brać jej do ręki. Dostatecznie często widywał pieczęć Rady Cieni, by móc ją rozpoznać bez problemu.
- No, teraz możemy przejść do interesów. - Edgar się uśmiechnął, ale uśmiech zastygł mu na twarzy, gdy zobaczył, że wysłannik go nie odwzajemnił.
- No i właśnie tutaj jest pewien problem.
Cudownie, brakowało jeszcze pieprzonych komplikacji, pomyślał mag.
- Otóż pudełko, które miałem panu dostarczyć, gdzieś się… zawieruszyło. - Posłaniec Rady wyglądał, jakby faktycznie było mu tego żal. - Co prawda wiemy, gdzie to się stało, ale niestety nasza zdolność do operowania w tamtym rejonie uległa znaczącemu zmniejszeniu.
Innymi słowy, przetłumaczył w głowie Edgar, nie możecie, albo nie chcecie się w to dalej mieszać.
- Przepraszam, zawieruszyło się? Zapłaciliśmy wam i w zamian spodziewaliśmy się wymiernych efektów, a nie usprawiedliwień. Mieliście je ukraść z depozytu lokalnej rezydentury Imperialnej Gildii Magicznej i dostarczyć nam. Jestem tutaj tylko dlatego, że wysłaliście nam informację, że pudełko jest gotowe do odbioru. Mam rozumieć, że kłamaliście?
- Nie. - Mruknął niechętnie posłaniec. - Gdy się z wami kontaktowaliśmy, faktycznie znajdowało się w naszych rękach. Ta sytuacja niestety uległa zmianie. Jeden z konwojentów okazał się… niegodny naszego zaufania.
- Świat się kończy. - Odburknął mu Edgar, przewracając oczyma. - Przestępca zdradził przestępce. Czy odpowiednie zabezpieczenie przeciwko czemuś takiemu nie było wliczone w koszta?
- Było. Ale nie zawsze się to udaje. Zdradził ktoś, po kim się tego naprawdę nie spodziewaliśmy. A na dodatek wytłukł cały wysłany za nim oddział.
- Albo jest cholernie dobry - skomentował Edgar - albo ma kumpli. - Posłaniec zrobił minę sugerującą, że próbuje wyrzucić z siebie coś bardzo nieprzyjemnego.
- To pierwsze. - Powiedział w końcu. - To Splamiony.
Edgar doszedł do wniosku, że to nie był zły dzień. To był najgorszy dzień w całym jego dość długim życiu. Najpierw Amner, potem Rada, a na sam koniec, jakby dla ostatecznego pognębienia, Splamiony. Utopienie w Telmonie nagle zaczęło się jawić jako atrakcyjna alternatywa.
- Pojebało was. - Stwierdził po chwili. Posłaniec się skrzywił, ale nie odpowiedział. Jego milczenie jeszcze Edgara nakręciło. - I to kurwa kompletnie. Handel narkotykami zmieniającymi ludzi w rośliny lub wściekłych morderców, czczący demony sekciarze, eksperymenty na ludziach… wszystkie wasze tak zwane osiągnięcia właśnie przyćmił jeden przykład bezgranicznej tępoty. Imperium w swoim obecnym stanie jakoś by to wszystko przebolało, ale Splamieni? Do gardeł się wam rzucą. IGM, Kruki i Świątynia będą bić się ze sobą o możliwość podpalenia stosu. Ten wasz genialny pomysł z próbą ułożenia się z Amnerczykami właśnie spadł na drugie miejsce w rankingu popełnionych przez was głupot.
Posłaniec skrzywił się na przypomnienie jednej z największych klęsk Rady. Kilka tygodni temu wysłała ona jednego z jego kolegów po fachu do Amnerczyków. Jego zadaniem było przekonanie legata dowodzącego jednym z legionów do zostawienia w spokoju majątku należącego do ważnych członków Rady. Żołnierze Tyrana okazali się niechętni do kompromisów i wysłannik skończył nakarmiony własnymi argumentami. Złotymi i stopionymi, zaaplikowanymi doustnie.
Splamieni nazywani byli kiedyś Białą Dłonią. Edgar nie był specjalistą w tej dziedzinie, ale na ile wiedział, stanowili oni rodzaj półreligijnego zakonu rycerskiego, powstałego w czasie gdy pośród imperialnej arystokracji pojawiła się moda na tego rodzaju zabawy. Pośród mnóstwa organizacji, które wtedy powstały, Biała Dłoń wyróżniała się wyjątkową kompetencją i ambicją, bo zamiast uganiać się za bandytami wybrali na wrogów demony. A to już była sprawa znacznie poważniejsza. Niestety, Mrok po raz kolejny znalazł sposób na wytarcie Światłem podłogi i pewnego pięknego dnia całe Imperium zostało zalane członkami tego zakonu, co do jednego opętanymi i szalejącymi po okolicy. Niestety (albo na szczęście, zależy z której strony patrzeć) w każdym z nich siedziało po kilka demonów, co paradoksalnie pozwalało im przez większość czasu częściowo nad sobą panować. Ich nowi lokatorzy permanentnie ze sobą walczyli, ale sama ich liczba drastycznie zwiększała ich siłę. Jak na złość, demony potrafiły się jednak ze sobą dogadać, gdy chodziło o szerzenie śmierci i zniszczenia, albo o obronę własną.
W końcu większość rycerzy ubito, ale reszta uciekła i ukryła się. Od czasu do czasu wychodzili na światło dzienne, a wtedy to właśnie na Gildię spadał obowiązek ulżenia ich cierpieniom. Było to logiczne, bo na wpół samobójcze zadania najlepiej było zlecać tym, którzy i tak nie mogli umrzeć. Edgar dwa razy brał udział w takich polowaniach. W obydwu przypadkach wysyłano przeciw nim co najmniej pięciu ludzi, z czego wracała niecała połowa. Magowi raz się udało, ale podczas drugiej akcji skończył wypatroszony, co zdecydowanie nie należało do najprzyjemniejszych rodzajów śmierci, spośród tych które miał okazję doświadczyć.
- Przynajmniej powiedz, że to nie był paladyn. - Posłaniec pokiwał głową, co w połączeniu z kwaśną miną nie tworzyło wrażenia szczerości.
- Nie był. Pełnoprawny członek, ale nikt ze starszyzny.
Paladynami nazywano elitę Białej Dłoni. Słowo pochodziło z jednego z dialektów barbarzyńców z Karadii Północnej, w którym oznaczało “wybranego”. Najczęściej przez któregoś z bogów, bóstw lub demonów, ale zdarzało się, że nazywano tak też członków osobistej straży jakiegoś watażki. Po opętaniu stali się prawdziwymi maszynami do zabijania. Do utłuczenia jednego najczęściej potrzeba było co najmniej dwudziestu ludzi.
- Dlaczego mam wrażenie, że nie jesteś do końca szczery? - Spytał kąśliwie Edgar.
- No cóż - posłaniec westchnął ciężko - chociaż nie był to członek starszyzny, to po losie jaki spotkał wysłaną za nim ekipę wnioskujemy, że zawartość pudełka mogła go w poważnym stopniu wzmocnić. Prawdopodobnie tak bardzo, że jest w stanie nad sobą panować. Nie wiemy tylko, czy samokontrola to jedyne, co uległo poprawie.
- Cudownie. - Mag westchnął ciężko. - Podsumowując, przekonaliście Splamionego, że zdołacie go uwolnić od demonów i wysłaliście po pudełko. Niestety, w drodze powrotnej doszedł do wniosku, że tak naprawdę robicie go w konia, więc wytłukł obstawę i korzystając z faktu, że znowu nad sobą panuje, ruszył szukać lekarstwa, albo śmierci. - Urwał, widząc, że z każdym jego słowem posłaniec bladł coraz bardziej.
- Niestety tego drugiego.
- Jak to niest… - Edgar umilkł i wlepił wzrok w słup dymu na północnowschodnim skraju horyzontu. Oznaczający kierunek, z którego nadchodzą Amnerczycy, ponoć najlepsi żołnierze świata, w szeregach których pełno było magów ze sporym doświadczeniu w zabijaniu demonów i opętanych.
- Jeżeli Gildia jest skłonna zainterweniować - wtrącił szybko posłaniec, starając się uniknąć wypisanego na twarzy maga i zbliżającego się błyskawicznie wybuchu - wówczas Rada chciałaby prosić o zachowanie w tajemnicy naszego powiązania ze Splamionymi. W zamian będziemy mieć wobec was ogromny dług wdzięczności, który spłacimy kiedy tylko będziecie chcieli. My samy nie jesteśmy już w stanie nic zrobić, gdyż wszyscy nasi ludzie w Hungarii są zbyt zajęci ewakuowaniem naszego majątku na drugi brzeg.
Edgar wciągnął powietrze do ust. I bardzo powoli je wypuścił.
- Innymi słowy - powiedział już spokojnie - spierdoliliście sprawę. I teraz mamy za was sprzątać, tak?
Posłaniec nie odpowiedział. Za to z karczmy dobiegł ich trzask tłuczonego szkła. Mag natychmiast wyczuł, że ktoś tam właśnie umarł. Wyglądało na to, że do karczmarza w końcu dotarło co się wokół niego dzieje i postanowił zaprotestować w jedyny sposób, w jaki jeszcze mógł to zrobić.
Genialne podsumowanie sytuacji, stwierdził ponuro w myślach Edgar.
***
Każdy krok był dla niego wyzwaniem. Czuł się jakby szedł po szyję w wodzie. Demony wyły w jego głowie, wściekłe że ich niewolnik zerwał kajdany. Walczyły z nim na wszelkie możliwe sposoby. Nie tylko atakowały umysł, próbując zepchnąć rycerza z powrotem w mroczny kąt umysłu, z którego niedawno uciekł, ale też mamiły go. Ukazywały rzeczy, których nie było, próbując uniemożliwić dotarcie do celu. Wiele razy zawahał się, widząc nagle przed sobą bezdenną przepaść, albo sięgające nieba ściany, nim w końcu zrozumiał, że one tak naprawdę nie istnieją. W pewnym momencie zaczął ignorować wszelkie przeszkody.
Magia krążąca w jego żyłach dodawała mu sił. Nie wiedział, co było w pudełku - nie otworzył go, zbyt mocno się bojąc, że mógłby zakłócić jego działanie. Wiedział, że była to jedyna szansa na śmierć. Jeszcze kilka dni temu demony bez problemu przejęłyby kontrolę, gdyby tylko doszły do wniosku, że to co robi może skończyć się zniszczeniem ich marionetki. Teraz mogły się tylko przyglądać.
Kierował się na północny wschód. Droga wiodąca do Pazsany, trzeciego pod względem wielkości miasta Hungarii, od dwóch tygodni znajdującego się pod panowaniem Amneru, stała się dla niego drogą do wyzwolenia. Nic nie mogło go powstrzymać.
Przebijał się właśnie przez kolejną fikcyjną ścianę, gdy nagle poczuł potężne uderzenie w pierś. Cofnął się i opadł na jedno kolano. Przerażone nagłym atakiem demony oddały mu kontrolę nad wzrokiem. Wtedy rycerz zorientował się, że wszedł na pole bitwy.
Szedł przez las, ale w tym konkretnym miejscu droga przecinała dużą polanę. Walczyły na niej dwa oddziały. Większy, mimo swej liczebności spychany do tyłu, składał się z ludzi zbrojnych w trójkątne tarcze i długie miecze oraz włócznie. Powiewał nad nimi sztandar z ziejącym ogniem, czerwonym smokiem na białym tle, godłem Imperium. Atakowała go druga, mniej liczna grupa wojowników uzbrojonych w kwadratowe tarcze, miecze i lekkie kusze. Ich symbolu - uskrzydlonego węża na czerwonym tle - Splamiony nie rozpoznawał, ale natychmiast doszedł do wniosku, że to z pewnością żołnierze Amneru.
Imperium przegrywało.
Karadyjski oddział krok po kroku cofał się pod naporem przeciwnika. Odepchnięty od drogi, plecami zaczął się zbliżać do skraju lasu. Lada moment miał zostać weń zepchnięty, a między drzewami utrzymywanie szyku nie było możliwe. Wtedy Amnerczycy ich wymordują.
W tym samym momencie do rycerza dotarło, co się z nim stało. Jeden z kuszników stojący na krawędzi formacji Tyranatu zauważywszy idącego drogą człowieka na wszelki wypadek do niego strzelił. Bełt trafił go prosto w pierś.
To zabiłoby normalnego człowieka. Ale Splamiony nie był normalnym człowiekiem.
Zasklepiająca się rana wypchnęła z siebie pocisk. Po sekundzie nie było po niej śladu. Wtedy rycerz wstał.
Kusznik, który do niego strzelił, cały czas mu się przyglądał. Stał z ponownie załadowaną kuszą, prawdopodobnie po to, by móc go szybko dobić, gdyby pierwszy bełt nie wystarczył. Gdy Splamiony nagle wstał, wyraz jego twarzy nie uległ zmianie.
W tym momencie rycerza ogarnął szał. Niewiele myśląc, nie dobywszy broni ruszył z wrzaskiem na prawie dwie setki wojowników. Ukryte w nim demony nagle struchlały ze strachu.
Zdołał przebiec co najwyżej połowę dzielącego ich dystansu, gdy kolejny bełt trafił go między oczy. Nie miał na sobie hełmu, a pocisk wystrzelono z kilkunastu kroków. Jego głowa dosłownie pękła. Pochłonęła go ciemność, która po kilku sekundach ustąpiła miejsca światłu. Podniósł się z ziemi i spojrzał na kusznika nowymi oczyma. Rzucił się do przodu i dopadł go, nim tamten zdążył ponownie naciągnąć kuszę. Strzelec sięgnął po sztylet, ale na to również nie starczyło mu czasu. Splamiony chwycił go za ramię i pociągnął. Krew bryzgnęła na wszystkie strony. Kusznik cofnął się i spojrzał tępo na kikut swojej prawej ręki. Sekundę później rycerz trafił go wierzchem dłoni w podbródek. Jego głowa wygięła się pod nienaturalnym kątem i osunął się na ziemię. Rycerz nie zwracał już na niego uwagi. Rzucił się na jego kolegów.
Normalnie taki atak powinien się skończyć jego rychłą śmiercią, nawet w obecnym wielokrotnie wzmocnionym stanie. Amnerczyków było zbyt dużo i byli zbyt dobrymi wojownikami, na dodatek nie brak było w ich szeregach magów. I to bardzo kompetentnych. Zadecydował jeden czynnik - kolektywna świadomość, tworzona przez służących Tyranowi magów z połączonych umysłów żołnierzy. Dzięki niej walczyli i ginęli w ciszy, nie zwracając uwagi na najcięższe rany. Nie przeszkadzało im to być wyjątkowo kompetentnymi wojownikami. W bitwie całe kohorty, a nawet legiony posiadały jeden, wspólny umysł, odporny na panikę i strach. Stanowiło to dokładne przeciwieństwo doktryny Imperium, preferującej indywidualną inicjatywę i odwagę wynikającą z ochotniczego zaciągu, nieco tylko poprawioną przez telepatyczną łączność, pozwalającą na łatwe przekazywanie rozkazów na polu walki.
Jednak w tej bitwie zbiorowy umysł oddziału był zbyt skupiony na starciu z niedobitkami imperialnego batalionu, by móc poświęcić choć odrobinę uwagi samobójczej szarży samotnego rycerza. Amnerski oddział był niczym stojący w płomieniach człowiek, niezdolny zauważyć, że ktoś dodatkowo kłuje go szpilką. A ta konkretna szpilka przebiła ciało i kości, po czym ruszyła prosto w serce.
Żołnierze ginęli, bo nikt oddalony od szarżującego szaleńca o więcej niż kilka kroków nie był w stanie zanotować jego obecności. Stanowili część kolektywu i poddani jego rozkazom wiernie stali w szyku, ze wzrokiem utkwionym w słabnący imperialny batalion. Dopiero gdy rycerz ich atakował, ich własne umysły przejmowały kontrolę, po to by mogli wymieniać z przeciwnikiem ciosy bez angażowania zbiorowego intelektu. A gdy do tego dochodziło, nie mieli czasu nawet krzyknąć, by ostrzec kolegów. Pogrążony w bojowym szale rycerz, o sile stukrotnie zwiększonej przez demony i moc pudełka, gołymi rękami wgniatał zbroje, wyrywał ręce, łamał karki i miażdżył chronione hełmami czaszki. Każdy, kto stanął na jego drodze, umierał.
Gdy zbiorowość pojęła w końcu, że coś jest nie tak, całe lewe skrzydło amnerskiego oddziału już nie żyło, albo właśnie konało. Przyglądali się temu zdumieni imperialni żołnierze, którzy nagle zrozumieli, że ich egzekucja została odwołana, albo przynajmniej odroczona.
Reakcja była typowo amnerska - czyli absolutnie amoralna i bezwzględna, ale logiczna i dająca największą możliwą szansę na zwycięstwo. Dziesięciu żołnierzy spisano na straty. Rzucili się na rycerza, dając czas ich kolegom na “oczyszczenie pola”. Gdy Splamiony skręcił kark ostatniemu z nich, nagle zorientował się, że stoi na środku dziury w szeregach Amnerczyków. Ze wszystkich stron otaczał go mur tarcz. Przed nim zaś stało pięć zakapturzonych postaci, z insygniami magów bitewnych Tyranatu. Szósta osoba, identycznie odziana, stała nieco z tyłu.
Wszyscy czarodzieje stojący z przodu jednocześnie zaatakowali. Rycerz zatoczył się, gdy uderzył w niego huragan zaklęć. Powietrze pomiędzy nimi zagotowało się, gdy wezwane przez magów demony służące Tyranowi zaczęły się materializować. Na Splamionego runęła fala potworów o trudnym do opisania kształcie.
Gdy pierwszy z setek czekających na niego pazurów zagłębił się w ciało, umysł rycerza zalała fala mocy. Demon zniknął, a pozostałe cofnęły się, przerażone. Nawet magowie zaprzestali ataku i zamiast tego wpatrywali się w niego, z szokiem wypisanym na twarzach. Splamiony w przebłysku racjonalnego myślenia zrozumiał, że w jakiś sposób “pożarł” potwora. A potem ponownie pochłonął go szał.
Zdołał zaabsorbować dwa kolejne demony, nim pozostałe uciekły w Mrok. Bez ich ochrony, magowie nagle stali się bezradni. Rycerz dopadł ich, nim zdążyli osłonić się zaklęciem obronnym, albo nakazać otaczającym ich żołnierzom zmianę w żywe tarcze.
W parę chwil było po wszystkim. Splamiony opuścił okuty w stal but na głowę ostatniego z czarodziejów, który z połamanymi nogami próbował się odczołgać jak najdalej od szalejącego wojownika. W tym momencie do jego otępiałego od nadmiaru przelewającego się przezeń magii umysłu dotarło, że w pobliżu został jeszcze jeden, ostatni mag. Ten, który od samego początku stał z tyłu.
Gdyby pomyślał nad tym jeszcze chwilę, dziwne zachowanie czarownika z pewnością wydałoby mu się podejrzane. Ale nie był do tego zdolny. W efekcie rzucił się na stojącego w bezruchu maga. Był już o krok od niego, gdy nagle świat pochłonęła ciemność.
Gdy się ocknął, leżał bezwładnie na ziemi, przecięty w pasie. Brakowało mu też lewej ręki. To co z jego ciała pozostało, było prawie w całości pokryte oparzeniami. Demony w jego głowie wyły, przerażone, ledwie radząc sobie z blokowaniem bólu. A nad nim pochylała się postać w szacie maga bitewnego Tyranatu, pod kapturem której zamiast twarzy widział tylko kotłującą się ciemność.
Ascendant, zrozumiał nagle otrzeźwiały rycerz. Mag, który porzucił człowieczeństwo w zamian za moc i nieśmiertelność.
Demon przesunął się nieco w bok. W tym momencie Splamiony dostrzegł, że prawa ręka Ascendanta zmienia kształt. Na jego oczach przedramię maga przekształciło się w bezkształtną plamę mroku, która po sekundzie zastygła w podobną do kosy klingę. Potem Ascendant uderzył.
Rycerz zatrzymał ostrze kilka centymetrów od swojej głowy, chwytając je dłonią. Nie zwracając uwagi na kapiącą mu na twarz krew ściskał z całej siły.
Przebudzony przekrzywił głowę, jakby dziwiąc się uporowi Splamionego. Sekundę później rycerza zalała fala mocy. Ręka Ascendenta zaczęła się rozpływać.
To przecież demon!, przemknęło opętanemu przez myśl. Jego też mogę pożreć!
Przebudzony usiłował się wyrwać, ale nie zdążył. Rycerz złapał go nagle zregenerowaną lewą ręką za ramię, a potem przyciągnął bliżej. Sekundę później jego szczęki zacisnęły się na szyi Ascendanta. Magiem nagle szarpnęło do tyłu. Wyrwał się z objęć Splamionego i odskoczył, tylko po to by zmienić się w plamę ciemności i po chwili zniknąć.
Rycerz podniósł się z ziemi. Wokół niego trwała bitwa. Żołnierze Imperium, widząc trwającą przed nimi masakrę nabrali animuszu, wzięli się w garść i ruszyli do kontrataku. Amnerczycy cofali się. Stracili zbyt wielu żołnierzy, w tym co najgorsze wszystkich magów.
Splamiony zignorował trwającą wokół niego bitwę. Ruszył do przodu i po chwili wydostał się z tłumu walczących ze sobą ludzi. Wtedy westchnął ciężko. Tym razem się nie udało. Nie wiedział skąd wziął się ten szał, ale skutecznie uniemożliwił mu śmierć. Ruszył na północny wschód. Postanowił próbować do skutku.
Gdyby pomyślał nad tym chwilę, może zastanowiłaby go obecność jednego z zaledwie kilku amnerskich Ascendentów w straży przedniej legionu.
Kilka chwil później imperialna doktryna stawiania na indywidualną inicjatywę po raz kolejny pokazała swoje zalety. Na pobitewnym pobojowisku, młody porucznik dowodzący batalionem po śmierci majora nagle doznał olśnienia. Spojrzał na słupy dymu na północnym wschodzie, a potem prędko naskrobał kilka słów na kartce papieru. Wręczył potem tę notatkę jednemu z szeregowców i kazał mu dostarczyć ją do rąk własnych dowódcy Szóstej Armii.
Gdy goniec ruszył biegiem na południe, na twarzy porucznika po raz pierwszy od kilku godzin zagościł uśmiech. A potem to, co zostało z batalionu rozpoczęło marsz na północny wschód.
- takie moje czepialstwo. Mi w przeciwieństwie do Haniela podoba się początek. Fakt, jest dużo nazw własnych, ale zdarza się i w powieściach. 
o nim na razie wiele nie powiem. Komentarz, jaki pisałem, był zbyt niejasny nawet dla mnie, ciężko mi jest wskazać konkrety, a dokładniej - trudno je przytomnie poprzeć, są czysto intuicyjne; oczywiste i bezsprzeczne potknięcia pomijam, bo są zwyczajnie do poprawienia. Sęk jednak w czymś innym. W tym wypadku gorsze, karygodne jest coś niezupełnie łatwe w nazwaniu. Dziś postanowiłem wziać się za ten drugi rozdział, bo pierwszego już chyba nie dam rady, zresztą zachęciła tu też wzmianka o akcji, i udało mi się.... prawie. Komentuję jednak.
Ale raz się żyje. Napisałem po swojemu (ale starałem nie trawestować, trzymać twoich kluczowych punktów; skądinąd niefajnych). Nie chodzi mi o to, że tak dokładnie być powinno, albo że jest krasawicnie teraz i czołami bijcie, pariasi! Nie wiem, po prostu postarałem się napisać to tak, jak uważam, iż byłoby odrobinę przynajmniej w kierunku właściwym. A ze to rozwlekłem i rozpisałem, to kwestia wyłącznie tego, że krócej nie umiem (co nie znaczy, że się nie da!) - czyt: nie umiem na tyle dobrze ująć czegoś takiego jak powyższe w tak krótkiej formie, w jakiej zaprezentowałeś to na przykład ty. W niej jednak, w twojej formie, brak kilku przydatnych cech. Przykładowo: wyplucie powietrza jest lepsze od potężnego uderzenia w pierś, tak jak przyginanie drzew do ziemi jest lepsze od wiania wichury. Intensywniejsze a prostsze do uwidocznienia w glowie, do odebrania wyobraźnią, może nie poczucia zaraz na własnej skórze, ale jakiegoś takiego wyraźniejszego odnotowania. W przypadku potężnego uderzenia w pierś bowiem można to nawet przeoczyć. Cofnął się i opadł na kolano też brzmi jakoś malo wyraziście, nie przystaje trochę do zajścia;