11-08-2014, 09:26
Raz pewien bogacz z Warszawy
Chciał dogodzić swej żonie.
A że łeb miał nie od parady,
Nie skończył na jednym milionie.
Harował tak często wtedy,
Że biedna wdówka słomiana
Wpadła, nie wiedząc kiedy
W objęcia pewnego barmana.
Odeszła, nie myśląc wcale,
Że czyni bogacza nędznym,
Bo został sam jak ten palec:
Nie miał nic prócz pieniędzy.
Co rusz otwierał nowy interes,
Miał najwięcej w mieście mamony,
Na koncie goni zero za zerem,
A żadne nie ściąga doń żony.
Krótko się cieszył życiem dostatnim
I by uczcić żonkę uczynną,
Otworzył wreszcie interes ostatni:
Własną tętnicę szyjną.
Raz pewna skrzypaczka z Torunia
Odnosiła same sukcesy!
Wysoka i szczupła była jak struna,
A głos miała niski jak stary klawesyn.
Grywała koncerty do samego brzasku:
Melodie skoczne i piosenki rzewne,
A potem tonęła w burzy oklasków,
Które nie były jej wcale potrzebne.
Bo za taflą tysięcy uśmiechów
I bukietem róż dźwiganym na ręku
Nie dałaby rady na jednym oddechu
Opisać wszystkich dręczących ją lęków.
Grywała melodie zgrabnymi palcami,
Śmigała smyczkiem jak woźnica batem,
Była jedną z tych, co w tłumie wciąż sami,
A talent ogromny był dla niej katem.
Na skrzypkach grała coraz weselej,
Lecz gdybyś zajrzał jej kiedy do duszy,
Radości za nic, a żalu tak wiele,
Że głaz najtwardszy zaraz by skruszył.
Muzyka jej ptasim śpiewom podobną
Nie dała nigdy odpoczywać strunom,
A w środku huczała aż pieśnią żałobną –
Pękały w niej struny jedna za drugą.
Tęskniła ciągle za swą duszą bratnią,
Co ją sprowadziło wreszcie do tego,
Że brzytwą jak smyczkiem melodię ostatnią
Zagrała na żyłach nadgarstka lewego.
Raz pewien lotnik z Sopotu,
Co karierę dopiero zaczynał,
Życie miał nie bez polotu:
Co noc to inna dziewczyna.
Żył wolny ciągle jak ptaszek,
Korzystał z uroków młodości,
Lecz nawet i on po czasie
Wpadł wreszcie w sidła miłości.
Mawiał często: „Jesteś mym światem!”
Ścigał spojrzeniem, kupował bukiety,
Lecz trafił na cwaną bestię, gagatek!
Co męża miała od dawna, niestety.
Najwyższych lotów był to piękny romans!
Gdy ją pocałował podczas konnej jazdy,
To przysięgał, żeby bodaj skonał,
Że ujrzał wnet najpiękniejsze gwiazdy.
Pieścił ją w dzień w tajemnicy
W nocy śnił o niej jawnie.
Z żalu już nie czuł różnicy,
Czy się uniesie, czy spadnie.
Długo ją prosił, aż wyszły mu żyły,
By wreszcie byli ze sobą poważni,
A mąż obecny stał się wnet byłym,
Lecz ona odparła: „Nawet mnie nie drażnij!”
Skończył się romans, gdy pewnego ranka
Wrócił małżonek nagle do domu.
I nim poznał lotnego kochanka,
Ten skoczył z okna bez spadochronu.
Nie takiego końca sobie życzyli.
Los dał im wszystko oprócz miłości.
Ona im grała, a oni tańczyli
Prosto w objęcia samej wieczności.
Chciał dogodzić swej żonie.
A że łeb miał nie od parady,
Nie skończył na jednym milionie.
Harował tak często wtedy,
Że biedna wdówka słomiana
Wpadła, nie wiedząc kiedy
W objęcia pewnego barmana.
Odeszła, nie myśląc wcale,
Że czyni bogacza nędznym,
Bo został sam jak ten palec:
Nie miał nic prócz pieniędzy.
Co rusz otwierał nowy interes,
Miał najwięcej w mieście mamony,
Na koncie goni zero za zerem,
A żadne nie ściąga doń żony.
Krótko się cieszył życiem dostatnim
I by uczcić żonkę uczynną,
Otworzył wreszcie interes ostatni:
Własną tętnicę szyjną.
Raz pewna skrzypaczka z Torunia
Odnosiła same sukcesy!
Wysoka i szczupła była jak struna,
A głos miała niski jak stary klawesyn.
Grywała koncerty do samego brzasku:
Melodie skoczne i piosenki rzewne,
A potem tonęła w burzy oklasków,
Które nie były jej wcale potrzebne.
Bo za taflą tysięcy uśmiechów
I bukietem róż dźwiganym na ręku
Nie dałaby rady na jednym oddechu
Opisać wszystkich dręczących ją lęków.
Grywała melodie zgrabnymi palcami,
Śmigała smyczkiem jak woźnica batem,
Była jedną z tych, co w tłumie wciąż sami,
A talent ogromny był dla niej katem.
Na skrzypkach grała coraz weselej,
Lecz gdybyś zajrzał jej kiedy do duszy,
Radości za nic, a żalu tak wiele,
Że głaz najtwardszy zaraz by skruszył.
Muzyka jej ptasim śpiewom podobną
Nie dała nigdy odpoczywać strunom,
A w środku huczała aż pieśnią żałobną –
Pękały w niej struny jedna za drugą.
Tęskniła ciągle za swą duszą bratnią,
Co ją sprowadziło wreszcie do tego,
Że brzytwą jak smyczkiem melodię ostatnią
Zagrała na żyłach nadgarstka lewego.
Raz pewien lotnik z Sopotu,
Co karierę dopiero zaczynał,
Życie miał nie bez polotu:
Co noc to inna dziewczyna.
Żył wolny ciągle jak ptaszek,
Korzystał z uroków młodości,
Lecz nawet i on po czasie
Wpadł wreszcie w sidła miłości.
Mawiał często: „Jesteś mym światem!”
Ścigał spojrzeniem, kupował bukiety,
Lecz trafił na cwaną bestię, gagatek!
Co męża miała od dawna, niestety.
Najwyższych lotów był to piękny romans!
Gdy ją pocałował podczas konnej jazdy,
To przysięgał, żeby bodaj skonał,
Że ujrzał wnet najpiękniejsze gwiazdy.
Pieścił ją w dzień w tajemnicy
W nocy śnił o niej jawnie.
Z żalu już nie czuł różnicy,
Czy się uniesie, czy spadnie.
Długo ją prosił, aż wyszły mu żyły,
By wreszcie byli ze sobą poważni,
A mąż obecny stał się wnet byłym,
Lecz ona odparła: „Nawet mnie nie drażnij!”
Skończył się romans, gdy pewnego ranka
Wrócił małżonek nagle do domu.
I nim poznał lotnego kochanka,
Ten skoczył z okna bez spadochronu.
Nie takiego końca sobie życzyli.
Los dał im wszystko oprócz miłości.
Ona im grała, a oni tańczyli
Prosto w objęcia samej wieczności.
jeśłi miało by to być nawet wiązaną mową transmitowane w radio, bądź Tusk Vision Network, czyli TVN, albo inna stacja - swoją drogą, choć nie jest to trudne do domysłu, warto nieco uściślić, nie tylko na domysł odbiorcy licząc, powód "słomianego wdowieństwa", nie tracąc lekkości kompozycyjnej utworu. Tak czy owak, swoisty podział na nieco krótsze strofy, sugeruję rozważyć. Niekoniecznie w tym miejscu, w którym pozwalam sobie na dygresję nawiasem i w tłustym druku)
)