30-10-2013, 14:19
Tego wieczoru za oknem rozszalał się wiatr. Stałem za szybą, oparty o parapet i słuchałem radia. Za oknem wiatr, za szybą ja, naprzeciw mnie skrzynka z muzyką, oto sceneria. Herbata rozgrzewała mnie, zazwyczaj dawała mi poczucie bezpieczeństwa, łagodziła skołatane nerwy. Ale dzisiaj nie pomagała, szczególnie teraz, przed tak długo oczekiwaną wizytą.
Z drewnianej skrzynki płynął dźwięk fortepianowej sonaty; głęboki, bezpretensjonalny w swoim wyrazie, pobudzający do myśli podobnych w tonie. Powoli przepływały przez moją głowę, jeszcze senną, a już znajdującą się na pograniczu jawy skłonnej wyrwać mnie z drzemki.
Co miało nastąpić, wkrótce nastąpiło: do pokoju wkroczył mój rozmówca. Od razu poznałem go po sylwetce, po ruchach i mowie, nieśmiałej i pełnej niedomówień.
- Czym mogę służyć – zapytałem. Zabrzmiało to nieszczerze, ponieważ zacząłem sobie zdawać sprawę, że nie mógłbym mu wcale „służyć”, bowiem to, co chciał mi powiedzieć, przekazać lub o coś poprosić, jest dla mnie rozkazem.
Był człowiekiem nie całkiem dwudziestoletnim, wysportowanym i opalonym. Usiadł na brzeżku fotela, naprzeciwko, w dyskretnym świetle nocnej lampki stojącej na biurku i gotował się do zadania mi ciosu:
- Jestem pana synem. Matka nie żyje, a ja wróciłem.
- To przykre - stwierdziłem.
- To śmieszne - rzekł, tłumiąc kaszel. Obojętnie spojrzał na mnie - to śmieszne, że wcale nie interesuje pana, skąd przybywam– dokończył.
- Wiem wszystko o tobie - zaoponowałem - a także wiem, dlaczego umarła i to już wcale nie jest śmieszne.
Nastąpiła przerwa, podczas której przesunął wzrokiem po starannie zapisanych i posegregowanych kartkach.
- A więc tak pan mieszka - powiedział z żalem.
- Tak, choć nie ukrywam, że zawsze chciałem mieszkać inaczej.
- Trochę tu zimno - stwierdził z przekąsem.
- Mówmy o twojej przyszłości - zignorowałem zaczepkę.
- Już nie warto.
- Mogę ci pomóc.
- Teraz - fuknął.
- Właśnie teraz! - krzyknąłem - Koniecznie w tej chwili – wydzierałem się. Przez chwilę zastanawiał się nad czymś, by, zdecydowanie, odepchnąć moją wyciągniętą rękę i dodał:
- Mówią, że mam się oszczędzać.
Co mogłem zrobić? Powiedziałem:
- Wyjedziesz w góry, do jakiegoś sanatorium, będziesz się leczył, może w Szwajcarii, może w Dusznikach, to wyłącznie kwestia pieniędzy, jak mówiła twoja mama, a ja pieniądze mam. Rozumiem twój stan, to znaczy potrafię go zrozumieć, za długo milczałeś, jednakże ja również i mam ci tyle do powiedzenia, i nie wiem, od czego zacząć, nie wiem, czy trzeba wracać do przeszłości, to takie trudne,
im dłużej się żyje, tym więcej trzeba się usprawiedliwiać...
Ogarnął mnie smutek, a i on spoważniał. Wyczuwałem, że odgrywam głupią rolę, gdyż głupotą było sprawianie na nim wrażenia; wychowywany był przez kobietę, która na próżno starała się stworzyć z niego mężczyznę, wcześnie osierocony, wyrósł na egocentryka: dorastał tułając się po sanatoriach i z tej przyczyny był coraz bardziej zgorzkniały, cyniczny, mający pretensje do całego świata za swój parszywy los, fatum popychające go od jednej niedoli do drugiej.
A dzisiaj, gdy siedział przed moim biurkiem, jakby chciał się nim odgrodzić, ukryć i zamaskować przed moimi dociekliwymi spojrzeniami, bał się mnie, bo niczego o mnie nie wiedział. Nie miał pojęcia, jak go przyjmę, z rezerwą, czy serdecznie; nie pojmował, kim byłem dla jego matki, a mojej siostry.
Z drewnianej skrzynki płynął dźwięk fortepianowej sonaty; głęboki, bezpretensjonalny w swoim wyrazie, pobudzający do myśli podobnych w tonie. Powoli przepływały przez moją głowę, jeszcze senną, a już znajdującą się na pograniczu jawy skłonnej wyrwać mnie z drzemki.
Co miało nastąpić, wkrótce nastąpiło: do pokoju wkroczył mój rozmówca. Od razu poznałem go po sylwetce, po ruchach i mowie, nieśmiałej i pełnej niedomówień.
- Czym mogę służyć – zapytałem. Zabrzmiało to nieszczerze, ponieważ zacząłem sobie zdawać sprawę, że nie mógłbym mu wcale „służyć”, bowiem to, co chciał mi powiedzieć, przekazać lub o coś poprosić, jest dla mnie rozkazem.
Był człowiekiem nie całkiem dwudziestoletnim, wysportowanym i opalonym. Usiadł na brzeżku fotela, naprzeciwko, w dyskretnym świetle nocnej lampki stojącej na biurku i gotował się do zadania mi ciosu:
- Jestem pana synem. Matka nie żyje, a ja wróciłem.
- To przykre - stwierdziłem.
- To śmieszne - rzekł, tłumiąc kaszel. Obojętnie spojrzał na mnie - to śmieszne, że wcale nie interesuje pana, skąd przybywam– dokończył.
- Wiem wszystko o tobie - zaoponowałem - a także wiem, dlaczego umarła i to już wcale nie jest śmieszne.
Nastąpiła przerwa, podczas której przesunął wzrokiem po starannie zapisanych i posegregowanych kartkach.
- A więc tak pan mieszka - powiedział z żalem.
- Tak, choć nie ukrywam, że zawsze chciałem mieszkać inaczej.
- Trochę tu zimno - stwierdził z przekąsem.
- Mówmy o twojej przyszłości - zignorowałem zaczepkę.
- Już nie warto.
- Mogę ci pomóc.
- Teraz - fuknął.
- Właśnie teraz! - krzyknąłem - Koniecznie w tej chwili – wydzierałem się. Przez chwilę zastanawiał się nad czymś, by, zdecydowanie, odepchnąć moją wyciągniętą rękę i dodał:
- Mówią, że mam się oszczędzać.
Co mogłem zrobić? Powiedziałem:
- Wyjedziesz w góry, do jakiegoś sanatorium, będziesz się leczył, może w Szwajcarii, może w Dusznikach, to wyłącznie kwestia pieniędzy, jak mówiła twoja mama, a ja pieniądze mam. Rozumiem twój stan, to znaczy potrafię go zrozumieć, za długo milczałeś, jednakże ja również i mam ci tyle do powiedzenia, i nie wiem, od czego zacząć, nie wiem, czy trzeba wracać do przeszłości, to takie trudne,
im dłużej się żyje, tym więcej trzeba się usprawiedliwiać...
Ogarnął mnie smutek, a i on spoważniał. Wyczuwałem, że odgrywam głupią rolę, gdyż głupotą było sprawianie na nim wrażenia; wychowywany był przez kobietę, która na próżno starała się stworzyć z niego mężczyznę, wcześnie osierocony, wyrósł na egocentryka: dorastał tułając się po sanatoriach i z tej przyczyny był coraz bardziej zgorzkniały, cyniczny, mający pretensje do całego świata za swój parszywy los, fatum popychające go od jednej niedoli do drugiej.
A dzisiaj, gdy siedział przed moim biurkiem, jakby chciał się nim odgrodzić, ukryć i zamaskować przed moimi dociekliwymi spojrzeniami, bał się mnie, bo niczego o mnie nie wiedział. Nie miał pojęcia, jak go przyjmę, z rezerwą, czy serdecznie; nie pojmował, kim byłem dla jego matki, a mojej siostry.
