Via Appia - Forum

- teraz widzisz, jakie to wszystko marne
- widzę
- wszystko nic nie jest warte
- całe trudy, starania, nadzieje
- niczym są
- a ja? A ja kim jestem?
- Mną..
- czyli?
- nikim, pustym polem na przestrzeni wieków
- dlaczego?
- od tak.. bez powodu
- a inni?
- inni nie istnieją


________________________

słowem na zakończenie. Nie wiedziałem gdzie to umieścić, bo poezja to nie jest, ani też opowiadanie.

Co to tak właściwie jest? Jest to mój dialog z moją osobą. Takie coś bez formy i składu.

Napisałem to dawno temu, ale wciąż jest aktualne i ogólnie traktuję to bardzo osobiście.
________________________

Tak wiem, że ostatnio sporo tekstów dodaję, ale ten jest już ostatni na jakiś czas.

Kojarzy mi się z monologami/przemysleniami Janka Pradery i poezją Jima Morrisona. Niezłe, ma w sobie swego rodzaju narkotyczną głębię

Od technicznej strony: dialogi powinny być raczej zapisane w zgodzie z zasadami pisowni, aczkolwiek w tak krótkiej formie można chyba uznać to za zabieg stylistyczny

Wskazówka od Cioci Adzi Dobrej Rady; temu bardzo blisko do poezji, wbrew Twym mniemaniom. Gdybyś spróbował nadać temu rym byłoby dialogiem jak chociażby `Rozmowa o poezji` Grochowiaka.

Być może. Ja jednak nie lubię rymować

Ciekawy dialog i mimo oklepania pewnych zwrotów, zastanawia. Czasami mnie samą podobne myśli nachodzą, a szczególnie jeśli chodzi o przyjaźń i pewne zrozumienie

- wszystko nic nie jest warte
- całe trudy, starania, nadzieje

tak, w te gorze dni, owe słowa aż pulsują.

Podoba mi się uzupełnianie dialogu. Przyjemnie się czyta.

Pani Rickman