Dzwoneczki, wonne, czyste
Bielą przebiły się, spod śniegu
Pierwsze
Delikatne, niewinnie ciekawe
Nieśmiało muskały powietrze
Nieufne,
ale z czasem, coraz śmielsze
Oplotło je słońce, rosa upoiła
Wśród śniegu wyrósł ich dom
Rozkwitły, rozdzwoniły się
Słodki dźwięk połączył z nimi
Powietrze
Myślały: na zawsze
Dzwoniły: na zawsze
Pierwsza wiosna odeszła
Wraz z nią odszedł On
Myślałam czuć nie chcę
Dlaczego wciąż słyszę
dzwonków smutny ton?
POŚWIATOWSKA NIE UMARŁA! ONA ŻYJE I MA SIĘ DOBRZE!
To by tłumaczyło, dlaczego nikt się nie rzucił z komentowaniem na ten tekst. Wszak wedle niektórych opinii Halina P. Wielką Poetką Była.
Do rzeczy - wiersz banalny, zapisany brzydko, szalona interpunkcja, naiwna metaforyka, nuda.
Tu gdzieś nie ma rymów, tu nagle: bach!
Spróbuj być konsekwentna. Wiem, że ostatnio nie było z Twoimi tekstami tak źle. Tematyka miłosna jest niewdzięczna, więc może warto poszerzyć horyzonty?
Fuj, fuj, fuj... Nie to nie jest dobry wiersz, banał nad banały. Napisanie czegoś nowego o miłości wymaga nie jednokrotnie geniuszu, bo to jeden z najbardziej wyświechtanych tematów na utwór, podzielam zdanie Panienki Fanty, aby poszerzyć horyzonty, to na pewno nie zaszkodzi, a ba, nawet może pomóc!
Dlaczego dobra (akurat tego utworu to nie dotyczy) poezja to zawsze jakieś pierdolamento? To, co przygnębiające i patetyczne często utożsamiane bywa z prawdziwymi wywodami refleksyjnymi, jakby ktoś się chwalił raną na nodze.
Następnym razem wolałbym choć raz uśmiechnąć się podczas czytania bladego wiersza.
Pozdrawiam.
Sylwia bywało już o wiele lepiej, tu niekonsekwentna interpunkcja boli i rymy. Chyba już kiedyś była od kogoś propozycja zmiany tematyki? Nie jestem pewna, ale wiem, że by pomogło. Wiersze o miłości mi się już przejadły - niestety, ale to chyba temu, że tak jak napisała Marieta, o miłości trzeba umieć napisać coś nowego, a to wydaje się czasem wręcz nie realne. Pisz dalej, może inna tematyka? A może jakoś bardziej dopracowany tekst? Czasem mam właśnie wrażenie, że są pisane i publikowane w pośpiechu.