<Usunięto na prośbę autora>
To nie jest opowiadanie. To jest refleksja. Gorzka, smutna i - szczerze mówiąc - niezbyt oryginalna. I też raczej nieudana. Przeplatasz górnolotne metafory banałami. I robi się z tego właściwie pseudo-filozoficzny bełkot. Nie jestem fanem wytykania błędów interpunkcyjnych i tego też nie będę tu uprawiał, ale zauważyłem, że jak na taki krótki tekst, jest ich strasznie dużo. A jeśli tworzy się coś, co ma zaledwie 12 linijek, to szczególnie powinno się zadbać o stronę techniczną. A tak wychodzi niechlujstwo.
Czyli bełkot i niechlujstwo.
Oczywiście, że przez caaaaaaaaały tekst przebija myśl przewodnia (co nie było trudne), ale ta myśl nic nie odkrywa.
W tym jeziorku banałów wyłowiłem jedno, bardzo fajne zdanie. Gdyby reszta trzymała poziom tego przykładu, to byłoby naprawdę dobrze:
Cytat:Stojąc na dwóch, nie czterech łapach ostrzyłem pazury w obojętności na kolejne przystanki.
Nazwijmy to perełką. Albo kwiatkiem przy kożuchu. Albo łyżką miodu w beczce dziegciu.
2/5
Cytat:Ja, pośród wielu, w szarym, ludnym jak zazwyczaj tłumie byłem sam. Wiedząc, że nie pierwszy maszerowałem z tą myślą zaprzeczyłem sobie a ona wydała mi się moją.
Ludnym tłumie? Tłum chyba z natury jest ludny
Cytat:Stojąc na przystanku zrozumiałem jednak, że jeśli miałbym nawet tą garść żyć, jak garść drogocennych monet ze źródła wieczności, to smutno byłoby uświadomić sobie ich koniec.
Fajny wstęp do czegoś, ale tak to trochę przemyśleń, jakby zaczątek jakiejś akcji - mnie tam zaciekawiło, czemu narrator czuje się tak fatalnie. Tak samo w sobie to niestety, ni przypiął ni wypiął. Może pomyśl nad rozwinięciem/zakończeniem?
A, no i nie są to wszystkie błędy interpunkcyjne, a masz straszny problem z przecinkami.
