Byłam na spacerze....sama.
W długi ciepły szal pozawijana.
Nikogo nie spotkałam,bo tak naprawdę spotkać nie chciałam.
Tylko samotność szła dwa kroki za mną...szła nie przeszkadzała.
Moich głośnych myśli cierpliwie wysłuchała.
Lecz nie oceniała...zupełnie jak przyjaciel.
Widziałabym to tak:
Byłam na spacerze.
Pozawijana w ciepły szal.
Nikogo nie spotkałam.
Spotkać nie chciałam.
Samotność dwa kroki za mną.
Nie przeszkadzała.
Głośnych myśli cierpliwie wysłuchała.
Nie oceniała.
Zupełnie jak przyjaciel.
Unikaj powtórzeń, ostrożnie z wielokropkiem.
Pilnuj długości wersów, to one tworzą formę.
Pozdrawiam miło.
Dziękuję.Pozdrawiam
Samotność na spacerku, to nic ciekawego, może gdyby ją ktoś napadł albo zrobiła coś głupiego....ja ziewnęłam. Pozdrawiam
Dla mnie fajny motyw samotności na spacerku.
Tematykę chętnie widziałabym w wierszu białym, a nie rymowanym.
Nie jest najgorzej, ale na prawdę jeszcze sporo pracy
Ciekawy koncept, wykonanie można poprawić. Z rymów można by tu zrezygnować, dość nieudolne są. Kolejne rzecz to interpunkcja - stawiaj spacje po znakach, będzie to bardziej czytelne i estetyczne.
Podoba mi się motyw szala i nazywanie samotności przyjacielem. Gorzej z ujęciem tego.
Pozdrawiam!
Dziękuję, również pozdrawiam
Ładnie napisane, ciekawe pomysły np: szal, czy personifikacja samotności i porównanie do przyjaciela,
ale samotność ta jak lekcja fizyki, lub brokuły z dzieciństwa po prostu NIE MOŻE SIĘ SKOŃCZYĆ na tym forum.
Też czasem czuję się samotna żabki. Ale ile można?
Tekst zatrzymał spontaniczną szczerością.
Gramatyczne rymy nieakceptowalne.
Proszę wyciszyć emocje, odnaleźć dystans i napisać jeszcze raz.