23-02-2013, 11:54
Mój poranny trener znowu dostał orgazmu. Tak jak zwykle, codziennie ćwiczył nie tylko dość wymowną sprawność fizyczną mojego ciała, ale również nerwy oraz cierpliwość. A później jak zwykle okazywało się, że jestem tłustym leniem.
Wstałem i ospałym krokiem ruszyłem w kapciach do baru, by wyjąć mu z ust ten pieprzony gwizdek. Zamknął się. W niedawnej ułudzie miałem zamiar osiągnąć szczęście. Nie. Cóż z tego działania, skoro w umyśle pojawił się kolejny problem. Problem, który znam od ponad trzech lat. Zamknąłem lodówkę.
Poranek zryty, zryte życie, zdrowie, człowiek – wszystko zryte jak łąka przez dziki na wiosnę. Nie mogę czysto oddychać, nie potrafię smakować chleba. Nawet nie chcę biegać za samochodami, bo i tak wiem, że padnę na pysk. Może to jest cena za inność? Właściwie ja mogę powiedzieć, iż chcę wszystko, ale mi się nie chce. To brzmi mniej katorżniczo.
Wczoraj biegunka, a dzisiaj leżę rozbity jak Robinson. Próbuję – uśmiecham się do ścian, a one mi nie odpowiadają. Jakby cały świat się na mnie uwziął. Nie chcę aportować, ponieważ to nie ma sensu i się nie opłaca. Siedzę w budzie na łańcuchu, którym się sam przykułem. Jak głupiec. Nie jestem psem – jestem kotem. Pustym i żałosnym kotem, co nie znika co wieczór, nie dba o higienę, za często obsikując słupki. Nie ma czasu. Ha – jakby go ktokolwiek posiadał. My go nie mamy, on nie ma nas, on po prostu płynie. Jest. Chyba. Może. Wątpić. To jest to.
Sam sobie odebrałem zmysły narzędziami świata. Już sam nie wiem kogo winić. W ekranie głowy pojawia się wyraz, który powinien otwierać mi buzię i podnieść brwi w grozie – „mnie”.
Wstałem i ospałym krokiem ruszyłem w kapciach do baru, by wyjąć mu z ust ten pieprzony gwizdek. Zamknął się. W niedawnej ułudzie miałem zamiar osiągnąć szczęście. Nie. Cóż z tego działania, skoro w umyśle pojawił się kolejny problem. Problem, który znam od ponad trzech lat. Zamknąłem lodówkę.
Poranek zryty, zryte życie, zdrowie, człowiek – wszystko zryte jak łąka przez dziki na wiosnę. Nie mogę czysto oddychać, nie potrafię smakować chleba. Nawet nie chcę biegać za samochodami, bo i tak wiem, że padnę na pysk. Może to jest cena za inność? Właściwie ja mogę powiedzieć, iż chcę wszystko, ale mi się nie chce. To brzmi mniej katorżniczo.
Wczoraj biegunka, a dzisiaj leżę rozbity jak Robinson. Próbuję – uśmiecham się do ścian, a one mi nie odpowiadają. Jakby cały świat się na mnie uwziął. Nie chcę aportować, ponieważ to nie ma sensu i się nie opłaca. Siedzę w budzie na łańcuchu, którym się sam przykułem. Jak głupiec. Nie jestem psem – jestem kotem. Pustym i żałosnym kotem, co nie znika co wieczór, nie dba o higienę, za często obsikując słupki. Nie ma czasu. Ha – jakby go ktokolwiek posiadał. My go nie mamy, on nie ma nas, on po prostu płynie. Jest. Chyba. Może. Wątpić. To jest to.
Sam sobie odebrałem zmysły narzędziami świata. Już sam nie wiem kogo winić. W ekranie głowy pojawia się wyraz, który powinien otwierać mi buzię i podnieść brwi w grozie – „mnie”.