lecę na kelnera
z tego co widzę po sobie
to on na mnie też
i choć nie wierci mnie spojrzeniem
to mógłby powiercić
przystojny
tylko spodnie bym mu wymienił
bo takie postrzępione
odrobinę zbyt wytarte
na kolanach
lecę na kelnera
a kelnerka
jest mi tak ładnie obojętna
w ogóle te pierwsze 3 i drugie 3 jak teraz patrzę to zupełnie inny styl i chyba bez sensu wymieszany. Zaraz tam trzepnę siekierą i zostaną 3 pierwsze, bo i tak oddają sens, a reszta to już może mania pisania. Co myślisz? e, nieważne, się zobaczy, pzdr dzieki za koment
całkiem niezła propozycja, chcesz pójść na kawę? haha
wrzuciłem twoją poprawkę, bo zaczynam rozumieć w jakim kierunku idzie ta współczesna myśl pisania wierszy. Kojarzy mi się to z Capote. Takie są wyważone wtedy. Luźne, niby wylane a spójne. Dzięki za pomoc!
Najlepszy Twój utwór, jaki czytałam. Podoba mi się, ale jest mały zgrzyt, tutaj:
Cytat:lecę na kelnera
z tego co widzę po sobie
to on na mnie też
po sobie czy po nim podmiot widzi, że kelner na niego leci?
Reszta gra jak orkiestra, bardzo ładna forma, bardzo przyjemnie zbudowane i w ogóle najs.
Cytat:po sobie czy po nim podmiot widzi, że kelner na niego leci?
po sobie. tu jest gierka, to PL czuje sytuację. tamten wysłał mu uśmiech i ten już czuje po sobie, że tamten na niego leci
Cytat:Najlepszy Twój utwór, jaki czytałam.
a to ci dopiero, bo współczesny, hehe. Dzięki.
Lynch, kawę robię, ale w Barcelonie. Jak bedziesz to daj znać. Też piję czarną jak smoła i bez cukru
Nareszcie coś niecodziennego. Takie proste stwierdzenia. Spodnie, jeśli dojdzie co do czego to i tak się rzuci w róg kuchni za piec. Biedny kelner pracuje ciężko, uśmiechy śle, oczko puszcza niby mimochodem. Spojrzeniem nie śmie wiercić. Nawet nie wie, że jego spodnie są tak ważnym elementem. Może to taki luzak nieprzejmujący się wyglądem, a najlepsze ma schowane w postrzępionym opakowaniu. Ciekawy temat na wiersz. Spoko jest.
Pozdrawiam
