Przez las płaączących
igłami i liśćmi
drzew gołych
idzie, nadziwić
się nijak nie może
jak żyją
Choć tracą,
nie giną,
każdy liść i igła
ginie w ziemi
sponiewierana
Wszystkie razem
O, one są siłą
lecz pojedyncza
niczego nie warta
Razem biernie sterczą
lecz gdy ich zabraknie
z łoskotem pień pada
Bez własnej woli,
bez myśli prywatnej
trwają, by trwać
bez chwili zadumy
Liść spadnie
lecz drzewo zostanie
wiersz mi się podoba, tylko na początku jest literówka jakaś. jedyne co mnie razi i czego nie cierpię to "psie podsumowania", interpretacja wiersza w wierszu. Czytam wolno, w skupieniu, piszesz bardzo obrazowo, zdawkowo, ale jest to przyjemne dla wewnętrznego oka, a na końcu walisz o co chodzi w wierszu, jakbyś ten cały las spalił! Takie wpychanie własnej filozofii, które nie ma już nic wspólnego z perspektywą na nią samą. Liryczna filozofia to taka zbrodnia "w mini skali". Osobista propozycja - nie rób tego, unikaj. Przeczytaj swój wiersz po napisaniu i zobacz co jest wyjaśnianiem wiersza dla potencjalnie głupiego odbiorcy i usuń to, wykasuj bez żalu. Pozostaw czytelnika w zawieszeniu, daj mu nasycić się jego odbiorem - może dla niego twój obraz znaczy co innego, a ty przedstawiasz mu na końcu własny abstrakt, podwalinę na której stawiałeś wiersz. Każdy ma inne cegiełki, ty dawaj obraz, tchnij przestrzeń, wolność. Serdecznie pozdrawiam!
edycja - teraz przeczytałem tytuł: "Las żyje", także tę ostatnią zwrotkę możesz wywalić tym bardziej. Nie ma się co powtarzać.
(25-12-2012, 00:12)vysogot napisał(a): [ -> ]edycja - teraz przeczytałem tytuł: "Las żyje", także tę ostatnią zwrotkę możesz wywalić tym bardziej. Nie ma się co powtarzać.
Czy taka zmiana w Twoim mniemaniu wystarcza? Nie chciałbym zostawić odbiorcy tak zupełnie z niczym
edit: Było
[tu ZAPOMNIAŁEM :/ nie mam tego wiersza na tym kompie]
nie tylko w mini skali
ty spadniesz
drzewo zostanie
spoko
jakbyś mógł tylko wrzucić jak to było wcześniej, bo nie dałem quote i już nie pamiętam. pozdrawiam