Via Appia - Forum

biedny idealisto
zrobili ci świństwo
prowadząc do świata
realizmu

okryty plastikiem
ukryty pod płaszczykiem
masowości
leżysz na wznak
a ci od litości
zapomnieli odwiedzać cię w snach
więc odczuwasz tylko strach
oraz krach
zorientowany na politykę
i choć twój portfel pęka w szwach
nie stać cię już na romantykę

co z twoim psyche
czy już zamietli je pod stryczek
zostawiając ci tylko rozrywkę i michę
a resztę zapić musisz kielichem
goryczy lub łykiem cykuty
jeśliś wyzuty
z obawy przed śmiercią
wszak zdefiniowany częścią
zmiany na gorsze
oddajesz swe życie za marne grosze

oj nastręczą ci jeszcze zmartwień
jeśli uciekasz od pragnień
sprowadzonych do miejsca
człowieczeństwa bliżej zera
które zżera
świętość z obrazów Rafaela
bo już nie Santi
lecz duchowe karły
stoją w szeregu
przyziemnych reguł
zaś ze złotej słonecznej tarczy
skapują łzy nostalgii
po człowieku
który wyzwanie rzucał niebu

Cacy
Szkoda, że treść przesadnie napompowana patosem.

Taki już charakter niepohamowanego idealisty, że ma skłonności do przesadnej wzniosłości w swej wypowiedzi. Ale ze sobą nie będę walczył, bo traktuję to bardziej jak swoją specjalną rolę, niźli mankament. Cieszę się, Jarosławie, że nie masz zastrzeżeń do strony technicznej, bo Twoje zdanie wyjątkowo sobie cenię. Pozdrawiam.

Podoba mi się przesłanie utworu, nawet bardzo. Coś nietuzinkowego. Co do wykonania jest raczej poprawne, ale sama technika i umieszczenie rymów do mnie nie trafia. Wolę wiersz bały, szczególnie w takiej tematyce. Można nadać wierszowi rytmu i śpiewu bez rymowanek, powiem że nawet całkiem spokojnie.
Tak czy inaczej nie ma się co czepiać. Jest ciekawy, przynajmniej mówi o czymś, a nie próbuje mówić.

Zdecydowanie poprzednie Twoje wiersze bardziej mi się podobały. Uważam tak jak Jarosław - za bardzo napompowane patosem. Chociaż treść jest dobra, sam przekaz słuszny to rozwlekłość nie pomaga temu wierszowi. Wykonanie dla mnie poległo. Pozdrawiam.