wiosną nie myślę wiosną przywołuję wiatr

[lizy]

bym jasny miała sen 
zaszemrzesz
w zbielałych brzozach

w przesmykach włosów

błyśniesz srebrną smugą
zgarniając horyzont aż po zanik 
słońca

zanim usnę wzejdziesz 
pomiędzy myśli płochliwe a błękit 
wypieść to jasne szumienie 

w zamian uwolnię słowo 
pachnące mokrą zielenią i miętą
aż ucichną niedomówienia 

słońce rozkwitnie w czeremchach 
spłowiała cisza wstąpi do nieba

[Miranda Calle]

Podoba mi się, w jaki sposób splotłaś symbolikę odradzającej się wiosenne przyrody ze stanem miłosnego uniesienia.
Forma zgrabna, choć ja osobiście inaczej bym zwersyfikowała. Ale to nie zarzut. Brzmieniowo bardzo dobrze.
Słowem: lekki, puszysty liryk.

[lizy]

Dziękuję Mirando.

[Grain]

Najbardziej te włosy.

wiosną nie myślę,


 kiedy podchodzi mnie wiatr 

faszystą, ortodoksyjnym wiosnofilem nie jestem - cały rok na palybacku, w Lublinie, w przeciągu i na cienia drągu

[lizy]

Tak na wiosnę mnie naszło/ zaszło się.
Rozwaliłeś system tym ,,wiosnofilem”, też nie jestem wiosnofilką, jakby nie patrzeć dzięki za sugestię: ,,wiosną nie myślę gdy podchodzi mnie wiatr’’ tyż fajne to

Dzięki za słowo

[Marcin Sztelak]

Dobry, liryczny erotyk. Lub odwrotnie...

[lizy]

Dziękuję Marcinie