tyczeń

[Alchemik]

wystyczniam granicę pomiędzy grudą
a śniegiem jak na lekarstwo po balu zakończonym
kacem niebo płacze gwiazd żałuje droga
mleczna od białych lodowych fraktali może

z obawy przed zaciemnieniem na obliczu kosmosu
nie wiem gdzie niegdysiejsze po brzegi
wypełnione śmiechem z górki śladami płóz
piszących godziny teraz przyzywam je wierszem

w który wtulam się chroniąc do przedwiośnia
śnię zimowy sam w gawrze okryty chłodną
pierzyną tknij mnie raz jeszcze miła kołysanką
zanuć wytyczaj kolejny początek końca okręgu

zacznijmy od stycznia