punkt oparcia

[Toya]

ziemia obróciła się 
cicho tak że nikt nie usłyszał 
omszały drzewa od południowej strony 

poza Marią wszyscy spali 
i śnił się im zgiełk 
rozsadzał głowy i mury 
zburzone obnażyły brud 
grzebiąc przy tym gapiów 

przez otwarte usta uchodziło z nich ciepło 
a wszelkie światło wsiąkało w glebę 
by świecić od wewnątrz 

dziwili się takim cudom 
mimo wszystko wątpiąc 
kopali studnie by czerpać do pełna 

a jednak wiadra pozostały puste 
a niebo czarne jak myśli Marii 
kurczowo trzymającej się krzyża

[Julia]

Bardzo wartościowy wiersz. Z gatunku tych, po którym człowiek na długo pozostaje samotny i tylko jedna myśl kołacze się z tyłu głowy.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, z jedną uwagą: chyba lepiej byłoby tak cicho że.