przeprosinki

[zcibarg]

nie śmiem prosić cię o jeszcze
mały uśmiech w pięciu słowach
kiedy wzdychasz całym zdaniem
i trzy kropki w dłoni chowasz

nie śmiem dotknąć twoich uczuć
ponad prerią pustych kartek
tak w galopie tętnią myśli
jak mustangi szykiem zwartym

nie śmiem błagać i przepraszać
nawet siebie nie potrafię
słów różaniec przemodlony
prosto z dłoni w papier kapie

nie śmiem prosić cię o jeszcze
i już więcej mnie nie pytaj
jak umiałem się nauczyć
w twoich szarych oczach czytać

[Konto usunięte]

Ładne.
Takie subtelne, nieprzesycone do granic możliwości uczuciami... Strasznie mi się podoba. Szczególnie pierwsza i ostatnia strofa. To już kolejny wiersz chyba, prawda?

Duś

[Szach-Mat]

czyta się dobrze, chociaż momentami miałem wrażenie, że rytm zaczyna kuleć. Ale upierać się nie będę. Jak zwykle (to kolejny wiersz), w którym tworzysz "ładny" klimacik. I wciąż czekam na wiersz o "ciemnej stronie mocy". OK.


Pisz i komentuj.



Pozdrawiam.

[zcibarg]

Ładne.
Takie subtelne, nieprzesycone do granic możliwości uczuciami... Strasznie mi się podoba. Szczególnie pierwsza i ostatnia strofa. To już kolejny wiersz chyba, prawda?

Duś

Cieszę się, że Cię nie przesyciłem..., potem to tylko takie niekontrolowane drgawki Dziękuję, że wpadłaś i poczytałaś. Prawda.

---

czyta się dobrze, chociaż momentami miałem wrażenie, że rytm zaczyna kuleć. Ale upierać się nie będę. Jak zwykle (to kolejny wiersz), w którym tworzysz "ładny" klimacik. I wciąż czekam na wiersz o "ciemnej stronie mocy". OK.


Pisz i komentuj.



Pozdrawiam.

Szachu - Macie, cieszę się, że klimat Cię wciągnął. Będą o ciemnej stronie mocy, ale muszę mieć najpierw wisielczo-siarkowo-diabelny humor, żeby wkręcić się w orbitę, na której diabeł zamiata ogonem i mówi do widzenia wszystkim tym,. którzy uwierzyli w obiecaną drogę do raju. Dziękuję za wdepkę i komentarz.