przeczucie

[Nicolas]

jak ostra skała
nad spienionym morzem
czekasz

jak latarnia morska
która nęci bladym światłem z oddali

jak utracone przed wiecznością szczęście

podobna do wiatru
do jakiegoś kwiatu

by zakończyć i rozpocząć
by spełnić i zapomnieć
wreszcie żyć

nieznana jak ostra skała
wyrzeźbiona dłonią mistrza z marmuru

nierealna wyspa
na której żyje się inaczej

niemożliwa przestrzeń
na której człowiek i człowiek to jeden nie dwa wszechświaty

nie znam cię jeszcze
ale zdążyłem już zgadnąć
że tam jesteś

że tam czekasz
na mnie

[Szach-Mat]

dobrze się czyta, mam nadzieję, że się spełni.




Pozdrawiam.

[Liwaj]

Nicolasie, ładny ten wiersz, ale w porównaniu do innych Twoich jakby taki bardziej... niebieski, spokojny, neutralny, neutralnie ładny.

"jak latarnia morska
która nęci bladym światłem z oddali"

może zamiast "która nęci" daj "nęcisz"?

[Nicolas]

Wolałbym nie zmieniać, tak żeby blade światło w dalszym ciągu wiązało się bardziej z latarnią morską, niż bezpośrednio z osobą, do której podmiot liryczny się zwraca.

Dziękuję za komentarze,
Nicolas