Pożegnanie (poprawione)

[Gregor]

Przystajesz, rozglądasz się
jesteś sam
patrzysz w górę, nadciąga noc tam,
gdzie słońce świeciło wczoraj jeszcze
czas przemian się zbliża,
powoli puszczają Cię silne kleszcze
tak, nadchodzi przemian czas
nie dla głupców jednak
i ty o tym wiesz,
bo gdzieś głęboko w sercu
tej przemiany chcesz.

Przyjaciele odeszli
w noc,
byli zbyt słabi, by wyrwać się z okrutnych kleszczy
tobie zaś tylko godność została,
twoja moc
i dzika nienawiść co wypełnia twoje serce
obok resztek miłości, okruchów wiary,
które wciąż mają tam swoje miejsce.

Chcesz być już wolny,
lecz przemiana długo trwa
każdego dnia toczysz bój mozolny,
który może trwać i lata dwa
walczysz jednak i naprzód idziesz,
bo wierzysz, że ci się uda
ciesz się każdym dniem i chwilą każdą się ciesz
wiara przecież czyni cuda.

[księżniczka]

Czyżby i do poezji zawitały wampiry? Oo
Mnie rozśmieszył do łez.
Nadmiar wielokropków, niepotrzebne szyki przestawne (chyba, że rzeczywiście chodziło ci o komiczny efekt, to niech zostaną), niekonsekwencja w interpunkcji, oklepane zwroty, lekki patos.
Najlepszy fragment:

każdego dnia toczysz bój mozolny.
Bój, który może trwać i lata dwa

dlatego , bo wierzysz

Słabo, jeśli to na poważnie. Poprzedni, który komentowałam, był lepszy.
Pozdrawiam.

[Gregor]

Później poprawię i zapraszam Księżniczko do ponownego czytania.

[Kheira]

Dla mnie to wiersz z cyklu "o wszystkim i o niczym". Mam wrażenie, że niosą Cię słowa, ale niekoniecznie ich sens i, summa summarum, wychodzi z tego pustosłowie. Najpierw zastanów się, co ma być tematem wiersza albo jego motywem przewodnim... Pomijam już formę i niedociągnięcia w tym zakresie, błędy interpunkcyjne (przecinków brakuje tu i ówdzie), inwersję, która odbija się czkawką...
przede wszystkim musisz jednak pamiętać, że wiersz to utwór liryczny. A Twój wiersz, to niestety proza ubrana w wersy. Zdań wielokrotnie złożonych radzę unikać, podobnie jak dużej ilości spójników, przydawek rozwiniętych - to przymioty prozy. W poezji treść musi być skondensowana.

Pozdrawiam.

[Gregor]

Myślą przewodnią jes pożegnanie, między innymi z przyjaciółmi.
Napiszę go jeszcze raz, bo teraz za wcześnie żeby go edytować.

[Gregor]

Przystajesz, patrzysz wokoło
jesteś sam
patrzysz w górę, nadciąga noc tam,
gdzie słońce świeciło wczoraj jeszcze
czas przemian bliski,
puszczają silne kleszcze
nadchodzi twoich przemian czas,
a głupców zeżrą dreszcze
ty o tym wiesz,
bo głęboko w sercu
tej przemiany chcesz.

Przyjaciele odeszli
w noc,
zbyt słabi, by wyrwać się łuskowym łapom
zapobiec,
stania się człowieka atrapą
tobie zaś tylko godność została,
twoja moc
i dzika nienawiść co wypełnia twoje serce
obok resztek miłości i wiary,
które wciąż mają tam swoje miejsce.

Chcesz być już wolny
auto klarowanie długo trwa,
każdego dnia toczysz bój mozolny,
który może trwać i lata dwa
walczysz jednak i naprzód idziesz,
bo wierzysz, że ci się uda
ciesz się każdym dniem i chwilą każdą się ciesz
wiara przecież czyni cuda.

[Kali]

sugeruję po raz kolejny zastanowić się nad tym tekstem...
nadaj temu czemuś lepsze formę
zastanów się nad wywaleniem rymów
albo nad ich konsekwencją...raz są raz ich nie ma...
poezja to nie tylko rymowanki i powiem szczerze akurat Tobie to zupełnie nie wychodzi...

zapisz go inaczej, bez utartych zwrotów... sam poszukaj porównań, zapisz to tak jak Ty czujesz... albo chociaż poczuj to co piszesz

nikt nie wymaga od ciebie, byś poprawił tekst już teraz, zastanów się nad nim na spokojnie, odłóż go na moment... nie ma sensu śmietnika w tym dziale...

pozdrawiam,
Kali

[Gregor]

Ok tak zrobię.
Dziękuję i pozdrawiam.

[Gregor]

Ale, ale...skąd się wzięły te gwiazdki przy tym wierszu???