poselstwo mroku

[Alchemik]

Całkiem niedawno, przez całe dwie doby pękała mi głowa.
Nie zazdroszczę tym, którzy miewają regularne migreny.

och jakże ja go nienawidzę gdy przychodzi
przez próg przełazi w tych buciorach bez zaprosin
nieskrępowany niczym mroczne wieści znosi
pozostawiając białe nitki w mojej brodzie

immunitetem posła często się zasłania
dowodzi – skutkiem jestem a nie łez przyczyną
nie wnikam głębiej niech choć tylko skutki zginą
z bronią dostępną z pasją rzucam się na drania

zabijam zgniatam jak wesz jak sumienie tłukę
rozstrzeliwuję pigułkami z arsenału
a ból odchodzi chociaż zaraz potem wraca

w jednym przypadku tylko wysłuchuję w sumie
wiem że tworzeniu sprzyja więc wchłaniam pomału
z bólem narodzin ponoć szczęście do nas wkracza

[Polliter]

Wiem, że zawsze lubiłeś zabawy formą. Tutaj bawisz się w sonet trzynastozgłoskowy i trzeba przyznać, że wyszło Ci to składnie i interesująco. Staranne wykonanie, wierność formie, humor to niezaprzeczalne atuty tego wiersza.

Może i nie wszystko mi się tu podoba (na przykład ten "immunitet posła" jakoś mi tu nie gra), ale pamiętajmy, że nie jest łatwo pisać, gdy ma się narzucone sztywne ramy jakiejś formy poetyckiej. W każdym razie ja o tym wiem bardzo dobrze, bo również lubię się bawić w takie pisanie i wiem jak trudno jest wtedy wyrazić w pełni jakąś myśl (a może tylko mi to przychodzi z takim trudem?).

Nie przynudzasz, jest ciekawie, z ikrą i trzymasz czytelnika w garści przez cały wiersz. Do tego napisałeś ten tekst lekko, jakbyś go maznął w dwie minuty, chociaż wiem, że musiałeś spędzić nad nim trochę czasu, by być wiernym zasadom sonetu chociażby. Lekkość pióra albo się ma albo nie, Ty ten dar posiadasz, czym wprowadzasz mnie w stan zazdrości. Ale to taka zdrowa i motywująca zazdrość.

Bardzo fajne, gratuluję kolejnej udanej liryki.

Pozdrawiam.

[Alchemik]

Jakże to miło, Sylwku, znów spotkać Ciebie pod wierszem. Kiedyś oczekiwałem z niecierpliwością i drżeniem serca.
W tej chwili jednak rumienię się na takie superlatywy.
Masz rację co do zabawy formami. Nigdy jednak nie bawię się kosztem czytelników.
Takie pisanie, faktycznie, wymaga większego skupienia i uwagi, choć treść wydaje się być lekka.
Doskonale zdajesz sobie sprawę, że to co wygląda na zabawę, jest żmudnym ćwiczeniem w celu zapanowania nad warsztatem poetyckim.
Pisanie wierszy wolnych, nie ujmowanych w karby powinno być poprzedzane nauką.
Nauka może być przecież świetną zabawą.
Zawsze i wszędzie powtarzam, że wciąż się uczę poezji.
Zaczynajmy od tych najprostszych.
Eksperymentów..?
Może i tak.
Choćby to była rymowanka częstochowskim złożeniem, które drży od gramatycznych stopni w górę lub w dół.
Byle świadomie i z samozadowoleniem wynikającym z kolejnego odkrycia. Niemniej, wcale nie nakłaniam do używania narzędzi przypisywanych grafomanom.
Jednak od niektórych osób jestem w stanie przyjąć narzędzia nie do przyjęcia u innych.
Rozgadałem się.
I, czyżbym zszedł z tematu?
Pozdrawiam serdecznie, Sylwku.

Jurek

[Tjereszkowa]

A ja pamiętam ten fajnie patetyczny soneciak. Miło mi się go parodiowało. Pamiętam, że moja karkołomna konstrukcja wywołała u Ciebie coś na kształt fqrwienia.

[chmurnoryjny]

o, tu jest nieźle. i - mówiąc po męsku- z ikrą, z jajem. z czystym sumieniem daję 4/5