***(poezja)

[starysta]

Nie wiem dlaczego pisząc o miłości powołujemy się na chmurki, aniołki czy poranną rosę. Miłość jest o wiele piękniejsza.
Ważniejsza, mądrzejsza. Miłość to odczucie, uczucie a nie widzenie poprzez metaforę, która zniekształca wszelakie formy. Naręcza kwiatów nie naniosą odpowiedzi. Nawet księżyc idealnie okrągły. Księżyc jest nam potrzebny do podświetlenia. Tak też w zielonkawej poświacie tworzymy miłość. Banalnie nazywamy chwile, które przeżywamy. Czy da się opisać przeżycie miłosne? I kto o tym opowiada jak kura po zniesieniu jajka. Jak opiszesz ciało w agonii szczęścia, miłości. Latający anioł, śpiewający ptak, pływający kajak z nieporadnym wioślarzem, który pływa po polach wśród złotych łanów pszenicy omijając strachy. Już sam nie wiem co lepsze albo i gorsze. Gdzie i kiedy. Nie wiem w jakim czasie pisać. To co wczoraj jest a może będzie.
Ach, zapomniałem, że poezja to wszystkiego po trochu tak by było pięknie. Nie za grubo jak w dziełach Rubensa gdzie jest zbyt wiele mięsa, też pięknego.
Więc piszcie o tej miłości, która się tylko ma, i jak tylko uczucia starczy. Chmur, ptaków i miejsca w kościele na anioły pańskie.

[shinobi]

Całkiem przyjemny fragment. Płynny, plastyczny. Ciut za krótki może, ale jest okej.