braknienie

[Toya]

z palcem w buzi 
(jak dziecko)
starał sie dokończyć sen
o wieczności 

zabrakło czasu
i znów musi wstać sprzed telewizora 
przenieść się na ławkę 
podglądać życie 
tętniące najmocniej wokół dworca

gołębie 

pod nogami
nad głową 
trzeba się postarać o okruchy
te wspomnieniowe raz jeszcze  
złożyć w życiorys
dziurawy jak znoszone buty

swoje już przeżył 
komunizm
żonę 

syna najbardziej

[elka]

sen o wieczności - dosyć zużyty rekwizyt w poezji.  

W sumie wiersz - migawka. Kawałek życia, zaczynające się od palca w buzi i na tym zakończone. Nie porywa, szara ta rzeczywistość. Kalka, którą można dopasować do każdego...

[Marcin Sztelak]

Smutny wiersz, ale ja bym w nim pogrzebał, tzn usunąłbym całą drugą zwrotkę, bo wydaje mi się niepotrzebnym wtrąceniem a także fraze: swoje już przeszedł.

[lizy]

To prawda, kawałek czyjegoś życia, prawdziwy...bolesny, nie żadna kalka, którą można dopasować do każdego, życie każdego człowieka, pomimo szarości prozy, jest niepowtarzalne. Wiersz porusza bardzo. A co do technicznych spraw, to zrobiłabym coś z tym nawiasem w trzeciej zwrotce, bo to nie jest dopowiedzenie myśli ( tak jak w pierwszej ), to jest nowa myśll, więc nawias niepotrzebny.

[Toya]

lizy, Marcinie - zmieniłam zgodnie z Waszymi sugestiami.
Wielkie dzięki. Pozdrawiam

elko - dziękuję.

[Julia]

Teraz po drobnych zmianach, zdecydowanie poprawiła się konstrukcja wiersza. Bardzo dobry.

[Miranda Calle]

Mam wrażenie, że to wiersz dedykowany. Komuś, kto był kiedyś kimś ważnym. Dla swojego mikrokosmosu, swojego świata, no i dla autora.
"Ważnym" także w znaczeniu "zasłużonego". A potem strąconego z piedestału.
Jaka jest jego historia? Czy wpadł w nałóg i stracił wszystko? Stał się bezdomny? A może dopadła go choroba... Może został oddany przez rodzinę do przytułku?
Czy ktoś będzie o nim pamiętał, wspominał, zapalał znicz na jego grobie? Bezdomni po śmierci na zawsze tracą swoją tożsamość...
A może państwo poświęci jego ciało nauce?
Niewesoła refleksja kryje się w tych strofach.
A co do formy, cóż - można podnieść zarzut przegadania, ale prawda jest taka, że to charakterystyczny styl autorki i wara od przycinania.

[Toya]

Dziękuję, Julio.

Mirando - trochę nie tak. Inny obraz miałam przed oczami pisząc, ale skąd czytelnik może wiedzieć takie rzeczy. W głowę autorowi nie zajrzy.

Dziękuję.

[Miranda Calle]

Wiem, trochę się zapędziłam interpretacyjnie...



[EDIT] Tytułu zapomniałam pochwalić. "Braknienie" smakuje jak cykuta albo ocet, którym pojono Jezusa na krzyżu.

[Toya]

Dziękuję.