burza w szklance soku

[blackpepper]

poruszam się jak osa w soku pomarańczowym
czyli już prawie nie żyję topię się powoli
szamotam się i poruszam odwłokiem 
próbuję podpłynąć do brzegu i przeżyć 

odbijam się od szkła

a słodycz pomarańczy staje się kwaśna
i już nie jestem pewna czy to czasami nie cytryna

resztką sił napinam czułki i żądło 
trochę ze złości a trochę z bezsilności 
że nie dane mi będzie już nikogo użądlić

a wokół tylko ta żółć ten kwas 
ta nicość

[Marcin Sztelak]

Nieco nazbyt egzystencjalny wydźwięk, w pierwszej nadmiar czasowników a w przeostatniej razi połączenie złości - bezsilności.

[blackpepper]

Oba zamierzone, ale dzięki za komentarz!

[lizy]

Trochę zmieniłabym wersyfikację, czytam bez czterech ostatnich wersów, puenta do zmiany, według mnie oczywiście

[blackpepper]

Dlaczego? I w jaki sposób do zmiany?

[Miranda Calle]

Mieszkam w domku na skraju lasu. Latem i na przełomie jesieni - od groma robactwa wszelakiego. Pająki, muchy, ćmy. Łapię je w słoik i wynoszę na dwór. Nienawidzę przemocy. Nie zabijam zwierząt.
Acha... Wiersz. No tak. Skupiłam się na realu, czas wrócić do wirtualu...
I cóż powiem? Nie ma przełożenia na normalne życie ten wiersz. Coś tu umyka interpretacji.  Faktycznie - może zbyt wiele dopowiedziane? Razi mnie, że dwukrotnie przypomniany jest smak pomarańczowy - po co? Czytelnik nie głupi, nie potrzebuje dopowiedzenia...
Wiersz zacny, ale pointa... Traci przez dydaktyczne potraktowanie Czytelnika.

[Grain]

kułna nie powinienem


poruszam się jak osa na smakowym lepie
czyli już prawie nie żyję topię się powoli
szamotam próbuję podpłynąć do brzegu
i przeżyć odwłokiem 

odbijam się od szkła
słodycz pomarańczy kwaśnieje
nie jestem pewna czy to nie cytryna

resztką sił napinam czułki i żądło
trochę ze złością z bezsilności
że nie dane mi będzie już nikogo użądlić

przebić się 
przez tę żółć i kwas trawienny