Fala... Wielka fala brudnej, mętnej wody, zastygła chwilę przed uderzeniem. Gęste błoto z posmakiem zimna. Dalekie drzewo, wypuszcza leniwie, lecz radośnie jasnozielone twory. Czerpiąc energię wątłymi korzeniami z wodnistej gleby. Wśród spokojnego błękitu, nastąpiło gwałtowne przeobrażenie. Atom w atom, drobina w drobinę, woda zaczęła się sypać z nieba. Nagle, pod wpływem tej wilgoci, zastygła fala przypomniała sobie co zrobić. Opadła z głuchym plaśnięciem, rozchodząc się dookoła. Drzewo otrząsnęło się ze świeżo otrzymanego od niej brązu. Musiało się spieszyć. Miało marne szanse, ale prawdopodobieństwo nie istnieje. Drzewo nie rozumuje. Wysunęło jak igły blade pączki. Bezduszne chmury rzuciły cień na niby-wodę, woda, przytłoczona strachem, zapadła się w sobie. Cisza już zaczynała wyć o nicości, krztusząc się jakimś czymś. Powykręcane gałęzie. Tam, z niepojętej przyczyny, mimochodem, zajrzało Ono. Może z ciekawości, może od niechcenia- Słońce. Czyste szczęście. Czyste ciepło, czysta energia. Promienie wbijały się w wodę, rzucając zielonkawy refleks na czerń. Na to czekało drzewo. Czym prędzej otworzyło płatki. Chwile pełne napięcia, wstępna gra. Słońce było zbyt doskonałe, zbyt piękne. Spękana kora. Sucha krew. Delikatny podmuch wiatru, erotyczna pieszczota. Jeden maleńki pyłek, nie wiadomo skąd, nie wiadomo kiedy. Osiadł na środku zmęczonego kwiatu. Seksualny akt. To nie powinno tak wyglądać. Nie było radości, nie było czystości, nie było pszczoły... Oblepione błotem upokorzone zniszczone drzewo. Z jego liści powoli osypywał się już zeschły pył. Jednak nie zdążył. Słońce skrzywiło się z obrzydzeniem i odeszło bez słowa. Nie miało zamiaru poświęcać czemuś takiemu swojego czasu. Blade ciemności okryły smętną wodę i jej okolice. Płatki wszystkich prócz jednego kwiatu opadły z rezygnacją w czarną, bulgoczącą substancję, która połykała je łapczywie z nadzieją ma odrobinę emocji, na refleks szczęścia słońca. Owoc walczył. Rósł na biało, na żółto. Mizerny, niegodny swej nazwy. Puchł, nasycał się wodą. Niby owoc, owoc rzekomy. Zadrżał w swej marności i opadł w błoto, z nadzieją na to, że jeśli się poświęci, wyda z siebie coś lepszego, powstanie drzewo. Zgniłe jabłko.
Liczba postów: 78
Liczba wątków: 6
Dołączył: Dec 2010
09-01-2011, 13:34
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 09-01-2011, 13:35 przez Fenris (Sancta Terra).)
Bardzo podobała mi się Twoja praca. Tworzysz tak świetne opisy, że niemalże widzi się prtzed oczami kreowany przez Ciebie świat.
Jedyne, co bym zmieniła:
Cytat:Fala... Wielka fala brudnej, mętnej wody, zastygła chwilę przed uderzeniem
- trochę drażni mnie powtórzenie "fala", zastąpiłaby to czymś innym np. "Wielka masa brudnej, mętnej wody, zastygła chwilę przed uderzeniem"
Cytat:Dalekie drzewo, wypuszcza leniwie, lecz radośnie jasnozielone twory. Czerpiąc energię wątłymi korzeniami z wodnistej gleby.
- wydaje mi się, że zamiast kropki, bardziej pasowałby tutaj średnik, ewentualnie przecinek
Cytat:Czyste szczęście. Czyste ciepło, czysta energia.
- w tym miejscu używałabym albo tylko przecinków, albo tylko kropek
Nic więcej nie znalazłam, a podane przeze mnie rzeczy to może tylko moje czepialstwo 
"Zdaje mi się, że widzę... gdzie? Przed oczyma duszy mojej" - William Szekspir
Liczba postów: 238
Liczba wątków: 3
Dołączył: Jun 2010
Cytat:Dalekie drzewo, wypuszcza leniwie, lecz radośnie jasnozielone twory.
Pierwszy przecinek zbędny.
Cytat:Czerpiąc energię wątłymi korzeniami z wodnistej gleby.
Warto by to połączyć z poprzednim zdaniem.
Cytat:Wśród spokojnego błękitu, nastąpiło gwałtowne przeobrażenie.
Przecinek zbędny.
Cytat:Bezduszne chmury rzuciły cień (podwójna spacja) na niby-wodę, woda, przytłoczona strachem, zapadła się w sobie.
Cytat:Może z ciekawości, może od niechcenia(brak spacji)- Słońce.
Zbyt wiele określeń, wszystkiego, nie, kompletnie nie podobało mi się wykonanie, taki przepełnione, jakby wręcz na siłę, obrazami domniemanego piękna, kolorami, kształtami, uczuciami bezmyślnych przecież tworów. Jestem na nie, co nie znaczy, że jest źle - to po prostu osobiste odczucia.
Il-wieħed li jixtieq li jkun oriġinali u gost
Hypocrisy...
1/2011[/p] 2/2011
Liczba postów: 573
Liczba wątków: 23
Dołączył: Nov 2009
Powiem Ci ze bylem ciekaw jak piszesz i nie zawiodlem sie. Swietna robota. Przeczytalem dwa razy i mi sie bardzo podoba. Zwlaszcza ten motyw ze Sloncem. Ogolnie pomysl personifikacji roslin i zjawisk jest bardzo trafionym pomyslem. A juz porownanie pogody i warunkow atmosferyvznych do gry wstepnej mnie zmiazdzylo. Super, oby tak dalej.
|
