Zawsze wzdłuż

[Alchemik]

Kolejny włos kroję na kilka od dwóch poczynając
nożyce mi się myślą z metalicznych wersów i słów
jako żem anioł upadły wraz z wrześniem i wieżycami dwiema
pocieszam umarłych w Babel z poświęconych ramek i tkanek

wrosłych w pył kiedy mnie tam już nie stało tylko stary film
o zawiłościach miłości w strefie 51 przez czterdzieści i cztery
doby na przylądku Cape Canaveral do tańca z Czerwoną...
potrzebującą łez książką na podróż bo nigdy się bez nich

nie ruszam w oczekiwaniu na autobus do piasków planetarnej Łeby
i oszołomienia bałtyckiego z Marsem na czole i Gwiazdą żywą
w pamięci na obojgu nogach zrywam jej fotosferę bieliźniany hel 
do nagości pierwotnego wodoru i włosów w szczególnym miejscu

na ciele które wzdłuż dzielę wierszami nim  czule trafię w punkt

[Julia]

Dopiero oswajam się z Twoją poezją. Staram się zrozumieć, korzystam z wiki. Twoje wiersze są panoramiczne, moje w punkt. Nawet nie wiem, dlaczego wytłuściłeś skrajne wersy. Jakby nie było, wnoszą niepokój - pozdrawiam.

[Alchemik]

Tak sobie wytłuściłem, aby pokazać, że stanowią jedyne zdanie.
A to co pomiędzy jest dopowiedzeniem.

[Alchemik]

To oczywiście nieprawda.
A jednak chodzi o myśl zaczętą częścią zdania i zakończoną drugą. Stąd wytłuszczenie.
Pomiędzy jedną cząstką, a drugą dynamika snów, podświadomości, pomieszanej z realnością.

I, Julia, ja uczę się swoich wierszy wraz z Tobą.

[Julia]

Julia, ja uczę się swoich wierszy wraz z Tobą.

I to jest piękna subtelność dnia dzisiejszego.