Ocena wątku:
  • 1 głosów - średnia: 5
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Zanim zwiędnie błękitny bukiet...
#1
Jest Dzień Babci.
Rozmawiałam z kilkoma osobami na ten temat. Nawet nie wiesz, jak przykro mi było słuchać tych wszystkich wywodów na temat ich babć. Jak bardzo nie szanuje się tych kobiet i z jakim wielkim przymusem odwiedza się je z kwiatkiem tylko dlatego, że w kalendarzu w komórce ustawiło się powiadomienie.
Kupiłam kwiaty, cały bukiet. Niebieskich. Uwielbia niebieskie kwiaty. Nie należę do tych wnucząt, które fukając oznajmiają babci, że w szkole wszystko dobrze.
Mieszkałam z nią bardzo długo, wiesz, pamiętam do tej pory, jak sadzała mnie na środku kuchni i uczyła piec ciasta. A teraz, kiedy Ty pękasz w szwach od koljenego kawałka tortu, który dla Ciebie upiekła w swoje święto, ja klęcze przy łóżku i cieszę się, jakbym dostała gwiazdkę z nieba, bo moja babcia zjadła. Pierwszy raz od trzech dni.
Siedzę, trzymając ją za dłoń przy łóżku i płaczę nie wytrzymując pytania, które zadaje od kilku godzin. Nie wiem, babciu, jak umrzeć.
Ma raka. Ostatnie stadium nowotworu. Z każdym dniem jest inna, z każdym staram się z nią porozmawiać, zamieniając chociaż kilka słów.
Po kilku godzinach musiałam iść, chociaż opornie mi to szło. Przyzwyczaiłam się już do tego, jak wygląda, jak się zachowuje i nie przeraża mnie to tak, jak pierwszego dnia.
Ja wiem, każdy wie, że to początek końca, że z każdą chwilą jest coraz słabsza...

Jest minus dwadzieścia na dworzu.
Zadzwoniłeś do swojej babci sprawdzając, jak się czuje i czy jej nie zawiało?
Ja stoję w samych kapciach na dworzu, pod klatką i czekam na karetkę. Cała w nerwach i panice. Cztery piętra wyżej moja matka także czeka, przy łóżku babci. Dostała krwotoku.
Tym razem się udało, chociaż nie zabrali jej do szpitala, bo w tym stadium nikt nie podejmie się chirurgicznie pomagać, jej serce nie przetrzyma narkozy.
Rozmawiałam z nią niedawno, dwa dni temu. Była na tyle silna, by , z pomocą, wstać i potowarzyszyć mamie, która gotowała jej zupę. Jest jak chore dziecko w gorączce. Nauczyłam się chyba nie płakać przy niej: nadrobię, kiedy wrócę do domu.
Każdy kolejny telefon , który rozbrzmiewa w domu może być tym, po którym ubiorę się na czarno.

Jest cieplej.
Chodzę rozbita i śnięta- od odwiedzin, do odwiedzin. Kiedy nie mogę, wypytuję matki. Wszyscy przecież wiemy, jak jest... Po dwóch dniach choroby wyszłam z domu. W drodze powrotnej mi powiedzieli.

Błękitne kwiaty jeszcze nie zdążyły zwiędnąć, ale babcia ich już nie ogląda.
A Ty wiesz, jakie kwiaty lubi Twoja babcia?
*




* Bardzo autobiograficzne dlatego proszę nie komentować treści, a wykonanie. .
Oficjalny Aniołek Kota.


Proszę, przepraszam, dziękuję.




Pani szanowna. W aureoli diabeł.
Nosi serce w pudełku zapałek.

[Obrazek: gildiaBestseller%20poezja.jpg]
Odpowiedz
#2
Prosiłaś by nie komentować treści tylko wykonanie i w zasadzie jestem w kropce. Nie jestem w stanie wymyślić nic innego jak: bardzo dobre. Zawiera w sobie dużą dawkę emocji i uczuć. Czyta się bardzo dobrze, bez żadnych zgrzytów czy przestojów.
Naprawdę kawał dobrej roboty.
Borek- istota człekopodobna, ze skłonnościami do nałogów. Nie myśląca, nie czująca, konsumująca. Pragmatyk, darwinista społeczny. Politycznie: monarchista. Z zawodu: przynieś, podaj, pozamiataj w odlewni stali, oraz grafoman do wynajęcia, tłumacz mang.
Odpowiedz
#3
Dziękuję serdecznie.
Przyszło samo z siebie, z chęci wykrzyczenia tego, co myślę
Oficjalny Aniołek Kota.


Proszę, przepraszam, dziękuję.




Pani szanowna. W aureoli diabeł.
Nosi serce w pudełku zapałek.

[Obrazek: gildiaBestseller%20poezja.jpg]
Odpowiedz
#4
byłam w bardzo podobnej sytuacji, z tym, że moja Babcia nie chorowała na raka i mieszkała ze mną, więc miałam więcej chwil w jej obecności, z Nią razem. Z każdym rokiem, z każdym miesiącem, tygodniem była coraz dalej.... Wiem chyba co czujesz. Więc co do treści nie będę się wypowiadała, co do formy naprawdę odpowiednia do tematu.
pozdrawiam:*
niepoznana666,
"We mnie jest czas, który nie potrafi zastygnąć. Toczy się poprzez krew"
Odpowiedz
#5
Wykonanie przednie. Jestem pod wielkim wrażeniem Wink
"KGB chciało go zabić, pozorując wypadek samochodowy, ale trafił kretyn na kretyna i nawet taśmy nie zniszczyli." - z "notatek naukowych" Mestari

Odpowiedz
#6
Stawiacie mnie w dziwnym położeniu. Podziękuję, za pochwały, a z drugiej strony każdy raz, kiedy czytam ten tekst znowu płaczę. Jest takim... ujściem moich ostatnich myśli. Bardzo długo zastanawiałam się, czy nie przeczytać go na pogrzebie jutro... ale nie dałabym rady. Łatwiej napisać w milczeniu, niż ogłaszać wszystkim łamiące się serce.

Dziękuję wam za wyrozumiałość, co do treści.
Oficjalny Aniołek Kota.


Proszę, przepraszam, dziękuję.




Pani szanowna. W aureoli diabeł.
Nosi serce w pudełku zapałek.

[Obrazek: gildiaBestseller%20poezja.jpg]
Odpowiedz
#7
zgadza się - nie powinnaś tego czytać na pogrzebie. nie dlatego, że jest słabe - wręcz przeciwnie! ale pewnie każdy wie iż kochałaś swoją Babcię całym swoim sercem, to widać...co ja mówię...czuć w tym utworze. jak dla mnie wspaniałym epilogiem tego wyznania będzie cisza - milczenie osób, którym już brak słów, ale nie brak wspomnień o ukochanej Babci. zazdroszczę Tobie - moja babcia byłą osobą samolubną i wredną. a co do wykonania - tylko jeden zgrzyt natury technicznej ("koljenego"), reszta jak zwykle perfekcyjna, chociaż spodziewałem się po to Tobie tekstu bardziej poetyckiego. ale proszę nie traktuj tego stwierdzenia jak wyrzutu - po prostu tak mi się zdawało, a tymczasem popełniłaś kolejny, wspaniały, prosty w przekazie, choć z pewnością nie łatwy dla Ciebie tekst. zostało mi już tylko schylić głowę w szacunku dla Ciebie i Twojej Babci i zamilknąć, miast się wymądrzać. moje gratulacje co do wyznania. i moje najszczersze kondolencje. pozdrawiam Bart.
ps1. mam nadzieję, że o mnie też tak kiedyś będą mogły powiedzieć wnuki...
ps2. przepraszam za szczerość w komentarzu.
Odpowiedz
#8
Za szczerość się nie przeprasza.
Dziękuję
Oficjalny Aniołek Kota.


Proszę, przepraszam, dziękuję.




Pani szanowna. W aureoli diabeł.
Nosi serce w pudełku zapałek.

[Obrazek: gildiaBestseller%20poezja.jpg]
Odpowiedz
#9
Nie potrafię na to spojrzeć obiektywnie, bo w tekście odnajduję siebie. Moje myśli, moje obawy, moje uczucia. Nie ma niczego straszniejszego, niż patrzenie na to, jak jedna z najbliższych osób gaśnie na twoich oczach.

Dobry tekst.
Gratuluję dobrego okiełznania rozbieganych myśli.
najgorszy czas w życiu, to czas przeszły niedokonany.
- Miałeś go nie zabijać.
- Ręka mi zadrżała.
- Sześć razy?!

moje kolczyki handmade.
Odpowiedz
#10
Adz... Prawie się rozpłakałem w pracy! Czuć, ze to bardzo osobisty i szczery tekst. I wspaniale, ze tak kochasz Babcie. Nie będę się rozpisywał, Ty wiesz najlepiej co czujesz i znasz wartość tego tekstu. Ładunek emocjonalny w nim zawarty może wysadzać góry.

Co do błędów:

"Jest minus dwadzieścia na dworzu. " - nie ma takiego słowa jak "dworzu" w języku polskim. "Na zewnątrz". Albo "na podwórku" - chociaż to już pospolite.

"A Ty wiesz, jakie kwiaty lubi Twoja babcia? " - to zdanie jest niepotrzebne imo - bez niego końcówka ma mocniejszy wydźwięk. IMHO.

Jeszcze raz - kawal dobrej roboty, wzbudzasz duże emocje!
You'll never shine
Until you find your moon
To bring your wolf to a howl.
--- Saul Williams
Odpowiedz
#11
Jeśli chodzi o sprawy czysto techniczne, to już wszystko zostało powiedziane. Przy tego typu tekstach nie da się uniknąć opisu emocji, odczuć. Zgadzam się z tell_no_one, że ciężko obiektywnie ocenić to, co napisałaś, szczególnie, jeśli widzi się w tym cząstkę siebie. Nie wiem czy to był celowy zabieg, ale to powolne wprowadzanie czytelnika w Twój świat, małe dawki bólu i wzruszenia, które podawałaś czytelnikowi, sprawiły, że ja osobiście poczułam spokój i ciepło. Niebieskie kwiaty spięły ten cały tekst ładną klamrą.
Quod me non necaverit, certe confirmabit


Nie dajmy się zwariować. Nie mam doktoratu z filologii polskiej. Oceniam według własnego uznania...
wiersze, nigdy zaś Autora.
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości