Zaduszki

[Julia]

Nie mogę uwierzyć,
że jesteśmy znieczuleni.
Chłód rozmazanej wilgoci
musi udźwignąć milczenie.
Potrafisz?

Zrozum,
pamięć już nie powróci;
ulotne błyski déjà vu
odrzuciły ślad tajemnicy.

Pytasz - czy się znamy

Przecież nie powiem,
że nas już nie ma, że czas oszukał.
Rozproszeni w nagrobnych światłach
od dawna pachniemy świerkiem i ziemią.



ps. wyciągnęłam z szuflady na okoliczność

[Miranda Calle]

Miewam to uczucie, że nas nie ma. Czy dusze są świadome niebytu?
Pomijając kwestie filozoficzne, wiersz nasączony patosem - czasem tak trzeba. Choć z drugiej strony, śmierć jest częścią życia. W wielu kulturach nie łączy się z żałobą, tylko z radosną celebracją. I do nas przenikają te obce wpływy... W wigilię Wszystkich Świętych dzieci przebranie za diabły i czarownice żebrzą o cukierki, a pod cmentarzami w dzień zaduszny kwitnie handelek, na grillach wesoło skwierczy boczek i kiełbaski, tylko piwka brak.

[Julia]

Pewnie teraz użyłabym innych słów, ale czasami jak dzieci powracamy do wcześniejszych rysunków.

[Marcin Sztelak]

Czas zawsze oszukuje... widać, że wiersz z szuflady. Mimo to prosi się o dopracowanie. A na marginesie święto zmarłych to jeden wielki festyn żywych...

[Kotkovsky]

Trochę to pesymistyczne jeśli śmierć miałaby oznaczać ostateczny koniec istnienia a nie tylko pewien jego etap.