You will never be

[Piotr Knasiecki]

you will never be my woman
usłyszałem jak ktoś śpiewał
padłem jak rażony gromem
z pogodnego dotąd nieba

przez refrenu nędzne szczątki
znalezione na youtubie
potraciłem wszystkie wątki
rym zbierany z trudem gubię

i co gorsza tracę z wolna
siły by się z pracą zmagać
która owoc choć mozolna
zaczynała już wydawać

już powstawał jak z popiołów
już się rodził w słów rozterce
wiersz utkany z piór aniołów
zdolny ująć cię za serce

brakowało rymu tylko
do uścisku nieznajomej
rym dośpiewał ktoś przed chwilką
you will never be my woman

[Tajm]

Zawsze jak czytam Twoje (Pańskie) wiersze, się śmieję Jest w nich taka lekkość pióra. Trudno mnie ostatnio rozśmieszyć (chyba że jest to serial family guy), a tutaj ten tragiczno - komediowy klimat, idealnie we mnie trafia. Nie lubię rymów, a tutaj, bez nich, to nie było by to samo. Może rymy w dobrym wydaniu nie są takie złe. Rewelacyjny kawałek, rewelacyjny kunszt. Też jak usłyszałem ten refren, tak zareagowałem. Ale kto to śpiewał? Oczywiście, pytanie kompletnie nie wymaga odpowiedzi, gdyż wiersz na pewno jest lepszy niż piosenka

Pozdrawiam Czas

[RootsRat]

Piotrze, jak zawsze u Ciebie, jest dobrze a nawet lepiej. Wiersz jakiegoś głębszego przesłania nie niesie, ale jest idealny na to sobotnie popołudnie, wniósł uśmiech na moją twarz, mimo że za oknem szaruga. Konstrukcja - swoista klamra - pierwsza klasa!

[Piotr Knasiecki]

Dzięki! Choć jedyną klamrą, jaką wspomnę, jest ta w łuszczącym się, alpejskim zboczu... Była zimna w dotyku i chropawa.

[RootsRat]

Odświeżam świetny kawałek Piotra. Wart lektury!

[Kira]

Roostrat - dzięki za odświeżenie . Miło tak z rana przeczytac lekki, płynny wiersz z ładnymi rymami