Wyjątkowy stan..

[Wayd]

Wędruje po polach wyrazów i słówek,
Prostych, pustych i bezsensownych zdań,
Coraz częściej odbywam takich dziwnych wędrówek,
W mojej głowie, w której jest ten wyjątkowy stan,

Wciąż coś nuce, podjarany szczęściem,
Ciągłe rymy same w pewnym czasie są,
A ja za jednym magicznym zaklęciem,
Tworze piękną sztuke swą,

Bo w mej głowie ten wyjątkowy stan,
W którym ma pełny pięknych słów dzban.

[księżniczka]

Coraz częściej odbywam takich dziwnych wędrówek,

jakaś ruska gramatyka, powinno być "takie dziwne wędrówki", jak już. I tu wyłazi rymowanie na siłę. Niet, nigdy.
Czemu całość ma interpunkcję jak jedno zdanie, skoro ewidentnie nie jest? Nucę, sztukę.
Jakby zamiast "pięknych" słów były "robaczywe", czy coś w ten deseń, to jeszcze by uszło.

Nie podoba mi się. Wiersze nie mają być ładne, a nawet jeżeli, to powinny być naprawdę ładne, a nie powykręcane jakąś dziwaczną gramatyką czy sformułowaniami totalnie, hm, bo kto zacz "stan w mojej głowie", Kalifornia? Coś może być w jakimś stanie. Ale czy stan może być w czymś? Pomijając, że w USA?

[InFlames]

Patos! Patos! Patos!

Jak dla mnie, przegadane. Podjarany? Dla mnie to słowo jest obrazą dla poezji, ale mniejsza, bo to tylko moje zdanie.
Podsumowując, nie podobało mi się.

Ćwicz.

Pozdrawiam
InFlames