Wulkaniczna idiosynkrazja

[Alchemik]

Tak tak wiem macie pretensję o to że nie lubię wulkanów

co niezupełnie prawdą bo te w ciszy jak Fudżi-Jama 
Honsiu pokryta wiśnią i honorem samurajów w tle
rozumianych ostrzem na obrazku bo nie widziałem
w oryginale nie tykam lawy ze Stromboli czy
z zimnej Islandii choć tam mniej boli oparzenie
gdzie śnieg zawsze na Boże Narodzenie i prawdziwe choinki
klękam na fali oceanu i może morze sargassowe
w którym węgorze uzgadniają powrót do rzek Europy
ukrywając w sargassach trójkąt bermudzki dla zabawy
z czasem i przestrzenią szukam śniegu w Afryce
i kocham się w słoniach podchodzących pod Kilimandżaro
a tu jeden wyrósł mi na brwi nad okiem nie słoń
a pierdolony wulkan wielki jak mamut włochaty przez tę brew

którego wycisnąć czy sam wystrzeli mądrością no nie wiem?

[Julia]

Odniosę się tylko do pierwszego wersu: nie lubisz, bo sam jesteś wulkanem i to czynnym.

[Alchemik]

Kłamałem.
Uwielbiam wulkany i te ich zegarkowe niemal nadejścia manifestacji mocy.
Uwielbiam pioruny zupełnie nieobliczalne.
Ale, to może źle o mnie świadczyć.
Nigdy Nie chciałem niszczyć, a jednak burze tkwią we mnie, tak jak petardy, które tworzyłem na Nowy Rok.
Te, które niemal pozbawiły słuchu mojego przyjaciela, wzroku ukochanej dziewczyny z liceum, a mnie włosów.
Włosy były dla mnie zawsze bardzo ważne. I wciąż są. Mam naprawdę długie.
Źle to zabrzmiało.
Tak naprawdę ucierpiał tylko nieco słuch przyjaciela i moje włosy, które spłonęły. Ale potem szybciej rosły.

[Alchemik]

Wszystkie wulkany są czynne, tylko mają różne tabliczki z datą i godziną otwarcia i zamknięcia.
Ja kłamię, bo to nic nie zmienia.
Poza tym kłamstwo w wierszach często bywa prawdą.