Wiedźma

[SennaWielebna]

Coś, co napisałam ostatnio. To tylko część opowiadania. Planuję je dokończyć, myślę, że zajmie 5-7 stron. Co myślicie?


I. 22 lipca 1742
Gorące płomienie pochłonęły już ciało kiedy postanowiłam odwrócić wzrok od tej makabrycznej i jakże przepełnionej rozpaczą sceny. Szyderczy sędziowie stali wokół pilnując płonącej kobiety jakby jeszcze w tej chwili mogła im uciec, uratować się. Wierzyli w to. Grupa księży w czarnych sutannach odprawiała egzorcyzmy nad niewinnością. Krzyk kobiety zamilkł, a kasztanowe loki zlały się w jedność z ogniem tworząc przerażającą symfonię. Osunęłam się na ziemię i ukryłam twarz w dłoniach. To moja wina, wybacz mi. Żegnaj matko.

II. Wcześniej
Była taka szczęśliwa kiedy oznajmiała mi tę nowinę. Odrzuciła wtedy długie włosy do tyłu i z zachwytem objęła dłonią swój pęczniejący brzuch. Wytrzeszczyłam oczy. Nie było dla mnie jasne czy powinnam podzielać jej radość. Do tej pory byłyśmy tylko my, zdane na siebie, silne, niezależne. Poczułam się zdradzona. Mimo to uśmiechnęłam się blado i położyłam jej rękę na ramieniu. Miałam zamiar coś powiedzieć, ale emocje wzięły górę. Czułam narastającą panikę. Wybiegłam z izby pozostawiając ją… ich na osobności.

III. Jeszcze wcześniej
Doruchów pogrążył się w nocy kiedy poprosiła mnie, abym nazbierała ziół. Znów dokuczała jej powracająca cyklicznie opuchlizna stóp. Zabrałam więc wiklinowy kosz i stalowy sierp, nałożyłam kaptur na głowę i wyszłam z chaty. Wioska była cicha i spokojna. Jedynie muzykalne świerszcze grały swój nocny koncert. Gdzieniegdzie dostrzegałam błysk kocich oczu, poza tym wydawało się, że miejscowość pogrążyła się we śnie. Poszłam cicho w stronę cmentarza, pozornie nie wydając żadnego dźwięku. To właśnie tam zawsze zbierałyśmy miętę, nagietki i szałwię. Nie widziałam nic złego w tej praktyce, mimo iż matka zawsze mówiła, że lepiej aby nikt nie wiedział, że to robimy. Wtedy jeszcze nie wiedziałam dlaczego. Matka parzyła z tych roślin leczniczą herbatę, nasączała nią miękką ligninę i okładała obolałe stopy. Cała magia, którą uprawiałyśmy miała zapach rumianku.
Zaczęłam jednak mieć wątpliwości. Pewnego dnia obudziły mnie dźwięki dobiegające z kuchni. Zastałam ją spakowaną, wyruszającą w podróż. Mówiła, że wróci. Zapakowała tylko to, co najpotrzebniejsze. Cały jej dobytek zmieścił się w jednym, małym tobołku przewieszonym przez ramię. A nie było jej długo. Wtedy zaczęłam się zastanawiać nad istotą naszej relacji. Usiadłam przy wytartym do białości kuchennym stole i zaczęłam analizować każdą powstałą na nim rysę. Nasz dom, nasza ostoja. Każdy mebel skrywał swoją historię. Zostałam sama, opuszczona i zapomniana. W pewnym momencie zaczęłam myśląc o niej tak jak o ojcu, który nas porzucił. Pamiętam ten dzień bardzo dobrze, schowałam go w pamięci pośród innych niemiłych wspomnień. Wyrzucał jej, że źle żyje, że się nie szanuje. Zarzucał zdradę, nazywał lokalną nałożnicą. Wbiegłam do kuchni akurat wtedy kiedy podnosił na nią rękę, mało rozumiałam, mimo to pragnęłam ją obronić. Stanęłam między nimi, a potem poczułam silne uderzenie. Ból narastał i przeszywał moje ramię. Jednocześnie uderzyłam głową o nogę drewnianego stołu. Ojca nie zobaczyłam już nigdy więcej, a po tym zdarzeniu pozostała mi jedynie blizna, którą z czasem zasłoniły kruczoczarne włosy.
Matka wróciła odmieniona i promienna. Nie pytałam gdzie była, ale dostrzegałam bez problemu, że bardzo się zmieniła. Jednocześnie jakby przestała zwracać na mnie uwagę. Siedziałam w swojej izbie patrząc w sufit, zbierałam zioła, zajmowałam się podwórzem. I tak z dnia na dzień utraciłyśmy wszelki kontakt. A potem odezwała się, oznajmiła mi, że spodziewa się dziecka.

IV. Inkwizycja
Wydarzenia, które w tamtym czasie miały miejsce napawały strachem i otaczały Doruchów mgłą tajemnicy. Niewyjaśnione ataki na ludzi, potężne gradobicia, zgony bydła przywodziły na myśl biblijne plagi egipskie bądź ingerencję sił magicznych. Ludzie snuli legendy o kobietach zbratanych z szatanem, o rusałkach ukrytych w okolicznych bagnach i sukubach. Noce wydawały się być spokojne, zagłuszane jedynie koncertami owadów. Matka zabroniła mi jednak nocnego zbierania ziół.
A potem tajemnicze zniknięcie pięcioletnich bliźniąt utwierdziło mnie w przekonaniu, że w miejscowości dzieje się coś mrocznego. Doruchów, niegdyś spokojna, cicha wioska, nie było już bezpieczne. Starszyzna zwołała zebranie, na którym postanowiono oddać sprawę Inkwizycji. Kilka dni później do wioski przybyło dwóch rosłych mężczyzn wzbudzających w mieszkańcach nie mniejsze przerażenie, ale też nadzieję na wyzwolenie miejscowości spod diabelskich rządów. Zajechawszy pod lokalną karczmę czarnym powozem wzbudzili w mieszkańcach zaciekawienie, ale także nieukrywany respekt i trwogę.

[Hanzo]

Gorące płomienie pochłonęły już ciało[przecinek] kiedy postanowiłam odwrócić wzrok od tej makabrycznej i jakże przepełnionej rozpaczą sceny.

Zjadło przecinek.

Szyderczy sędziowie stali wokół[przecinek] pilnując płonącej kobiety[przecinek] jakby jeszcze w tej chwili mogła im uciec, uratować się

Tutaj zjadło z kolei dwa i powtarzasz się z "tej".

Krzyk kobiety zamilkł, a kasztanowe loki zlały się w jedność z ogniem[przecinek] tworząc przerażającą symfonię.

Zjadło przecinek. Rozpisałbym tą "przerażającą symfonię", dodał jakieś naturalistyczne szczegóły typu skwiercząca skóra, gorące bąble i wrzące, ściekające po twarzy oczy. Fragment jest dobry na początek, można nim zaciekawić czytelnika, tylko trzeba to rozpisać, bo jest dużo, dużo za krótko.

Była taka szczęśliwa[przecinek] kiedy oznajmiała mi tę nowinę

Zjadło przecinek.

Mimo to uśmiechnęłam się blado i położyłam jej rękę na ramieniu.

Jej rękę na swoim ramieniu, czy swoją rękę na jej ramieniu? Jest to oczywiste, ale nie wynika z tego, jak to napisałaś.
"położyłam rękę na jej ramieniu".

Wybiegłam z izby pozostawiając ją… ich na osobności.

Nie rozumiem zabiegu z wielokropkiem, po co on w tym momencie.

Doruchów pogrążył się w nocy kiedy poprosiła mnie, abym nazbierała ziół.

Brakuje przecinka, tak jak 2x wcześniej. Spory problem z tym masz, musisz uważać na przyszłość.

Poszłam cicho w stronę cmentarza, pozornie nie wydając żadnego dźwięku.

Wydaje mi się, że to słowo w tym zdaniu nie powinno się znaleźć. Nie widzę jakoś celu jego zastosowania.

Usiadłam przy wytartym do białości kuchennym stole i zaczęłam analizować każdą powstałą na nim rysę.

Podoba mi się to zdanie.

Jednocześnie uderzyłam głową o nogę drewnianego stołu

Ja wiem czy jednocześnie. Zdaje mi się, że chwilę później.

A potem odezwała się, oznajmiła mi, że spodziewa się dziecka.

Rzuciło mi się to już wcześniej w oczy, podczas wzmianki o rozmowie i pęczniejącym brzuchu. Czy córka nie zauważyła, że matka jest w ciąży?


Jak na portalowy debiut jest całkiem, całkiem.
Moje rady:
- rozbuduj pierwszą scenką, spraw by była przerażająca. Napisać, że ktoś płonie, samo w sobie nie będzie straszne. Trzeba to jeszcze w odpowiedni sposób opisać, pokazać parę szczegółów.
- z chęcią przeczytałbym jakiś dialog między matką a córką, coś, gdzie pokazałabyś, jakie właściwie panują między nimi relacje.
- stawiaj przecinek przed "kiedy"!
- mam nadzieję, że krótko wspomniany sukkub pojawi się w opowiadaniu, no ale zobaczymy

Pozdrawiam!

[Morydz]

Krzyk kobiety zamilkł, a kasztanowe loki zlały się w jedność z ogniem tworząc przerażającą symfonię.

Wydaje mi się, że zamilknąć może raczej osoba a nie sam jej głos.

Zostałam sama, opuszczona i zapomniana. W pewnym momencie zaczęłam myśląc o niej tak jak o ojcu, który nas porzucił.

Domyślam się, że miało być "myśleć".

Ludzie snuli legendy o kobietach zbratanych z szatanem, o rusałkach ukrytych w okolicznych bagnach i sukubach.

Taka tam nieistotna ciekawostka, że "sukkub" się pisze przez dwa "k".

Noce wydawały się być spokojne, zagłuszane jedynie koncertami owadów.

Mam wątpliwości co do tego zagłuszania. Nie wiem, czy w tym kontekście to jest dobre słowo. Zagłuszyć można jakiś dźwięk, ale nie noc. Choć może jako metafora to się trochę broni. Nie wiem, ale Ty się nad tym zastanów

Pierwsze słowo, jakie przychodzi mi na myśl o Twoim tekście to: ładne No poważnie, po prostu ładnie piszesz. Bardzo mi się Twój styl podoba, w takiej tematyce wypada bardzo przekonująco. Mam nadzieję, że niebawem pokażesz więcej. Dawno nie widziałem tu tekstu, który tak przyjemnie by mi się czytało
Jedyną wadą jest poważny brak interpunkcji. Widzę, że Hanzo już pod tym względem tekst przeorał, ale wydaje mi się, że braków jest więcej, niż te, które zaznaczył.

Czekam na więcej! Pozdrawiam!

[SennaWielebna]

Tak, chciałabym pisać, bo po prostu czuję silną potrzebę. Zdaję sobie jednak sprawę, że interpunkcja to moja pięta Achillesowa. Czasami także cierpię na poważny brak pomysłów I to wszystko wprowadza mnie w stan głębokiej frustracji. Myślę jednak, że wszystko przede mną, wyćwiczę sobie te nieszczęsne przecinki. Poprawię, dokończę "Wiedźmę" i opublikuję już całość

Morydz - masz całkowitą rację z tym sukkubem, mnie też się tak wydawało, i tak właśnie napisałam, ale kochany Word wiedział lepiej

[Kruk]

Zdania budujesz poprawnie, jednak tworzą one bardziej relację, sprawozdanie. To zapewne wstęp, ale także i we wstępie przydałoby się trochę akcji, napięcia. Także jak na razie przeciętnie, choć zaciekawił mnie ten świat.