Ocena wątku:
  • 0 głosów - średnia: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
We wnętrzu
#1
Witam, proszę o szczere oceny. Sugestie mile widzianeSleepy

„Gdy rozum śpi,
Budzą się upiory”
Goya


Starodawny, wiktoriański dom, o srogim wyglądzie, i skrzypiących drzwiach wzmagał w nim odczucie natychmiastowego odwrotu. Jednak nie tak zachowywali się ludzie odważni, pomyślał, i zrobił pewny krok, dodając sobie tym samym odwagi i rozwiewając jednocześnie niedokończoną myśl o własnym tchórzostwie.
Zamknął drzwi i omiótł parter domu zbyt szybkim spojrzeniem, by uznać, że wszystko jest w porządku. Nic bardziej mylnego, jak uśpić przeczucie, któremu nie daje się szans dojrzeć.
Schody, które rozpościerały się przed nim i zapraszały do obejrzenia wyższej kondygnacji domu, z całą pewnością lata świetności miały już za sobą. Podobnie zresztą jak całą reszta, składająca się na jedną całość. Postawił dość niepewnie pierwszy krok, po czym następny, ostrożnie wchodząc na górę. Domniemana jego odwaga, którą parał się jeszcze kilkanaście sekund temu, nagle wyparowała.
W końcu nie jestem żadnym cholernym Johnem Waynem - pomyślał. Na oszukiwaniu samego siebie to on znał się najlepiej.
Stanął na piętrze, i uznał, ku swemu zdziwieniu, że nie było tak źle. Boazeria byłą w całkiem dobrym stanie, parkiet zarówno na korytarzu, jak i we wszystkich pokojach był w całkiem dobrym stanie. Wcale nie skrzypiał. Uznał to już za jakiś standard.
Ruszył w stronę ostatniego pomieszczenia, łazienki. Po kilku krokach, ledwo się przesuwając, dokładnie w połowie drogi nagle przystanął. Poczuł dziwne pulsowanie w skroniach, a karkiem i plecami wstrząsnął delikatny dreszcz. Coś go zaniepokoiło, choć nie umiał tego zdefiniować. Znał to uczucie. Pojawiało się zawsze w momentach zagrożenia. W takich chwilach wiedział, że za chwilę coś się stanie. Coś niedobrego. Za każdym razem było tak samo. I jak zwykle w tym momencie byłem osamotniony. Nie licząc… No właśnie. W tej samej chwili usłyszał niepokojące i niemiłosiernie rozdzierające skrzypienie drzwi. Jakby ktoś obdzierał kota ze skóry. Stał jak wmurowany, cały sparaliżowany strachem. Myślał, że bezruch, w którym tkwił uczyni go niewidzialnym, obawiając się zarazem, iż najmniejszy ruch pozbawi go tego daru. Tak się kiedyś bawił z Matem, młodszym bratem gdy byli mali. Teraz już nie był mały. Gdy skrzypienie ustąpiło, a trwało to całą wieczność, poczuł kropelki potu na czole, mokre ręce. Wiedział, że przeszłość zawsze będzie istniała i nie pozwoli mu z niej tak łatwo zrezygnować. Wprost przeciwnie do przyszłości. Nagły trzask drzwi wyrwał go z katatonicznego bezruchu, zmuszając do nagłego krzyku. W wyniku tego zdarzenia poleciał do przodu omal nie upadając. Powoli się odwrócił. To co ujrzał sprawiło, że skala przerażenia w jego przypadku nie byłaby zdolna w jakikolwiek sposób zarejestrować jego odczucia. Groza i strach przygniotły go jak tonowy kamień, pozbawiając oddechu. Postać odrażająco przypominająca starego człowieka stała naprzeciwko niego. Długie włosy opadały na bark, zasłaniając tym samym twarz tego monstrum. Lewa ręka była pozbawiona dłoni, którą jednak zastępowało coś podobnego do szponów wielkiego ptaka. Druga ręka była mniej widoczna, jednak widział jej zdeformowaną i całą zakrwawioną dłoń.
- Nie bój się drogi Gilbercie – odezwał się głos nie podobny do żadnego innego. Brzmiał jak bełkot kogoś kto z dołu próbuje coś krzyczeć przez rurę wentylacyjną – Chyba nie jesteś zaskoczony moją wizytą?
Gilbert, czując, że nogi odmawiają mu posłuszeństwa, a serce bije chyba z dwieście uderzeń na minutę, mimowolnie przytrzymał się poręczy schodów, by nie znaleźć się na ziemi.
- Kim jesteś? – zadanie tego pytania zdawało mu się równie głupie co spytanie kierowcy rajdowego czy ma prawo jazdy.
- Och, naprawdę nie pamiętasz mnie? – jednym szybkim, i ledwo dostrzegalnym ruchem głowy podrzucił swoje włosy do tyłu, ukazując swoje oblicze. Drwiący śmiech wzmagał jeszcze atmosferę obłędu.
Gilbert zamarł, i w tej właśnie chwili, oddałby prawie wszystko za to, że już nie żyje.
- Kur…- Ujrzał swoją twarz, pokiereszowaną, oczy pozbawione źrenic, skóra na twarzy popękana, całą pokryta bruzdami po nie zagojonych jeszcze ranach. Miał nieodparte wrażenie, jakby były one zrobione tym szponem lewej ręki tego…monstrum.- Co to jest? Jakaś cholerna komedia dla wariatów?
- Bynajmniej – postać dała krok do przodu i uśmiechnęła się groteskowo, ukazując bezzębne czarne dziąsła. – Przecież to Ty Gilbercie.
- Nie!! – wrzasnął i cofnął się do tyłu tak daleko jak się tylko dało, aż poczuł zimne drewniane drzwi na plecach. Nie rozumiał tego, co widzi.
- Tak, kochany wróbelku – ten groteskowy śmiech najbardziej go przerażał. „Kochany wróbelku”? Boże skąd on wie, jak ja mówię dom Betty? Tylko ja jej to mówiłem, i nikt inny o tym nie wiedział. Nie mógł wiedzieć.
- Czym ty jesteś?! – Był przerażony jak nigdy w życiu. Nawet wtedy, gdy ich widywał, jak był mały i chował się pod kołdrą. Nie, nie, wtedy to była bajka w porównania do tej owianej grozą, rozkładem i śmiercią chwili.
- Nie wiesz, tępaku? – jego ironiczny śmiech zamienił się w pełen drwiny i sarkazmu głos – Sam nie wiesz czym jesteś. Robisz, a nie widzisz. Gadasz, a nie słuchasz. Bierzesz, a nie dajesz! Pamiętasz jak chciałeś poznać widok swojej duszy?
- Co? – teraz już nie pomogła mu ani poręcz, ani jakakolwiek inna rzecz, która przeszkodziłaby mu w upadku. Przypomniał sobie wszystko ze szczegółami. Wypadek samochodowy, pięć lat temu. On prowadził, był pod wpływem środków odurzających , które zamroczyły go do tego stopnia, że spowodował wypadek. Melinda, wówczas jego dziewczyna, skończyła na wózku inwalidzkim, sparaliżowana od pasa w dół. Lekarze i tak uznali to za cud.
Pamiętał, jak wtedy przeklinał nie siebie za swoją głupotę, lecz Boga i cały świat wokół. Wszystkich winił za to co się stało, ale nie samego siebie. Pamiętał tę jedyną rozmowę z księdzem Patersonem. Zapytał się go o stan jego duszy, co czuje. Wtedy mu odpowiedział „ jaką duszę, co ksiądz bredzi? Skoro mam duszę to proszę pokaż mi ją. Nie mam zamiaru słuchać tych bredni…”
- I co teraz sobie przypominasz? – odezwała się ta druga, makabryczniejsza strona jego osobowości – Nie jestem niczym innym, jak tylko Tobą. Ja to Ty, a Ty to Ja!
- Nie!! – głos Gilberta zmieniał nieomal w płacz – dlaczego, jak to możliwe?
- Podziwiasz piękne ciało z zewnątrz, a wnętrza nie chcesz poznać? – jego głos zaczynał cichnąć, a postać zaczynała się powoli rozmazywać – Pamiętaj, że od przeszłości nigdy nie uciekniesz, a przyszłość ma dla Ciebie nowe wyzwania. Czy zmienić wygląd? Chcesz ładnie i pięknie wyglądać? – Gilbert patrzył z rozdziawionymi ustami, a łzy mu płynęły po policzku. W tej jednej chwili poznał siebie naprawdę takim jakim jest. Poczuł odrazę do siebie. – Zapamiętaj ten widok i wiedz, że każdy ma dwa oblicza. Niewielu ma szansę oglądać oba…- Postać zniknęła, a cisza na dobre powróciła do tego domu. Opadł na podłogę, czując znużenie, jakby przebył tysiące kilometrów. Jego głowa uderzyła o parkiet, a ciało znieruchomiało. Dusza jednak go nie opuściła. Jeszcze jego czas nie nadszedł, byłoby to zdecydowanie za wcześnie… Miał jeszcze jedną szansę, którą niewielu dostawało.

Odpowiedz
#2
Cytat:Domniemana jego odwaga, którą parał się jeszcze kilkanaście sekund temu, nagle wyparowała.
„Parał się” to nieodpowiednie określenie.

Cytat:Stanął na piętrze, i uznał, ku swemu zdziwieniu, że nie było tak źle. Boazeria byłą w całkiem dobrym stanie, parkiet zarówno na korytarzu, jak i we wszystkich pokojach był w całkiem dobrym stanie. Wcale nie skrzypiał. Uznał to już za jakiś standard.
Powtórzenie. Jak mogłeś go nie zauważyć?
Literówka - „byłą”.
Kto wcale nie skrzypiał? Kto uznał za standard? Bohater, czy parkiet? Oczywiście domyślić się łatwo, ale to musi wynikać z tekstu, a nie wynika.

Cytat:Gilbert zamarł, i w tej właśnie chwili, oddałby prawie wszystko za to, że już nie żyje.
Kulawe to zdanie, zwłaszcza na końcu. Może lepiej tak: oddałby prawie wszystko by już nie żyć?

Cytat:- Nie!! – wrzasnął i cofnął się do tyłu tak daleko jak się tylko dało, aż poczuł zimne drewniane drzwi na plecach.
„Cofanie do tyłu” to istna zmora... Czy już w szkole nie uczą o pleonazmach?

Niestety słabo. Główną wadą tekstu jest to, że nie ma tu po prostu na czym oka zawiesić. Zdania przemykają jedno za drugim a żadne nie przykuwa uwagi. Czytając, miałem wrażenie, że każde z tych zdań widziałem tysiąc razy w innych opowiadaniach.
Kolejna poważna wada to bohater. Okropnie papierowy, zupełnie nijaki i niecharakterystyczny. Niby są jakieś skrawki informacji o nim, ale to skrawki skrawków, czytelnik nic o nim nie wie a więc nie jest w stanie przejąć się jego losem choć odrobinę.
Połowa opowiadania to chaotyczny i właściwie pusty opis stanu, w którym znajduje się bohater. Dla tekstu tych rozmiarów takie przynudzanie to zabójstwo.
Poza tym powtórzenia, literówki i kompletnie nieokiełznana interpunkcja. W jednym miejscu szatkujesz zdanie przecinkami po każdym słowie, w innym tych przecinków brakuje.
Ogólnie rzecz biorąc – szału nie ma. Opowiadanie do bólu przeciętne.

Jeszcze słówko. Nie wiem, jak innych, ale mnie to okropnie drażni, kiedy opowiadanie zaczyna się od: zrobił, pomyślał, wszedł, zobaczył itd. a dopiero w połowie dowiaduję się, kto właściwie to wszystko robił. To tylko moje subiektywne odczucie, ale radzę mieć je na uwadze, bo wcale nie muszę być w nim odosobniony.

PLUSY:
+ mogło być gorzej
+ krótkie, czytelnik nie zdąży się zmęczyć
+ próba nadania końcówce jakiegoś tam przekazu

MINUSY:
- papierowy bohater
- nie przykuwająca uwagi fabuła a właściwie jakiś jej wycinek, opowiadanie wydaje się niekompletne
- interpunkcja
- cofanie do tyłu (o zgrozo!)

OCENA:
3/10



P.S. Usuń kolor z czcionki na początku. Koloru używają tylko członkowie ekipy forum.
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości