Pani Stasiu, kiedyś miałem może i gorszą robotę,
ale pracując, mogłem myśleć o czymś innym.
W czasach z dwudziestym stopniem zasilania,
dostrzegałem sztuczną reglamentację ciepłoty
przez obywatelki w jeziorankach.
Nosicielki czynnika jak już szły w parę,
to na niższych kołturnach roboczych.
Opierając się na stojąco, w nadmiarze ubrania.
Obywatelowie żyją jakby ciągle w przeświadczeniu
o rozciągliwości każdej gumki: recepturki nad napisem na cito,
albo do ścierania śladów po najnowszych pasemkach cienia.
Pozostał ten brak rozdziału wszystkiego – od złodziei, oszustów.
Bo jeżeli człowiek ma duszę, to nigdy się nie wymota
ze wszystkich wątków i niektórych osnów.
To jest poza pstryknięciem palcami, przed krańcowym schodów.
