Warzywa

[Hanzo]

WARZYWA

Błąd w sztuce...
Jezierski splunął z pogardą, kiedy zorientował się, że znienawidzone słowa znowu obijają się wewnątrz jego czaszki.
Wysuszona na wiór ziemia przyjęła łapczywie płyn. Aż dziw, że spomiędzy luźnych, brązowych grudek nie dobyło się siorbnięcie. Lepka od wysiłku i gorąca ślina zapadła się w spragnioną glebę.
Mężczyzna zamachnął się motyką i ciął w młody pęd jakiegoś badyla, które zapewne snuło makabryczne plany zawojowania ogródka. Ponawiał uderzenia, dopóki nie ujrzał podziabanych korzeni, przywodzących na myśl białe witki meduzy. Wygrzebywał pokaleczone szczątki intruza, zachodząc w głowę, jakim cudem chwasty nadal niestrudzenie uprzykrzają mu życie pomimo utrzymującego się od kilku dni, czterdziestostopniowego skwaru.
Po raz enty, odkąd zaczął uprawiać warzywa, pomyślał, że to nie jest wcale taka prosta sprawa, jakby się mogło wydawać.
Ale uspokaja. Daje poczucie spełnienia. Przynosi radość do znienawidzonego życia.
Wyprostował się i kontynuował obchód. Chwilę później spostrzegł kolejne badyle. Znowu rozpoczął unicestwianie rośliny od cięcia motyką.
Rozżarzone powietrze drżało nad pedantycznie równymi rzędami warzyw, co w jakiś dziwaczny sposób kojarzyło się z linią elektryczną wysokiego napięcia. Z nieskazitelnie czystego nieba lał się żywy ogień, oślepiający i jakby skwierczący: cichutko, na granicy zmysłów.
Jezierski pielił niezmordowanie. Gdy uporał się z chwastem, natarczywe słowa rozbrzmiały znowu w jego umyśle niczym zepsuta płyta.
Błąd w sztuce... Błąd w sztuce... Błąd w sztuce...
— Sam, kurwa, jesteś błąd w sztuce, zasrany kurduplu — wycedził gniewnie, wyobrażając sobie niewysokiego mężczyznę w elegancko skrojonym garniturze od Calvina Kleina.
Zasrany kurdupel siedział za skromnym biurkiem ustawionym w kącie klitki, którą nazywał szumnie swym gabinetem. Fałdy tłuszczu wylewały mu się z mankietów koszuli, a jajowata głowa lśniła spod przepoconych włosów zaczesanych tak, by zamaskować łysinę, co przynosiło wręcz odwrotny efekt. Jezierski nie pamiętał już nawet, jak nazywał się ten gruby konus, lecz jego słowa zapamiętał aż nazbyt dobrze.
Błąd w sztuce.
Bez dyskusji, bez apelacji, bez słowa sprzeciwu. Koniec genialnej, piętnastoletniej kariery najlepszego neurochirurga w kraju; faceta, który walczył o najbardziej beznadziejne przypadki; gościa, który niejednokrotnie ratował na sali operacyjnej nawet tych, mających szansę na przeżycie bliskie zeru; kolesia, któremu matki ze łzami w oczach dziękowały za to, że ich pociechy żyją. I chodzą, choć wszyscy prócz Jezierskiego zarzekali się, że chodzić nie będą. Bezdyskusyjny koniec. I wie pan co, panie Jezierski? Lepiej w tej sprawie nie grzebać, bo śmierdzi ona z daleka. Cuchnie wczorajszą, całonocną balangą, a dokładniej wódą i, jakby tu rzec, zapach wydaje się dobywać z pańskich ust, co może potwierdzić wiele osób, mijających pana feralnego dnia w szpitalu. Jeśli tego mało, proszę bardzo, na dokładkę, interesujący fakt z życiorysu denata — człowieka, któremu spierdoliłeś pan kręgosłup na sali operacyjnej. Wdowa po tym mężczyźnie to nie kto inny, jak pańska eks.
Eks! Kurwa, nieźle powiedziane, co? Jezierski parsknął zdegustowany.
Żeby to jeszcze ją pamiętał. Oblicze zlało się z mozaiką twarzy innych "eks", które liczyły na przejażdżkę Porsche, a ambitniejsze może nawet na wspólny wypad na jakąś prestiżową imprezę dla VIPów. Jezierski nigdy nie wszedł w relacje z jakąkolwiek kobietą na dłużej niż jedną noc. No, chyba że impreza przedłużyła się ponad dobę, lecz były to nieliczne, ekstremalne przypadki. Nie pamiętał Wiktorii i nie miał najmniejszego powodu, by umyślnie spartaczyć operację jej mężulka. Po latach zastanawiał się, czy miała przynajmniej ciasną. Nie pamiętał, choć miał nadzieję, że tak — w końcu przez tę sukę został udupiony na amen.
Przez nią i niepozornego, zasranego kurdupla, który zza swojej fortecy od Calvina Kleina zrelacjonował mu pamiętnego dnia zaistniałą sytuację w sposób sugestywny, jednoznaczny i chamski, zupełnie nielicujący z jego nijakim wyglądem. Odpuść Jezierski, zatwierdź błąd w sztuce, złóż podpis i odejdź z roboty, zanim ktoś dokopie się do prawdziwego gówna, bo wtedy może skończyć się gorzej. Ciesz się, że eks jest łakoma na hajs i woli wyłudzić od ciebie kasę, niż szukać sprawiedliwości. Doceń to i odejdź.
Nie docenił tego, lecz odszedł. Po długiej walce, stoczonej sam ze sobą na kanapie przed ogromnym płaskim telewizorem, gdzie siedział bity tydzień, zalewając się whisky w sztok, budząc się półżywy, patrząc na kalejdoskop dup w jakości HD i oddalając się jedynie za potrzebą.
Kiedy podpisywał wymówienie, dyrektorka szpitala doradziła, by kupił domek gdzieś na ustroniu, poświęcił się jakiemuś hobby, może ogrodnictwu, otworzył przychodnię, z czasem ustatkował się, bo nie jest już pierwszej młodości i żył spokojnie. Zrobił wystarczająco dobrego, aby zwolnić, a o pożegnalnym incydencie ludzie nie gadają zbyt wiele (jasne — pomyślał wtedy).
Częściowo usłuchał. Sprzedał apartament i Porsche, przeprowadził się do domku na zabitej dechami wichurze. Szybko zrozumiał, że pozbawiony prestiżowego wozu i z pierwszymi nitkami siwizny we włosach nie podupczy jak za dawnych lat, lecz znalazł szczęście tu, między ukochanymi warzywami. Wyhamował. Przychodnia przynosiła nienajgorsze dochody, bo po okolicy rozeszła się wieść, że "przyjechoł doktór ze miasta i dobrze lyczy". Czasem pomacał w robocie jakiegoś młodego cycka, a potem pielił w pocie czoła i pielęgnował warzywniak.
Z ogrodu był dumny jak cholera. Nigdy w życiu nie przypuszczałby, że ma smykałkę do warzyw.
Czy rozpamiętywał gościa, który zmarł na stole operacyjnym? Nie. Wspominał wiele rzeczy, ale tamtego faceta nie zrobiło mu się nawet nigdy żal. Pokrętło emocjonalne Jezierskiego znajdowało się w tym przypadku na profesjonalnej pozycji OFF. Ot, gdyby zacytować mędrca–kurdupla: błąd w sztuce. I tyle.
Błąd w sztuce...
Uderzył w spieczoną od żaru ziemię tak mocno, że poczuł igiełki bólu pod opuszkami palców. Stary odcisk pękł bezgłośnie, po drewnianym stylisku motyki pociekła ropa zmieszana z krwią i czymś przezroczystym, może wodą, którą bezlitosne słońce wyciskało ze wszystkiego co żywe.
Odrzucił na bok kolejny chwast, wyprostował się i potarł kark. Usłyszał trzaski niemłodego już kręgosłupa...
...i coś jeszcze.
Cichutki szmer, jakby ktoś skradał się za jego plecami.
W żyłach Jezierskiego zawrzała adrenalina. Obrócił się gwałtownie i uchylił do tyłu. W ostatniej chwili. Poczuł powiew wiatru na policzkach, zakończenie metalowego pręta przefrunęło dosłownie centymetry od jego twarzy. Drugie uderzenie, tym razem bekhendowe, sparował motyką. Kroplówka zaryła o ziemię, a on odskoczył o kilka kroków. Zmierzył napastnika wzrokiem.
Naga, chuderlawa sylwetka. Wystające żebra, nienaturalnie ostro zakończone kości miednicy, krzywe kolana. Niepewny krok, drżące z wysiłku ramiona, niemal widać dudniące serce. Czerwony jak ugotowany we wrzątku rak. Płaty skóry schodzą z całego ciała, nawet z twarzy. Malutki, zwiędły penis skryty w gęstwinie odbarwionych od słońca włosów łonowych. Kilka kępek żałosnej szczeciny w kolorze popiołu na głowie. Ze szkarłatnych jak u diabła oczu cieknie zielonkawa ropa. Pokrzywione, sczerniałe zęby ledwo trzymają się dziąseł. Sapie głośno, jakby dopiero uczył się oddychać. Wewnętrzne strony ud oblepione zaschniętym gównem.
— Przeoczyłem cię, chuju? — spytał Jezierski bardziej siebie niż potwora.
Nagi mężczyzna zaatakował. Resztką sił poderwał się do ostatniej szarży. Biegł koślawo, dzierżąc kroplówkę niby średniowieczny rycerz kopię.
Jezierski ominął go bez problemu i zdzielił motyką w głowę.
Łupnęło.
Mózg rozbryzgnął się wokół. Nagus zarzęził niby Neandertalczyk i padł na twarz. Impet wyszarpnął końcówkę przewodu wbitego w żyłę na zgięciu jego łokcia. Kroplówka poleciała nieco dalej i również upadła. Bezbarwny płyn ciurkał na ziemię, a zachłanna gleba piła łapczywie.
Jezierski wyszarpnął motykę z czaszki mężczyzny i kopnął go delikatnie w głowę. Kiedy ten się nie poruszył, zbadał puls.
Martwy.
Jezierski wyprostował się i rozejrzał po ogrodzie.
Na żółtej, jakby pustynnej ziemi leżało w równych rzędach około pięćdziesięciu ludzi. Przypominali czerwone kiełbaski skwierczące na patelni, obok każdego stała kroplówka. Wszyscy sparaliżowani. Jego hobby, jego ukochane warzywa.
Nie dostrzegł żadnego ruchu. Nie mógł uwierzyć, że przeoczył tego dupka. Postanowił zwiększyć dawkę mieszanki. Każdemu, może oprócz tych w zaawansowanej ciąży. To byłoby nieludzkie. Zatrzymał wzrok na wzdętym, krwistoczerwonym brzuchu, przypominającym pokrytą strupami purchawkę–giganta i stwierdził, że czułby się fatalnie, gdyby któreś z jego dzieci przypadkiem umarło. Tak nie można, to niehumanitarne. Ciężarne pozostaną przy starej dawce.
Powlókł się do domu po taczkę, by posprzątać. Pomimo czterdziestostopniowego skwaru zastanowił się, jak zimą ochroni warzywka przed mrozami. Szczególnie młode, nowalijki. Może zainwestuje w przyczepę słomy?
Jezierski kochał swoje hobby.
Swoje warzywka.
To go uspakajało.

lipiec 2013

[anarchist]

Dobre, bardzo dobre.

Czytając, coś po cichu podejrzewałem, że doktorek jakąś ściemę szykuje. Ale i tak zakończenie rozłożyło mnie na łopatki. Tekst nie jest długi, ale wali od niego nienawiścią na kilometr. Brrr!
To jak operujesz słowem, to już wysoka póła. Marnujesz się, chłopie, w tych internetach. Chętnie zobaczyłbym Twoje nazwisko w księgarni.

Pozdrawiam

[emyk888]

Na początku miałam napisać pół żartem, pół serio, że:

Po raz enty, odkąd zaczął uprawiać warzywa, pomyślał, że to nie jest wcale taka prosta sprawa, jakby się mogło wydawać.
Ale uspokaja. Daje poczucie spełnienia. Przynosi radość do znienawidzonego życia.

Ja mam odwrotnie, mnie praca w ogrodzie, bardzo denerwuje i wywołuje negatywne emocje. Ale po doczytaniu do końca miałam ochotę napisać coś co by wymagało cenzury. Krótkie opowiadanie, ale wciągnęło i to bez reszty! Podziwiam Twój warsztat i umiejętność bardzo obrazowego przedstawianie poszczególnych sytuacji. Końcówka bez dwóch zdań wymiata. Nie wiem, co mam jeszcze napisać, może tyle, że chętnie przeczytała bym jakąś Twoją książkę w takim klimacie. Od dziś już inaczej będę patrzyła na ludzi który będą mówili, że lubią uprawiać warzywka.

[Katniss]

Świetny tekst! Bardzo dobry warsztat, mocne zakończenie, tekst wyrazisty, barwny i interesujący - super. Podobnie jak emyk - chętnie przeczytałabym coś dłuższego w ten deseń.
Bardzo lubię Twoją prozę i czekam na więcej!

[Hanzo]

anarchist, emyk888, Katniss - dzięki za poświęcony czas! Miło mi, że Wam się podobało, a ciepłe słowa pobudzają do dalszej pracy!

Zwykle piszę dłuższe opowiadania, ale w tym przypadku nie chciałem niepotrzebnie przedłużać, tylko pojechać po konkrecie.
Tekst był wysyłany do czasopisma grozy, ale nie przeszedł.
A pomysł wziął się stąd, że lubię rozmyślać o różnorodnym znaczeniu jednego i tego samego słowa, a w tym wypadku znaczenie to było bardzo makabryczne. Od słowa do scenki + postrzelona postać Jezierskiego-nienawistnika i jest opko.

Pozdrawiam!

[Test0wanie]

Fajnie się czytało. Nie spodziewałem się, że tak się skończy. Tak ogólnie to nie czytam wielu horrorów. Jak tak patrzę to nie widzę wielu błędów. Ale z tymi ważywami to naprawdę niezły pomysł. Fabuła ciekawa trzyma w takim dziwnym napięciu. 5/5, opowiadanie jest świetne!

Ja mam tak jak Emyk:

Ja mam odwrotnie, mnie praca w ogrodzie, bardzo denerwuje i wywołuje negatywne emocje.

Mnie też denerwuje i irytuje.

[Hanzo]

Dzięki za opinię Test0wanie! Fajnie, że Ci się podobało.

[Thori]

Nie czytam horrorów, grozy. no ... bo po prostu boję się potem.
Do opowiadania podchodziłam jak galaretka do jeża.
Spodobało mi się ) Takie horrory to ja mogę czytać

[Hanzo]

Dzięki za komentarz Thori!

[Test0wanie]

Właśnie nic się nie spodziewałem jak to się skończy. Więc moja pierwsza myśl, w chwili gdy warzywku wyciekł mózg po uderzeniu w nie motyką była taka, że mu się warzywa uświnią

edit: ale ze mnie geniusz... warzywa!

[Hanzo]

Właśnie nic się nie spodziewałem jak to się skończy. Więc moja pierwsz myśl, w chwili gdy warzywku wyciekł mózg po uderzeniu w nie motyką była taka, że mu się ważywa uświnią

Hehe, dobre, dobre

[Laj]

Szalony obrazek i z jakichś przyczyn bardziej mi podjeżdża pod bardzo czarny humor niż pod horror. Ale nie martw się, dział jest odpowiedni
Bardzo dobrze napisanie, ale wydaje mi się, że nie w Twoim stylu. Nie mówię o fabule, czy o samym pomyśle. Po prostu, gdybym to przeczytał, nie znając autora, to raczej nie byłbyś w gronie podejrzanych...
Nie ma w tym absolutnie nic złego, może nawet świadczy o Twojej wszechstronności, kto wie
Chyba niepotrzebnie przed przeczytaniem tekstu, zapoznałem się z niektórymi komentarzami, a zwłaszcza z tym Hanzowskim, gdzie pisze, że zafascynowała go dwuznaczność słowa "warzywo". Trochę sobie przez to zaszkodziłem, jeśli chodzi o element zaskoczenia.
Choć i tak w sumie trochę zaskoczony byłem skalą zjawiska. A gdybym jeszcze kilka miesięcy temu nie oglądał serialu "Hannibal", gdzie śledczy FBI odkryli, że jakiś świr w lesie trzyma przy życiu, w podobnej formie jak Jezierski, kilkanaście ciał, na których hoduje grzyb, to byłbym dużo bardziej zaskoczony.
Napisane inaczej niż zwykle, ale wciąż bardzo dobrze. Chociaż brakuje mi takich MOMENTÓW, które się u Ciebie pojawiają i rozświetlają prozę, nawet jak nic się nie dzieje. Był chyba tylko taki jeden, o ile dobrze kojarzę.
Sam pomysł za to wygrywa i trochę to rekompensuje, choć nie do końca...
Dałbym 4.5/5, ale połówek stawiać nie można, więc tym razem cztery.

[Hanzo]

Dzięki za komentarz, Laju!

Tekst może wydawać się nieco "inny", bo był pisany stricte z myślą o publikacji w pewnym czasopiśmie. Może jakaś podświadoma "presja", może za bardzo skupiłem się na zaszokowaniu, a może to też sprawa krótkiej objętości.

"Hannibala" serialowego jeszcze nie oglądałem, ale wszystko przede mną.

[Ahab]

Lubię czytać opowiadania w których jest upał i gorąc. Szczególnie na jesień kiedy pogoda jest bura i nijaka. Zmyliłeś mnie, myślałem, że będą zmutowane warzywa, a może nawet zombie. Takie końcowe twisty są strasznie fajne. Moim zdaniem długość jest wadą - za krótkie. Pewnie takie niedopowiedzenie jest zamierzone, ale ja nie bardzo wiem jak udało mu się więzić na tym poletku tych ludzi, bez zwracania uwagi. Szkoda w sumie, że nie zemścił się na dyrektorze szpitala. A tak przy okazji ten tekst wyjątkowo nadaje się na Halloween. Było fajne, pozdrawiam.

[Hanzo]

Dzięki, Ahab! Pamiętam, że kiedy pisałem ten tekst, ledwie mogłem wysiedzieć w domu z upału. Jezierski miał wyyysoki płot. Zwykle piszę dłuższe, ale czasopismo, do którego słałem ten tekst (nieskutecznie) woli krótsze formy i dlatego napisałem tak a nie inaczej, znaczy krótko. Dzięki raz jeszcze i...

Pozdrawiam!