Ocena wątku:
  • 0 głosów - średnia: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Upadek Ile-Rien III: Wrota Bogów, Martha Wells, tłumaczenie
#1
Przedsłowie

Witam wszystkich. Nie wiem czy ktokolwiek z was kojarzy taką autorkę jak Martha Wells. Napisała ona takie książki jak:
-Śmierć Nekromany
-Żywioły Ognia
-Łowcy Czarnoksiężników
-Powietrzne Okręty
Ostanie dwie książki to pierwsze dwa tomy trylogii upadek Ile-Rien, której ostatni tom: „Gate of Gods” nigdy nie ukazał się po Polsku. Wiele osób chętnie przeczytałoby o dalszych losach Tremaine, Gileada, Iliasa, Florian i wielu innych. Jednakże nie dla wszystkich czytanie po angielsku przychodzi z łatwością, zwłaszcza, że autorka ma tendencje do budowania bardzo długich i skomplikowanych zdań. Dlatego też postanowiłem w miarę swoich możliwości przełożyć książkę na Polski, a przy okazji podszkolić się w trudnej sztuce tłumaczenia.

Do rzeczy. Będę starał się publikować jedną stronę książki raz na 2-3 dni.
Czytelników prosiłbym o ocenę jakości tłumaczenia, nieraz naprawdę zakręconych angielskich zdań, propozycję alternatywnych zwrotów bądź wyrażeń, pomoc przy moim odwiecznym wrogu – interpunkcji i przy wszystkim innym co uznacie za ważne.

Życzę miłej lektury.

Ps.
Jako że to mój pierwszy post, wstawiam od razu dwie strony.
Pps.
Jeżeli ktoś chciałby zestawić tłumaczenie z oryginałem oto link do pierwszych pięciu rozdziałów
http://www.marthawells.com/ships3.htm

Strona 1 i 2

Rozdział 1
To nie jest dobry pomysł – wyszeptała Tremaine. Nie mogła zliczyć, ile razy już to powiedziała.
- Doprawdy tak uważasz? - Emanując irytacją, Gerard czyścił swe okulary chusteczką w sposób, który mógł być opisany jedynie, jako agresywny. - Obawiam się, że nie zrozumiałem, gdy mówiłaś to pierwsze siedem razy - Gerard, najwyraźniej, zliczył.
- No dobra, w porządku – Termaine wzruszyła ramionami rozglądając się po przedsionku. Nie chciała tutaj być. Budynek, będący częścią Kapidarskiego Senatu, był bardziej szanowany za swoja historyczną wartość niż komfort czy utylitarność. Zimny i nie za dobrze oświetlony korytarz został wyłożony ciemnym drewnem, a wysoko zawieszony sufit nosił żółte ślady starych zacieków. Pułkownik Avier i kilku dygnitarzy, włączając w to Rienskich oraz Parsyckich ambasadorów w Kapidarze wraz z członkami swych kadr, również czekali, stali niedaleko w małych grupkach, udając że są pogrążeni w przyjaznych rozmowach. Gerard był jedynym obecnym Rieńskim czarnoksiężnikiem; dekret bezpieczeństwa nakazywał, by Królowa Ravenna była obsadzona załogą i w każdej chwili gotowa do opuszczenia portu w Kapistown. W tym momencie Nils był na pokładzie wraz z jedna z skonstruowanych przez siebie kul, na wypadek gdyby statek musiał się bronić przed czarami Gardier, a także w każdej chwili mógł przenieść się poprzez eterowe wrota do innego świata.
Wszyscy znajdowali się w Kapidarskim Senacie, by przedyskutować plan uwolnienia Ludun – Rieńskiego miasta, w którym, od czasu rozpoczęcia wojny, dziesiątki czarnoksiężników i setki innych mieszkańców oraz studentów uwięzione były za magiczną blokadą Gardier. Z wszystkimi przeszłymi i trwającymi problemami z szpiegami Gardier, Termaine czuła, iż każda dyskusja na forum publicznym była niewyobrażalnie złym pomysłem. Jednakże Kapidarczycy stracili na wojnie jedynie część swej floty kupieckiej, nigdy nie zostali zaatakowani bezpośrednio, dlatego też trudno było ich przekonać co do realności zagrożenia.
Termaine niemal potrafiła zrozumieć dlaczego. Jeszcze kilka tygodni temu wszyscy wierzyli, że Gardier przybyli z jakiegoś ukrytego miasta, leżącego gdzieś pomiędzy Ile-Rien i Kapidarą. Odkrycie, iż Gardier przybyli z całkowicie innego świata, że używali czarów wrót pozwalających przemieszczać się między światami, by przemieszczać swe wojskowe jednostki do miejsca nazywanego przez nich światem pośrednim, zamieszkałego głównie przez prymitywne ludy nie posiadające wiedzy o magii ani nowoczesnego uzbrojenia dla swej obrony, by potem stamtąd przenieść się do Il-rien i Andery, było ciężkie do przełknięcia, nie mówiąc już o wytłumaczeniu.
I jeżeli o to chodziło, Tremaine czuła, że jej obecność nie była potrzebna. Nie, żeby jej obecność gdziekolwiek indziej była przydatna. Było mnóstwo roboty dla czarnoksiężników; wszyscy Kapidarscy czarownicy wraz z przebywającymi na przymusowej emigracji Rieńskimi i Aderaskimi kolegami po fachu, uwięzionymi w Kapidarze od czasu wybuchu wojny, zostali powołani do konstrukcji kul Villera – jedynej skutecznej obrony przeciwko Gardier. Pracownicy Instytutu Villera zajęci byli badaniem prototypu statku powietrznego, przywiezionego ze świata Gardier, jednakże Termaine nie wiedziała zbyt dużo o mechanice i silnikach, więc nie mogła im pomóc.
Odpowiedz
#2
Strona 3

Z grymasem na twarzy znów rozejrzała się niecierpliwie. Każdy ubrany był w czysto wełniany lub popelinowy garnitur, wyłączając Aviera i innych przedstawicieli armii, którzy ubrani byli w ciemno niebieskie uniformy. Zauważyła, że mundur Aviera wisiał na jego chudym ciele, nie dając wątpliwości co do tego iż mężczyzna znacznie stracił na wadze od czasu kiedy go skrojono. Tremaine ubrana była w nowy strój z ciemnego tweedu (dark wool serge): wąskiej spódnicy i długiego za talie płaszcza – być może modnie ale jak dla niej zbyt krępująco i zimno. Nie uważała, by ozdobny kapelusz przydawał jej wdzięku, jednakże zgodnie z Kapidarską modą, kobiety powinny mieć coś na swych głowach. Kiedy miała gorszy dzień, uważała, że martwy albatros byłby bardziej odpowiednim nakryciem głowy, odpowiadającym jej humorowi i spełnianej obecnie funkcji. Odkąd dotarli do Kapistown nic nie szło tak jak powinno, a nawet jeżeli szło, robiło to w ślimaczym tempie.
-Gdzie do cholery jest twój ojciec – wymamrotał Gerard, wyciągając z kieszeni zegarek. Znów. Zegarek był jedną z pierwszych rzeczy jakie kupił w Kapidarze – zastępstwo za ten zniszczony podczas walki z Gadier przez czar niszczący urządzenia mechaniczne. Ten sam czar przed którym Rienscy czarnoksiężnicy nie potrafili się obronić bez pomocy kul. Czar który wyniszczył Rieńskie i Anderskie siły zbrojne.
-Daj spokój, Gerard. Biorąc pod uwagę to, po co go wysłałeś, czy naprawdę sądzisz, że którekolwiek z nas chce znać odpowiedź na to pytanie? - Tremine powiedziała sucho, uznając że odegrała się za to „siedem razy”.
Gerard odkładając zegar, spojrzał na nią krótko. - Jeżeli tylko moglibyśmy uporać się z tym nonsensem i wrócić do naszego eksperymentu.... - przerwał i powiedział z ulgą – Och, tam jest.
Tremaine spojrzała na podwójne drzwi otwarte na hol z podłoga z ciemnego marmuru. Nicholas Valiarde właśnie wchodził, kłaniając się serdecznie pułkownikowi Averiemu, który odkłonił się przyglądając nieufnie.
Tremaine obdarzała swego ojca równie wielka nieufnością co pułkownik Averi. Ubrany w czarny garnitur i płaszcz, który był niewątpliwie drogi, Nicolas nadał mu zawadiacki wygląd, mimo srebra we włosach i brody, którą niedawno zapuścił. Nie wyglądał jakby właśnie obrobił bank, chociaż nawet gdyby tak było i tak by nie wyglądał.
Odpowiedz
#3
Strona 4

Drzwi do wewnętrznego pomieszczenia otworzyły się i Tremaine podążyła do środka za Gerardem.
Posiadanie broni na posiedzeniu, było zabronione i musiała być ona złożona przed wejściem. Zebrała się niezła kolekcja. Wszyscy, oprócz Averiego i innych przedstawicieli wojska, byli uzbrojeni. Kilka brwi uniosło się, kiedy Tremaine złożyła pistolet, który nosiła ze sobą od kilku tygodni. Gerard natomiast zaskoczył wszystkich opróżniając swoje kieszenie z noża sprężynowego oraz rewolwera. Nicolas był jedyną nie uzbrojoną osoba. Tremaine parsknęła do siebie drwiąco, rozbawiona, zdając sobie sprawę z tego że broń lub jej brak nie stanowiły miary tego kto był niebezpieczny, a kto nie. Jeżeli Kapidarczycy mieliby jakiekolwiek pojęcie o jej ojcu, nigdy nie wpuściliby Nicolasa do budynku.
Pokój spotkań był tak chłodny jak przedsionek i hol. Jego podłoga wyłożona była marmurem, a ściany ciemnymi panelami. Rozświetlały go jedynie, nowo zainstalowane w budynku, elektryczne kinkiety (kandelabry), w których świetle można było ujrzeć rzędy długich prosto ciosanych stołów oraz niewygodnych ławek skierowanych ku podwyższeniu, na którym znajdował się stół i krzesła przewodniczących spotkania.
Tremaine szła właśnie w kierunku siedzenia, czując, że wilgotny chłód pomieszczenia zdążył już przeniknąć jej kości, chcąc być już z powrotem w hotelu dla uchodźców i napić się kawy, albo iść do łóżka z Illiasem, albo lepiej być z powrotem na Ravennie w łóżku z Illiasem i kawą, kiedy Gerard złapał ja za ramię. Gerard normalnie by się tak nie zachował, chyba że miałby powody sądzić, że ich życie jest w poważnym niebezpieczeństwie. Instynktownie zamarła i pospiesznie rozejrzała się po pomieszczeniu.
Zauważyła w głównym przejściu kilkoro dobrze ubranych mężczyzn i kobiet , którzy zajmowali miejsca na podwyższeniu, przeglądali papiery, wymieniali się luźnymi spostrzeżeniami. Zauważyła również, że mężczyzną siedzącym cicho na końcu stołu był Ixion.
Och, na miłość Boską – pomyślała, zniesmaczona najbardziej samą sobą – Mogłam się tego spodziewać. Czarnoksiężnik ubrany był w szary wełniany garnitur z wysoko zapinanymi (high pointed) klapami marynarki – zgodnie z najnowszą modą. Z jakiegoś powodu po ciele tremain przebiegły ciarki. Żaden z Syprian nie założyłby Rieńskiego ubrania, chyba że płaszcz, by ochronić się przed chłodem.
Nie było, żadnej wskazówki która pozwalałaby podejrzewać, że ciało które obecnie posiadał wyhodowane było w domowej roboty kadzi na Wyspie Sztormów. Od tamtego czasu zdarzyły wyrosnąć mu brwi i rzęsy, a także ciemne włosy, którym można było zarzucić jedynie to, że były trochę za krótkie wobec obowiązującej obecnie mody. Jego twarz była zwyczajna, a nawet przystojna jak na starszego człowieka.
Obok niej Gerard powtórzył jej myśli na głos z furią: -Mogłem się tego spodziewać.
Odpowiedz
#4
strona 5

Tremaine obróciła się do niego, przestraszona, po czym odczytała jego wyraz twarzy.
-nie wychodź – powiedziała ostro. Jeżeli jakikolwiek mężczyzna wyglądał jakby właśnie zamierzał wziąć swoją Kulę i pójść do domu, a co najmniej na Ravennę, był nim właśnie Gerard.
Hrabia Delphane, najwyższy rangą Rieński arystokrata w Kapidaże, przedstawiciel Królowej i Księżniczki Olimpii, zajął miejsce za stołem. Był wysoki, wyglądał doskonale (sharp fatured), miał dokładnie przycięte siwo białe włosy. Spojrzał spokojnie na Gerarda, jakby chciał mu przekazać, że jego reakcja nie przeszła nie zauważona.
Gerard zacisnął zęby. - Nie, nie wyjdę. Uznali by to za pusty gest.
Gerard nigdy nie opuściłby ludzi którzy na nim polegali, nie ważne jak bardzo był sprowokowany.
Nicolas przeszedł obok nich, komentując sucho – Zaskoczeni?
Tremaine wystawiła szczękę i przyjrzała się swym nowym niewygodnym butom. Desperacko brakowało im czarnoksiężników, a tylko ci najzdolniejsi byli w stanie zbudować sprawne Kule Villera, jedyną rzecz która sprawiała, że obrona przed Gardier była w ogóle możliwa. Pomimo tego, że każdy z dostępnych czarnoksiężników pracował nad konstrukcją, i tak yło ich o wiele za mało by odeprzeć inwazję na Kapidarę, wyswobodzić Loudun i resztę Ill-Rien oraz ochronić ich sojusznika – Parsycję. Dla ludzi, którzy nie znali historii Ixiona, szaleństwem musiało się wydawać nie wykorzystywanie go. Ignorując Nicolasa, powiedziała szeptem do Gerarda – Prośba, byśmy odłożyli broń, nabrała całkowicie nowego znaczenia.
-Nieprawdaż – Gerard zgodził się z ponurą miną. Nicolas poszedł dalej do miejsca w pierwszym rzędzie nieopodal nawy bocznej. Tremaine złapała Gerarda za rękaw, ciągnąc go ku wolnemu miejscu w środkowym rzędzie,niepokojąc się, by nie zostali ostatnimi stojącymi osobami. Chciała dać Gerardowi trochę czasu na odzyskanie równowagi.
Odpowiedz
#5
strona 6

Kiedy już wszyscy zajęli miejsca, Kapidarski minister, ponury starszy człowiek stanął na podium i powiedział – wydaje mi się, że nie muszę nikomu tłumaczyć powagi sytuacji. Niskie Kraje, ich kolonie w Maiutańskich wyspach , Parsycja i Bisra wszystkie poniosły ciężkie straty, Andera, a teraz Ill-Rien, upadły.
Niespodziewanie Tremaine poczuła skurcz żołądka. To chyba był pierwszy raz kiedy, ktoś powiedział to głośno? Minister przerwał, patrząc pytająco na Tremaine. Odwzajemniła jego spojrzenie pustym wzrokiem, z orientowała się jednak, ze patrzył na, siedzącego obok niej, Gerarda, który uniósł rękę. Minister zapytał.
-Chciałby pan coś powiedzieć?
-Mam pytanie – Gerard poprawił, a Tremaine zmarszczyła brwi, by ukryć swój wyraz twarzy, kiedy usłyszała ton jego głosu.
-tak?
-Co on tutaj robi? - pytanie dotyczyło oczywiście Ixiona.
Minister rzucił nieodgadnione spojrzenie na Syprianskiego czarnoksiężnika. Hrabia Delphane, był tym, który odpowiedział na pytanie:
-Zaoferował swą pomoc przy obronie Kapistown przed Gardier.
Gerard z niedowierzaniem pokiwał powoli głową . - Chyba postradaliście zmysły.
Ixion rozłożył dłonie by uzasadnić swe postępowanie – Nigdy nie zrobiłem nic niewykraczającego poza samoobronę. - Mówił po Rieńsku z mniej wyczuwalnym obcym akcentem niż Illias i inni Syprianie. Nauczył się języka od swych porywaczy, tak samo jak nauczył się języka Gardier na Wyspie Sztormów.
Gerard podniósł brwi – Poprzez ukrycie swej tożsamości, by zabić trzy młode kobiety w ich własnym domu, czy inne liczne zbrodnie?
Zgromadzenie było zbyt ułożone, by zostać poruszonym lub zaczęło szeptać, jednakże Tremaine odczula nagłą zmianę w zainteresowaniu zgromadzonych, oraz znaczny wzrost czujności. Podejrzewała, że członkowie Rienskiej Ambasady w Kapidarze, nie wiedzieli o tym wcześniej.
Odpowiedz
#6
Strona 7
Trzy młode kobiety. Kuzynka Illiasa oraz siostra i przyrodnia siostra Gileada. Tremaine nie znała ich i nawet nie pamietała ich imion. Wiedziała jednak jak bliskie były Syprianskie rodziny i jak straszliwa to musiała być strata. Zwłaszcza, że zarówno Gilead jak i Illias czuli się odpowiedzialni za nierozpoznanie rozpoznanie podstępu Ixiona. Jako, że siostra Gileada była jedyną osób, która stała pomiędzy domem Andrien a bardziej zachłannymi gałęziami rodziny, jej śmierć przyniosła inne nieprzyjemnie konsekwencje. Tremaine wiedziała czemu Gerard przytoczył akurat tą, a nie inną zbrodni, które były na koncie Ixiona. Ilias i Gilead byli jej świadkami i jeżeli Kapidarski rząd chciałby zagłębić się w sprawę, mogliby zeznawać.
Ixion oczywiście wyglądał na niedotkniętego oskarżeniem. Powiedział prosto: – Byłem zły. Czułem, ze muszę się zemścić. Coś co być może potraficie zrozumieć w zaistniałej sytuacji.
Gerard usiadł z zaciśniętymi w niesmaku wargami. Jednakże udało mu się upublicznić charakter Ixiona, który dla Kapidarczyków był nie możliwy do zignorowania.
Cichy, rozbawiony lecz doskonale słyszalny w całym pomieszczeniu głos powiedział: -Jest moim doświadczeniem, iż takie „niedyskrecje” są stale popełniane przez mężczyzn, którzy ograniczeni są przez własną upośledzoną seksualność.
Na sali zaległa cisza. Teramine zakrztusiła się własnym oddechem i zakryła usta by nie zepsuć sytuacji odgłosem łapczywie nabieranego powietrza. Mówcą był, oczywiście, jej ojciec.
Ixion przyglądał się Nicolasowi w deprymującej ciszy. Nicolas siedzący niedbale na ławce podpierając podbródek dłonią uśmiechnął się do niego lekko acz drapieżnie.
Ixion podniósł brew -Uważa pan, oczywiście, że takie zachowanie za okrutne i niemoralne.
-Nie – odpowiedział Nicolas wzruszając lekko ramionami – uważam je za głupie i niewyobrażalne, jak również niesamowicie przewidywalne.
Ixion ściągnął brwi. Tremaine odczytała jego wyraz twarzy z niezwykłą łatwością. Nicolas okazał się inny niż oczekiwał tego czarnoksiężnik. Ixion nie mógł zdecydować czy ma do czynienia z przeciwnikiem, czy z bratnią dusz, co wzbudziło w nim zaintrygowanie. Powiedział powoli – To może brzmieć jak wyzwanie.
-Wyzwanie? - nicolas nie zawracał sobie głowy tym, by wyglądać na niewinnie zaskoczonego, powiedział kpiąco – Dla tak całkowicie zreformowanej osoby jak pan?
Odpowiedz
#7
Strona 8

-Wystarczy! – Delapne nie pozwolił Ixionowi odpowiedzieć i żucił Nicolasowi zakazujące spojrzenie. - Mamy dużo do omówienia, a mało czasu. - spojrzał na ministra i kiwnął mu głową, by kontynuował.
-wszyscy wiecie, że zebraliśmy się tutaj, by przedyskutować plan użycia eterycznych Wrót Między-światowych, by wyzwolić Rieńskich czarnoksiężników uwięzionych w Ludon przez Gardier. Jeśli choć trochę przestudiowaliście dokumentacje, zdajecie sobie sprawę, że istnieje jakiś rodzaj zabezpieczenia przeciwko materializacji w obiektach stałych, wpisany w czar Wrót., jednakrze tworzenie Wrót na lądzie wciąż jest problematyczne, przynajmniej dla nas. Poczatkowo sądziliśmy iż zabezpieczenia Lodun trzymają Gardier z daleka, jednakże nie wiemy czy zabezpieczenia te były wystarczające żeby nie pozwolić dostać się Gardier do Loudun poprzez Wrota Światów, jak również czy nie stworzyli takich Wrót w korespondujących lokacjach w Świecie Pośrednim, albo czy... - jego wraz twarzy stwardniał – Weszli do Lodun i pozostawili barierę na miejscu, by ktokolwiek pozostał przy życiu nie mógł stamtąd uciec. Tremaine skrzywiła się. Gardier, zamiast kul, używali dużych kryształów nazywanych przez nich Avatarami, zamieszkałych poprzez zbłąkane dusze czarnoksiężników, a żadna z nich nie znalazła się tam przypadkiem.
Rieńczycy w dalszym ciągu nie mieli pojęcia w jaki sposób Gardier tego dokonywali, ani co działo się z ciałami czarnoksiężników, było to jedne z wielu dręczących ich pytań.
-Żaden z naszych jeńców nie potrafi nam tego wyjaśnić – Delphnane przerwał, by rozejrzeć się po pokoju ostrym wzrokiem – Jeżeli jednak, którakolwiek z przebywających w środku osób wciąż żyje, musimy podjąć próbę ratunku. Dzięki kulom, plan staje się bardziej wykonalny.
No nie, naprawdę? - Pomyślała Tremaine, przewracając oczami. Na auli dało się słyszeć, kilka osób wymieniających ciche komentarze. Delaphne kontynuował:
-Teraz oczywiście wiemy, że bariera jest najprawdopodobniej podtrzymywania przy użyciu kryształów. Teraz jeżeli ktoś chciałby się wypowiedzieć na ten temat...
Odpowiedz
#8
strona 9

W trwającym wieczność posiedzeniu nastąpiła krótka przerwa. Tremaine podejrzewała, że została ona zrobiona po to by dać szanse starszym przedstawicielom Kapidarskiej delegacji na skorzystanie z toalet z działającym ogrzewaniem. Zauważyła, iż Ixion wyprowadzony został pod strażą krzepkich, młodych ludzi ubranych w czerwono-szare wojskowe uniformy. Był z nimi starszy człowiek z staromodnymi bokobrodami, ubrany w dobrze uszyty cywilny garnitur, który najprawdopodobniej był czarnoksiężnikiem. Towarzyszyła mu młoda kobieta w czarnej sukni, która musiała być jego asystentką. Tremaine parsknęła do siebie zniesmaczona. Na nie wiele się zdadzą, jeżeli Ixion zdecyduje się sprawiać kłopoty.
Znalazła Gerarda w przedsionku, właśnie mówił Averiemu:
-Sądzę iż udało się pokazać, że oświadczenia Ixiona całkowicie fałszywe. Nawet tak lekko sprowokowany, nie potrafił powstrzymać się od pogróżek.
-Tak, jednakże ciężko mi uwierzyć, że to co powiedział Valiarde, było jedynie lekką prowokacją – zauważył znużenie pułkownik Averi -Ten człowiek jest niemożliwy.
Tak – Tremaine zgodziła się z nim w myślach. Rozejrzała się, by odkryć iż Nicolas był nie tylko nie możliwy ale i nie obecny, zapewne wypełniał kolejną misję. Wyglądało to dość podejrzanie, jak gdyby pojawił się na spotkaniu jedynie po to, by sprowokować Ixiona. Zatrzymała się, pozwalając, by Gerard i pułkownik oddalili się od niej. Zastanawiała się czy taki był właśnie jego zamiar. Wiedział, że Ixion tu będzie – pomyślała z irytacją przeradzająca się w złość – I nic nam nie powiedział... Nie wiedziała, jednak, skąd mógłby wiedzieć, byli w Kapidarze dopiero od dwóch tygodni, z pewnością nawet Nicolas nie potrafiłby stworzyć siatki szpiegowskiej w tak krótkim czasie. Chyba, że już taką miał, a teraz wystarczyło nawiązać z nią kontakt...
-Tremaine, jeżeli masz chwilę – Giaren podszedł do niej otwierając kartonowe portfolio. Giaren był młodym człowiekiem, ubranym bardzo poprawnie, z włosami zaczesanymi do tyłu. Był też asystentem Nilsa w Instytucie Villera, chociaż, sam nie był czarnoksiężnikiem.
-Pomyślałem, że mogłabyś chcieć kilka z nich...
Odpowiedz
#9
strona 10

Portfolio pełne było fotografii. Tremaine wzięła zdjęcie, które jej podał.
-Ty je zrobiłeś?
-Tak – powiedział przeglądając zdjęcia i wybierając niektóre – używam aparatu,by pomóc przy katalogowaniu eksperymentów z kulami w Instytucie. Wydało mi się naturalnym zrobienie kilku zdjęć na Ravennie. Jednakże – dodał, uświadamiając sobie ile zdjęć znajdowało się w portfolio – wydaje mi się, że straciłem trochę kontrolę.
Czarno-biała fotografia w ręku Tremaine, była ziarnista, ale natychmiast rozpoznała pokład szalupowy Ravenny. Musiało być zrobione podczas opuszczania statku w porcie Kapistown. Długie kadłuby łodzi ratunkowych, zawieszone na swych żurawiach niemalże tworzyły dach ponad pokładem. Tłum uchodźców i marynarzy kłębił się przy relingach. Z tyłu, niedaleko ściany na schodach wiodących do jednego z włazów siedział Gilead wraz Iliasem, który usadowił się u jego stóp. Wiele postaci było nieostrych, aparat uchwycił je podczas ruchu, dwaj Syprian siedzący nieruchomo, wyszło dużo wyraźniej.
Zacięta twarz Gileada wyrażała podejrzliwość i ostrożność. Ilias wyglądał na bardziej spokojnego, jednakże wciąż czujnego. Jego włosy w większości uwolniły się z wiązania i wisiały za ramiona w zakręconej i splatanej grzywie. Brak koloru zniekształcił ich efektowne stroje, jednakże koszule bez rękawów, kamizelki, skórzane buty, warkocze, naramienne opaski i kolczyki oraz spodnie z wiązaniem, a nie z guzikami, wciąż wyglądały bardzo egzotycznie, zwłaszcza w zestawieniu z ogrodniczkami, ubraniami z samodziału czy pulowerami, noszonymi przez wszystkich innych.
Z tej odległości znamię klątwy piętnujące policzek Iliasa wyglądało jak odblask metalicznego światła.
Odpowiedz
#10
strona 11

Syprianie nienawidzili Kapidary. Kapistown, było ściśnięte na małym półwyspie, którego większą część stanowił port, dlatego też przestrzeń była bardzo cenna. Ściśnięte budynki z brązowej cegły lub skorodowanego kamienia - biurowce i mieszkania wysokimi na kilka pieter, skutecznie blokowały wąskim ulicom dostęp do zimowego światła słonecznego. Inaczej niż w Vienne, nie było tu miejsca na rozprężenie, nie planowano poszerzenia głównych ulic ani bulwarów. Ulice były zatłoczone powozami oraz samochodami, pełne odgłosu silników i klaksonów.
Ravenna nie była najbardziej aromatycznym z transportów, ale zimny, czysty wiatr Syprianskiego świata usuwał smród statku przez większa część podróży. Nawet dla Tremaine, przywykłej do miast i samochodów, smród i dym były uciążliwe, a dla Syprian wręcz chorobliwe. Chłód i wilgoć w niczym nie pomagały. Gyan, najstarszy z Syprian, który towarzyszył im z Cineth, nie mógł tu wytrzymać i wrócił na Ravenne, gdzie powietrze było świeższe i gdzie działał wydajny system grzewczy. Danias – najmłodszy z Syprian, został odesłany z Gyanem, częściowo dlatego, by wydostać go z miasta, a częściowo, dlatego że Syprianie nie mogli chodzić nigdzie bez ochrony. Pasima i reszta z jej kontyngentu – Kletia, Ciramus i Sanior – otrzymali oddzielne kwatery w Porcie Authority, co utrzymywało kłótnie rodzinne na niskim poziomie.
Ravenna zakotwiczona była niedaleko ujścia portu, ponieważ nie było dla niej miejsca w Kapidarskich głębokich dokach, zatłoczonych już przez ich własne duże statki, które nie mogły opuścić portu z powodu ataków Gardier na szlaki handlowe.
Inny z Rieńskich liniowców, należąca do Vernaire Solar – Królowa Falaise, również była tam zadokowana - uwięziona w Kapistown od wybuchu wojny. Teraz jej ładunek składał się z zaopatrzenia i broni dla walczących w Parsycji żołnierzy, a jedna z jej wielkich sal balowych została wzbogacona o magiczny krąg pozwalający przenosić się między światami.
Odpowiedz
#11
strony 12 -24
Tremaine siadła na ławce obok Iliasa, mówiąc:
-Nie śmiej się z kapelusza.
Nie udało się jej wywołać uśmiechu na jego twarzy, jednakże Ilias przechylił się do niej na tyle blisko, by oprzeć swe ramię na jej ramieniu – Syprianski gest, który mógł być odczytany jako powitanie, oferowanie lub proszenie o pomoc.
-jak poszło? - zapytał.
-Zleży po czyjej jesteś stronie.
-Aż tak źle? - zapytał.
-tak – zawahała się -Muszę ci powiedzieć...
-Ixion znalazł sobie prawodawcę, który myśli, że może go wykorzystać przeciwko Gardier – Ilias przerwa jej smutno.
-Tak.. właśnie tak się stało.
Ilias wyglądał tylko na zmęczonego i zrezygnowanego.
-Spodziewaliśmy się tego. Manipuluje ludźmi. Nawet bez użycia klątw, jest w tym niezły.
Tremaine zaczerpnęła powietrza, szukając jakichś słów otuchy, ale nie znalazła żadnych. Gilead Naczynie Boga z Cineth i jedyna osoba, której udało się skomunikować z przejętym kryształem Gardier, odmówił współpracy, dopóki Ixion nie zostanie stracony. Nawet nie chciała myśleć jaki to mogło mieć wpływ na nowy i delikatny jeszcze sojusz Riensko-Sypriański. Biorąc pod uwagę jak bardzo Syprianie nienawidzili i obawiali się magii oraz czarnoksiężników, cudem było, że do tej pory układała się im współpraca.
Dwie kobiety ubrane według Kapidarskiej mody, przechodząc korytarzem przyglądały się im dezaprobującym wzrokiem. Kabidarczycy bywali niesamowicie prowincjonalni, nawet w swym największym mieście, wielu z nich uważało Syprian za podejrzanych. Tremaine odwzajemniła ich spojrzenie, rozszerzając nieco oczy, jej wysiłek został wynagrodzony, gdy kobiety pospiesznie odwróciły wzrok. Kiedy wróciła spojrzeniem na Iliasa, zauważyła że ten przyglądającego się jej z rozbawieniem:
-Jak to zrobiłaś?
-Słucham? Och – potrząsnęła delikatnie głową. Coś czego nauczysz się w ośrodku dla obłąkanych. -To talent.
Gerard zatrzymał się przed nimi zabiegany i zaabsorbowany.
_Witaj Iliasie. Tremaine, znów zaczynamy.
-O raju – powiedziała z udawaną radością w głosie wstając.

Illias patrzył jak odchodzą. Korytarz był zimny, ale nie chciał wracać do ich pokoju w budynku po przeciwnej stronie ulicy. Tam także było zimno. Nie przywykł do sytuacji w których nie było nic do zrobienia. Nawet kiedy on i Gilead byli w Andrien w domu, zawsze znalazło się coś co musiało być zrobione, choćby łudź rybacka z przeciekającym kadłubem wymagającym naprawy. Tutaj też było dużo rzeczy do zrobienia, kłopot leżał w tym, iż żadna z nich nie mogła być zrobiona przez niego. Czuł się niepotrzebny.
Zobaczył Pasime idąca korytarzem i poczuł się jeszcze gorzej. Była wysoką przedstawicielką Syprian rasy nadmorskiej, ubrana w ciemno barwioną stule upiętą na ramieniu, w większości zakrywającą kolor jej Sypriańskiego odzienia. Jej ciemne włosy były spięte z tyłu tak by miała odsłoniętą twarz, której rysy nie dorównywały piękności tym posiadanym przez jej siostrę Viosoleli, mimo tego mężczyźni obracali się by się jej przyjrzeć.
Ilias wiedział, że przepłynie wobec niego nie obdarzywszy go nawet spojrzeniem, więc zajęło mu chwile, by zorientować się iż patrzy właśnie na jej czerwone buty z tłoczonej skóry . Spojrzał do góry, zaskoczony i nie ufny. Z jej zmęczonej twarzy można było odczytać iż od wielu dni żyje w ciągłym napięciu. Siadła na ławce, nieopodal, tak że prawie się dotykali. Zaskoczony Illias odsunął się, w sposób jednoznacznie sugerujący, że jej obecność nie jest mile widzianą.
Przyglądała mu się krytycyzm wzrokiem, tak długo, aż zrobiło mu się zimno na karku, jednakże nie miał zamiaru przerwać ciszy, więc on także wpatrywał się w nią równie uporczywym spojrzeniem. Wtedy powiedziała tonem niezobowiązującej konwersacyj:
-naprawdę sądzisz że ta cudzoziemka naprawdę cię chce?
Dołożyła do pieca. Powiedział sucho.
-To czy jest się przeklętym, czy nie, nie ma wpływu na to co ma się między nogami.
Srebrne piętno na jego policzku, które otrzymywał każdy Syprianin jeżeli nieszczęśliwie udało mu się przetrwać trafienie klątwa czarnoksiężnika, sprawiało że był traktowany jak wyrzutek w Syrnai. Jego status urósł odrobinę gdy poślubiła go Tremaine, jednakże nie w oczach ludzi takich jak Pasima.
Potrząsnęła głową, jakby nie dotarło do niej to co powiedział powiedział:
-Nie jesteś taki jak ich mężczyźni, nawet nie wiesz jak żyć w takim mieście jak to. Jedynym powodem dla którego cię poślubiła, było pozyskanie pomocy Gileada. Jednakże jeżeli on odmówi pomocy jej ludowi, powinieneś zastanowić się jak długo znajdzie się tu dla ciebie miejsce.
Nie było sensu się z nią kłócić. Mógł przyznać jej rację, że nie było tu dla niego miejsca, ale co do innych spraw trzeba było mieć choć trochę trochę wiary w ludi. Jednakże mówienie tego byłoby gorsze niż bezcelowe. Powiedział przez zaciśnięte zęby:
-Czego chcesz?
Pasima ostro nabrała powietrza:
-Chcę byś porozmawiał z Gileadem.
Ilias popatrzył w przestrzeń drapiąc się po brodzie... oczywiście że chciała.
-Sama możesz z nim porozmawiać.
-Mnie nie posłucha – pochyliła się w jego stronę i ściszyła głos, choć na korytarzu i tak nie było nikogo, kto mógł zrozumieć Syrnajski. - Wiesz co się stanie jeżeli wróci do Cineth.
-Co może się stać – sprostował Ilias, wbrew własnej woli.
-Nie chcę, by coś mu się przydarzyło.
Odchrząknął i spojrzał na nią sceptycznym wzrokiem. Zmarszczyła się urazą:
-Jest moim bratem poprzez małżeństwo. Jeżeli nie wierzysz, że obchodzi mnie jego los, to chociaż uwierz w to, że nie chcę by hańba padła na nasza rodzinę.
Ilias spojrzał jej w oczy. Być może mówiła prawdę - Honor rodziny dla Pasimy był zawsze najważniejszy. Niechętnie zapytał:
-Co mam mu przekazać?
Wzięła głęboki oddech:
-Powinien tutaj zostać. Nie wracać do domu.
Ilias patrzył się na nią marszcząc czoło. Jakiś czas temu, sam powiedział to Gileadowi, jednak obydwaj wiedzieli, że tak naprawdę nie było to możliwe. Mimo wszystko, nie mógł pozbyć się tej myśli. Wiedza o tym, że Pasima jest tej samej opinii, drażniła go.
-Nie może tego zrobić.
Potrząsnęła głową, jakby zaprotestował nie zrozumiawszy o co jej chodzi.
-Będzie bezpieczny, Bezpieczny przynajmniej przed gniewem boga – dodała, prawdopodobnie przypominając sobie, że żadne z nich nie było bezpieczne, teraz kiedy Gardier mogli podróżować między światami kiedy tylko zapragnęli.
-Musi się dowiedzieć co się wydarzy – odpowiedział jej zirytowany. Z pewnością, cokolwiek myślał o Gileadzie, ona nie mogła tego zrozumieć.
-Powinien to zaakceptować i zostać tutaj, pozwolić bogu wybrać inne Naczynie. - nalegała
Och, rozumiem. Ilias uśmiechnął się gorzko - Bóg nie wybierze innego naczynia dopóki Gilead żyje.
Pasima zmarszczyła czoło nie dowierzając.
-Skąd taka pewność?
-Tak jest napisane w Pamiętnikach – zebrane przez wielu poetów przez wiele lat, Dzienniki opowiadały historię życia każdego z Naczyń, mówiły o czarnoksiężnikach z którymi walczyli i których zgładzili, zawierały detale dotyczące napotkanych klątw, wszystko co wiedzieli o bogach. Większości ludzi nie chciało się czytać Ich w całości, woleli inne dzieła poetów. Jednakże Ilias musiał coś robić w czasie kiedy Gilead poszerzał swoją wiedzę, więc on też je przeczytał.
-Jest taka historia, o Liatresie, Naczyniu Wybranym z Syigoth. Został ranny podczas bitwy na wyspach Zewnętrznych i nie mógł chodzić. Żył potem jeszcze wiele lat, a bóg nie wybrał nowego Naczynia, do puki nie umarł.
Arites pisał dziennik Gileada, Illias przypomniał sobie nagle. Nie wiedział czy starsze fragmenty dziennika zostały skopiowane i przesłane do innych poetów w Syrneth czy nie. Najnowsze dzienniki zapewne wymieszane były z Podróżą Ravenny – inną opowieścią spisywaną przez Aritesa. Jednakże jeżeli sprawy potoczą się tak, jak się obawiali, Dziennik Gileada, byłby historią, której Arites za bardzo nie chciałby opowiadać.
Pasima siedziała ze ściągniętymi brwiami. Ilias przez mgnienie poczuł, ze jej współczuje.
-Teraz nie możemy nic zrobić. Pozostaje tylko czekać i zobaczyć co zrobi bóg.
Jej twarz stężała.
-Na pewno jest jakiś powód dla którego nasi przodkowie zdecydowali się naznaczać przeklętych. Być może właśnie dlatego, że trzymałeś się z Gileadem otrzymałeś to znamię. - gwałtownie wstała. - Powinieneś zostać tutaj i pozwolić mu wrócić samemu.
Pasima nie czekała by przyjrzeć się jego urażonej minie, obróciła się na piecie i poszła dalej korytarzem. Illias przyjrzał się swoim ubłoconym podeszwom zaciskając zęby tak mocno, aż zabolała go szczęka. Dlaczego w ogóle z nią rozmawiałeś? Co z tobą nie tak? - pomyślał.
Kiedy znów spojrzał do góry stał przed nim Nicolas Valiarde. Ubrany w Rieńskie ubranie, całe czarne, w większości zakryte przez długi płaszcz. No proszę, mój szalony teść – Ilias pomyślał z rezygnacją. Ten dzień robił się coraz lepszy i lepszy. Nicolas powiedział:
-Chodź ze mną.
Ilias rzucił na niego okiem.
-Nie.
Nicolas uniósł lekko brew.
-Słuchasz się tylko mojej córki?
Ilias również uniósł brew.
-Tak.
Nieoczekiwanie, Nicolas uśmiechnął się z zadowoleniem. Usiadł na ławce unosząc poły swego płaszcza.
-rozumiem.
Test, pomyślał Ilias kwaśno. Wszystko czego potrzebował. Wtedy zorientował się, że Nicolas mówił po Syrnamsku.
-Sprawiłeś, że bóg w kuli nauczył cię naszego języka – zabrzmiało to jak oskarżenie. Specjalna kula, w której mieszkał czarnoksiężnik Arsidle, dał Tremaine, Gerardowi, Anderowi oraz Florian zdolność posługiwania się Syrnamskim, kiedy po raz pierwszy zjawili się w Cinteh. Później również dowiedzieli się jak sprawić, by nauczyła ich Aeliańskiego – języka Gardier. Przynajmniej tego języka Nicolas nauczył się w normalny sposób – mieszkając pomiędzy nimi.
-Wydawało mi się to najprostsze – Nicolas przyglądał się mu przez dłuższą chwilę – jestem Umówiony by obejrzeć dom na mieście. Czy zechciałbyś mi towarzyszyć?
Ilias skrzywił się, nie pewien czy zrozumiał.
-Dom?
-Gerard potrzebuje miejsca w którym mógłby prowadzić dalsze eksperymenty z kulą. Poza tym wydaje mi się, że ty i inni uznajecie zakwaterowanie w hostelu tak samo niewygodne jak ja. - powiedział przyglądając się jednemu z Kapidarskich wojowników z strzelającym kijem na ramieniu, który maszerował korytarzem.
Ilias przemyślał propozycje, przez chwilę zastanawiając się czy Nicolas nie zamierzał go zabić. W tym momencie, cokolwiek, byłoby miła odmianą. Wzruszył ramionami.
-Pójdę.


Ilias chodził już z innymi po porcie, zwykle po to by popatrzeć z tęsknotą na Ravennę, jednakże do miasta wychodził zaledwie kilka razy i to nie daleko. Hałas i smród, były wystarczająco uporczywe w porcie.
Nicolas nie poprowadził go w stronę wyjścia, zamiast tego poszli w dół schodami z polerowanego kamienia, następnie przekroczyli nie rzucające się w oczy drzwi, które prowadziły do serii ciemnych korytarzy. Stamtąd trafili do hałaśliwego nisko sklepionego pomieszczenia wypełnionego drewnianymi szafkami parą i zapachem jedzenia. Ludzie ubrani na biało przyglądali się im kiedy przechodzili, jednakże nikt nie próbował ich zatrzymać. Nicolas popchnął ciężkie drewniane drzwi w odległej części pomieszczenia i nagle znaleźli się na zewnątrz - w szarym świetle dnia. Znajdowali się na małym wybrukowanym podwórku, które znajdowało się poniżej poziomu ulicy, odgrodzone od niej stalowym rzeźbionym płotem. Wychodziły z niego schody prowadzące alejką między wysokimi ceglanymi ścianami. Podążając wciąż śliskimi od niedawnego deszczu schodami za Nicolasem, Ilias zdawał sobie sprawę, ze nie jest to sposób w jaki większość osób opuszcza budynek. Kiedy Nicolas zatrzymał się by zamknąć za nimi furtkę, Ilias zapytał:
-Czy jesteśmy tutaj więźniami?
Nicolas zawahał się, po czym po czym puścił klamkę furtki.
-Nie, nie jesteśmy – odpowiedział wyciągając z kieszeni małe okulary, podobne do tych jakie nosił Gerard. Kiedy je założył, Ilias zauważył, że nie były jak zazwyczaj przezroczyste, lecz przyciemniane. Ruszyli w dół alejki w stronę ulicy.
-Po prostu nie chcę nikomu dać okazji, by ograniczał moje pole manewru.
Ilias mógł to zrozumieć. Dotarli do chodnika, biegnącego wzdłuż ulicy naprzeciwko ciężkiej kamiennej fasady Portu Authority. Była dość szeroka, ale zabłocona, posiadała jedynie wąskie pobocze dla pieszych. Przechodnie spieszyli się, unikając błota rozpryskiwanego przez koła bezkonnych powozów. Większość z nich ubrana była w takie same ubrania jak Rieńczycy: ciemny niebieski, brązowy lub szary z jedynie delikatną nutą koloru w postaci krawatu lub muszki. Ilias zmarszczył nos na zapach dymu oraz stojącej wody, lub czegoś gorszego. Nie rozumiał jak ci ludzie mogli mieć bezkonne wozy oraz magiczne światła tak samo jak Rieńczycy, ale nie udało się im opanować podstawowej zdolności pozbywania się odpadków.
Ilias był wcześniej w Rienskim mieście, razem z Tremaine, które obecnie znajdowało się pod okupacją Gardier. Dym i hałas były porównywalnie nieznośnie, jednakże było tam wiele niesamowitych rzeczy do oglądania: witrażowe okna, wielkie kamienne budynki dekorowane mnóstwem dziwnych postaci. Tutaj budynki były z brązowej cegły, z których żaden nie był imponujący, a ich okna były tylko z zakurzonego szkła. Większość ludzi mówiła po Riensku, jednakże mieszały się tu również inne języki, sprawiające że można było się pogubić.
Ilias z poprzednich przechadzek wiedział, iż ludzie będą się na niego gapić, nawet jeżeli zwiąże włosy, więc nie zawracał sobie tym głowy. Ludzie patrzyli się, w inny sposób niż robili to Riwenczycy, którzy przyglądali mu się z czystą ciekawością lub docenieniem jego oryginalności, tutaj ludzie patrzyli na niego jakby byli urażeni widząc kogoś innego od nich samych.
Nicolas ominął kałuże i powiedział:
-Dlaczego zapytałeś, czy jesteśmy więźniami?
Ilias wzruszył ramionami, z początku nie chciał odpowiadać na pytanie. Nagle zdał sobie sprawę, że mówi:
-Tremaine powiedziała, że słuchają Pasimy. Jeżeli powiedziała im, ze kiedy wrócimy do Cineth, bóg najprawdopodobniej zabije Gileada za to co zrobił...
Wzruszył ponownie ramionami, rozdarty pomiędzy chęcią wygadania się przed kimś, a niechęcią wyciągania całej sprawy przed enigmatycznym ojcem Tremaine.
Nicolas zerknął na niego przez ramię, jego oczy zakryte przez okulary.
-Nie zdawałem sobie sprawy, że wasza sytuacja w Cineth, jest aż tak poważna.
-Nie wiemy co tak naprawdę zrobi bóg – przyznał Ilias – Jednakże nigdy wcześniej Naczynie Wybrane nie użyło klątwy.
-Jednakże karał wcześniej inne Naczynia za ich występki.
-Nasz bóg, nie – wcześniejsze Naczynia Wybrane z Cineth wiodły dość zwykłe życia, nie licząc jednego sprzed kilku generacji, który w jakiś sposób dorobił się dwóch mężów gromadki oraz dzieci, a to wszystko w przerwach między walką z kilkoma bardzo złośliwymi czarnoksiężnikami. Jej potomkowie wciąż posiadali farmy na południu miasta.
-Inni bogowie karali. Odmawiali przyjąć z powrotem Naczynie, a wtedy on popełniał samobójstwo.
Gunias z Barren Pass padł na swój miecz, kiedy bóg go nie przyjął. Nikt nie wiedział co uczynił Gunias. Zbrodnia Eliade z Syrneth była bardziej oczywista. Bóg odesłał ją, kiedy z zazdrości o mężczyznę zabiła swoją siostrę. Utopiła się niedługo później.
Nicols przez kilka kroków nic nie mówi, po czym niejednoznacznie odpowiedział:
-Są lepsze sposoby na pozbywanie się niepożądanych indywiduów.
Ilias uznał, że miał na myśli, iż nie było sensu za bardzo się przejmować, zwłaszcza, że nie było dowodu na to, że to bogowie byli przyczynami tych śmierci, a nie nieznośne poczucie winy. Jednakże chciał też wyjaśnić inną sprawę, więc powiedział:
-Takich jak ja.
Nicolas zatrzymał się by porozmawiać z nim twarzą w twarz. Zniecierpliwieni przechodnie mijali ich z irytacją. Ilias wciąż nie mógł dojrzeć jego oczu, jednakże jego głos był suchy i lekko zniecierpliwiony.
-Pomijając, że jeżeli cokolwiek, by ci się stało, Tremaine od razu uznałaby, że ja to zaaranżowałem. Nie ważne jakie dowody swej niewinności bym przedstawił, nieważne jak żelazne alibi bym posiadał, Tremaine i tak wiedziała by swoje i wkrótce mógłbym spodziewać się jakiejś niemiłej niespodzianki. - Odwrócił się i kontynuował marsz – Jeżeli wychowujesz córkę, by była samodzielna, a do tego doskonale posługiwała się bronią, musisz liczyć się z faktem iż nie masz zbyt wielkiego wpływu na jej postępowanie.

W końcu dotarli do cichszej ulicy, przy której również znajdowały się brzydkie budynki. Nicolas zatrzymał się przed jednym, którego schody prowadziły do drzwi znajdujących się trochę powyżej poziomu ulicy. Ilias podejrzewał, że w tak zatłoczonym mieście, należało wykorzystać każdą dostępną przestrzeń , jednak nie rozumiał, dlaczego połowa ludzi nie zdecydowała się wyprowadzić i zbudować nowego miasta gdzieś indziej. Wydawało się niezrozumiałym, by pozwolić miastu rozrosnąć się tak bardzo, że było w nim nie przyjemnie mieszkać. I nie muszą nawet szukać miejsca w którym ma siedzibę bóg – pomyślał, przyglądając się Nicolasowi, który wspiął się po schodach i pociągnął za mała miedzianą rączkę znajdującą się z boku drzwi.
Ilias usłyszał z wnętrza przytłumiony odgłos dzwonka. Po chwili oczekiwania, drzwi otworzyły się ukazując czarnowłosego, chudego mężczyznę o delikatnych rysach twarzy, ubranego w marynarkę i spodnie, takie jakie jakie nosiła większość mieszkańców miasta, różnicą był jedynie ich kolor – ciemno brązowy, wraz z dopełniającą je czerwona muszka. Nicolas przemówił do niego po Riensku, a Ilia nie zawracał sobie głowy, by się im przysłuchiwać, rozglądał się po ulicy szukając czegoś na czym mógłby skupić uwagę, podczas gdy Nicolas prowadził swoje interesy. Mężczyzna odpowiedział, i cofnął się w głąb korytarza, czyniąc zapraszający gest. Nicolas zerknął do tyłu i dał znak Iliasowi by poszedł za nim.
Ilias wahał się przez moment, zaskoczony, po czym przypomniał sobie, że jedyną dobrą rzeczą jaka spotkała go w tym mieście, było to że tak samo jak w Rien i tutaj nikt nie zdawał sobie sprawy z tego co znaczyło jego znamię klątwy. Poszedł po schodach za Nicolasem.
Przedpokój był wysoko sklepiony i ciemny, pomimo wielu magicznych świateł zainstalowanych na ścianach. Cztery drzwi otwierały się na obszerne pokoje , a schody na dalekim końcu przedpokoju prowadziły na wyższe pietra. Przyjemnie było zostawić zimno na zewnątrz, choć Ilias przypuszczał, że jak już przyzwyczai się do domu, uzna ze tu także nie jest zbyt ciepło. Dom był trochę podobny do tego w którym mieszkała wcześniej Tremaine, ten który widział w przelocie podczas wizyty w jej kraju, tylko że ten czuć było pleśnią. Znów zatęsknił za Ravenną - jej wnętrza były z jasnego drewna oraz barwionego szkła, jej kolorami były kość słoniowa złoto i czerwony.
Kapidarski mężczyzna spojrzał na niego z ciekawością kiedy zamykał drzwi, zapytał Nicolasa po Riensku:
-A to jest pański...?
-zięć -Nicolas odpowiedział, wchodząc w jedne z częściowo otwartych drzwi, by przyjrzeć się pokojowi. Wszystko było ciemne i ciężkie. Poczynając od ciemnych dywanów, poprzez tapety, ciemne drewniane meble kończąc na ciemnych poduszkach.
-Szukam domu dla mojej córki i jej powinowatych.
-Och, rozumiem – wyglądało na to, ze mężczyzna zmienił w jakiś sposób swój sposób myślenia.
-Sala balowa? - Nicolas podpowiedział.
-Ach! Proszę za mną. - Odwrócił się by poprowadzić ich w górę schodów.
Ilias podążył za nimi, zastanawiając się nad etymologią Rieńskiego słowa „ball room”, wiedział, że pod tą nazwą nie kryło się coś aż tak interesującego, jak mogło by się wydawać. U szczytu schodów znajdowało się dwoje podwójnych drzwi, a pomieszczenie wydawało się być jedynie dużą zacienioną komnatą, podłoga wyłożyła była parkietem, który czasy swojej świetności miał już za sobą, widać było iż kiedyś drewno miało rożne odcienie, które kiedyś układały się zapewne we wzory. Magiczne światła znajdowały się w różowych kryształowych kulach przytwierdzonych do ścian. Sufit pokryty był motywami kwadratów. Mimo, że dominującymi motywami w sali były blady róż i inne kremowe kolory, to sala nie robiła dobrego wrażenia, papierowa tapeta złaziła ze ścian odsłaniając tynk i gdzieniegdzie zielony grzyb. Ilias na zapach sali zmarszczył nos. Jednakże Nicolas przyglądał się wypolerowanej powierzchni podłogi z zadowoleniem, po czym kiwnął do siebie głową i powiedział:
-Doskonała.
-Cieszę się że panu odpowiada – powiedział Kapidarski mężczyzna, pomimo iż w jego głosie dało się wyczuć nutę niedowierzania.
Rozmowa przeniosła się na pieniądze, to ile Nicolas zapłaci za dom. Znudzony, Ilias przeszedł się po pomieszczeniu, rozglądając się za magicznymi pułapkami. Mimo, ze nie posiadał zdolności Gileada, który od boga otrzymał zdolność widzenia klątw, jednakże były inne rzeczy, za którymi wiedział że powinien się rozglądać: martwe punkty jego polu widzenia, dyskretne poruszenia, zmiany w powietrzu. Gilead sprawdził by wszystko, jednak Ilias podejrzewał, że i tak nic tutaj nie znajdzie.
Za sklepionym przejściem na tyłach sali znalazł dużo mniejsze pomieszczenie w którym pełno było szkła, długie szyby umieszczone były w panelach z kutego żelaza. To miejsce musiało nieźle wyglądać, ale teraz szkło było pokryte kurzem, który od wilgoci zamienił się w gęstą kleista substancję. Były tu również gliniane donice wypełnione pyłem i pozostałościami martwych roślin. Przetarł szybę kawałkiem rękawa i ujrzał wybrukowany ogród z grządkami zarośniętymi trawą, martwym żywopłotem, oraz fontanną ze stojącą zieloną wodą. Westchnął i dotknął czołem zimnej szyby, gdziekolwiek by nie spojrzał wszystko przypominało mu o śmierci.
Nicolas wszedł do pomieszczenia i z niedowaleniem przyglądał się oknom. Kapidarski mężczyzna przyszedł za nim i zawahał się gdy Nicolas znów wyszedł. Podszedł do Iliasa i zapytał
-Valiarde – jest szlachecką Rienską rodziną, tak?
Ilias wzruszył ramionami – Nie wiem – Nie był pewien co oznacza Szlachecka.
-Rozumiem – mężczyzna kiwnął głową – Ale bogaci?
Ilias pomyślał nad tym przez chwilę, po czym postarał się odpowiedzieć najbardziej szczerze jak umiał – Dużo za mnie zapłacili.
Mężczyzna wyglądał na zdziwionego, do puki nie usłyszał pytania krzykniętego przez Nicolasa i szybko nie wyszedł z pomieszczenia.
Ilias pozostawił martwe rośliny ich powolnej degeneracji i wrócił do dużej komnaty. Znalazł szerokie schody na holu i wszedł po nich, odnajdując jeszcze dwa piętra zimnych zatęchłych sypialni. Powyżej, znajdowała się kolejna klatka schodowa, ta była wąska i ciasna z niskim sufitem, drewniane panele w połowie wysokości ściany ustępowały miejsca pożółkłej tapecie. Korytarz do którego prowadziły również był ciasny, nisko sklepiony i oświetlony tylko jedną magiczną lampą. Otworzył pierwsze drzwi, by w bladym świetle padającym z korytarza ujrzeć mały ciemny pokój z gołą żelazną ramą łóżka i misą do mycia na stojaku. Każdą powierzchnię pokrywała gruba warstwa kurzu, wszystko pachniało pleśnią i szczurami. Pomieszczenie wyglądało jak cela, jedyne co je od niej odróżniało, to to, że drzwi zdawały się nie posiadać żadnego zamka. Zostawił otwarte drzwi i poszedł sprawdzić kilka innych pokoi. Wszystkie wyglądały tak samo.
Usłyszał na schodach ciche kroki Nicolasa, spojrzał na niego i zapytał z lekką podejrzliwością:
-Do czego służą te pokoje?
-To kwatery dla służby. - Nicolas powiedział po Syrnaimsku. Zajrzał do jednego z pokoi i poszedł dalej korytarzem – Na szczęście nie planowałem ich zatrudniać. Zmieniając jednak temat, sądzę że o to nam chodziło.
Ilias właśnie miał zapytać się, o co im chodziło, kiedy na końcu korytarza jedne z wciąż zamkniętych drzwi zaczęły otwierać się powoli. Nicolas zobaczywszy wyraz jego twarzy obrócił się sięgając ręką do kieszeni, jednakże oczywistym stało się to, że drzwi otwierały się samoistnie. Kiedy drzwi otworzyły się już na pełną szerokość, zawahały się przez chwile, po czym powoli znów się zamknęły, Ilias usłyszał szczęk zamykanej klamki. Nicolas westchnął z rozdrażnieniem i spojrzał na Kapidarskiego mężczyznę stojącego na schodach, który uśmiechnął się do nich przepraszająco i wykonał rozpaczliwy gest.
-Cienie – Ilias, rozważając sytuację, zrobił zeza ku sufitowi pokrytemu pożółkłą tapetą. Najprawdopodobniej, rozgniewane Cienie, te ciche nigdy świadomie nie przyciągały do siebie uwagi. - Gil może się nimi zająć.
-Więc może – Nicolas utkwił w Kapidarczyku spojrzenie, które powinno stopić z niego skórę. - ciągle nam o to chodziło... ale za połowę ceny.





Strony publikowane są na bierząco na moim blogu
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości