Ucho van Gogha

[Marcin Sztelak]

Wyśrubowany do poziomu żalu
za grzech pierwszy – poezje
– urywam się w pół słowa.

Czekając na smak słońca
w ciągu ośmiu minut
zrzucam skórę.

Niepotrzebną w świetle
wschodu nad pustynią.
Tylko jałowe wiatry miasta
wypełniają drżeniem nagość.

Coraz cieplejsza strużka spływa
przez przeźroczyste ręce,
by ostatecznie wypełnić ziemię.

Błogosławieństwem narodzin
i nieodzownej śmierci.

[Grain]

Dobry, w tym przypadku mówienie o specyficznym skoku gwintu może być ryzykowne ale w symetrii z cieplejszą strużką sprzegającej emulsji jest chyba jedyne, właściwe.

Codzienny pejzaż po przejściu odnawialnego misterium życia i śmierci.