SRUTU I TUTU

[kkodik]

Gdzie są poeci dla których w młodości uciekłeś, zaszyłeś się lesie
słowa, wersety myśli przekorne tak pełne wymiaru , uniesień
gdzie ich porządek w uczuciach codziennych tak mocnych jak kawa o świcie
bez niepotrzebnych sromotnych drążeń niosących sensu zabicie
czyżby odeszli schowali się w pustkę, samotność tworzenia zabrali
leżą w trumienkach na dnie z złotych luster w orderach odświętnej gali
a więc pomarli z żalu nad wierszem ,a może nie rodzić się muszą
po co im tworzyć kiedy nikogo już aurą niebiańską nie wzruszą

dziś tylko srutu i tutu i tutu i srutu i tutu i srutu rozbrzmiewa.
bo każdy to srutu i tutu i srutu i tutu i pisze srutowy poemat
srutować , tutować dziś wszyscy potrafią, srutownik tutownik jest w głowie
tomiki srutaczy , wierszydla tutaczy wydają srutowi tutowie
i w pieśni brzmi nutka srutowej tutowni z refrenem i srutu i tutu
jęczenia Hiobowe ,.Niobowe ,Nikowe, srutowe logosy tutowe
ty także Konradzie srutownik dziś jesteś bez miary tutowej poczęty
i łączysz się w miazgę srutowo tutową jak balon od srutu nadęty
więc chwalmy dziś Srutu i Tutu wielgachne bo tylko ono ma miarę
a Ci którzy wznieśli poezję na szczyty niech śpią w zaciszu ku chwale.

[Kheira]

Jejku...!


Drogi Poeto, wiersz cechuje układ wertykalny czy horyzontalny? Struktura kompozycyjna tego wiersza woła o pomstę do nieba. Kto to widział, żeby czytelnikowi takie "tasiemczyki" serwować ? Jeśli mówią Ci coś takie terminy jak "wersyfikacja", "przerzutnia" (a jestem pewna, że "mówią"), to zrób z tych dwóch strof choćby trzy. Te wersy są za długie...
Poezja to nie proza. Tu nie pisze się "wężykiem" od marginesu do marginesu.

Interpunkcja też kuleje. Popatrz na te przecinki i kropki. Odnoszę wrażenie, że wstawiasz je tam, gdzie masz ochotę. Tak się nie robi: albo "interpunkcyjna asceza", albo stosowane znaków interpunkcyjnych zgodnie z zasadami pisowni. Mam nadzieję, że widzisz te interpunkcyjne chochliki, bo jest ich w tym wierszu od groma...

Hmm, ja też zwykle traktuję formę po "macoszemu", bo ważniejsza jest dla mnie treść, niemniej jakichś zasad trzeba przestrzegać. Wiersz sprawia wrażenie chaotycznego i nieprzemyślanego.
W poprzednim, komentownym przeze mnie, utworze nie miałam większych zastrzeżeń co do formy. W tym konkretnym przypadku mam Ci sporo do zarzucenia.

Dobrze, że cały wiersz nie bazuje, li i wyłącznie, na rymach dokładnych i o układzie "aabb"- za to plus.
Plus także za metrum, za rytm- czytając faktycznie niemal "płynie" się po wersach.

Teraz trochę o TREŚCI:

niebanalne podejście do "oklepanego" i wałkowanego od wieków tematu. Tylko, że...
nie wiem czy tym "SRUTU TUTU" (wiersz jest, chyba, utrzymany w dość ironicznym, żeby nie powiedzieć sarkastycznym, klimacie) sam nie zrobiłeś się na szaro...
Nie jestem do końca przekonana czy był to celowy zabieg, czy może jednak nieudolna próba "wzniesienia się na piedestał". "Zraziłeś" mnie do tego wiersza przez formę... (a nuż był to zabieg celowy?)

Nie jest dobrze, kiedy czytelnik ma takie dylematy...

Co do tych semantycznych gierek; słowa "SRUTU TUTU", które poja się w tym wierszu w nowych kontekstach i znaczeniach, to było to dość nowatorskie podejście, zapachniało mi leśmianizmami, a przy okazji spotęgowało prześmiewczy charakter wiersza.

Proszę, popracuj nad FORMĄ (w tym wierszu szególnie nad STRUKTURĄ KOMPOZYCYJNĄ i INTERPUNKCJĄ).

Hmm, jeszcze kilka stylistycznych chochlików:

"/../niech śpią w zaciszu ku chwale."- jak to jest spać "ku chwale"?
"/../bez niepotrzebnych sromotnych drążeń"- "drążeń" czy "dążeń"? Hmm, literówka czy nie?
"/../a może nie rodzić się muszą"- brzmi to dość dziwnie, a poza tym szyk wyrazów jest sztuczny

P.S. Pamiętaj o tym, że spację dajemy po przecinku, nigdy przed.

---

ocena: 4,5/10 (Kheira)

[kkodik]

hmmm ,MIlo milo czyta sie konstruktywna krytyke. Coz mysle ze warto bylo pisac.