Rosario Castellanos – Niemiłość

[Grain]

Spojrzał na mnie jakby patrzył przez szybę

lub powietrze.

Zrozumiałam; nie było mnie tutaj

ani nigdzie indziej,

nigdy nie byłam i nigdy nie będę.

I umierałam niczym bezimienna

ofiara epidemii, którą się wrzuca

do wspólnego grobu.

Autor przekładu nieznany.

[Miranda Calle]

Zupełnie inny, niż te, do których się przyzwyczaiłam. Eksperymenty jednak świadczą o rozwoju, doskonaleniu, sprawdzaniu się w różnych formach.
Przekopałam Internet, ale poza kilkoma zdawkowymi informacjami nic godnego uwagi na temat pani Rosario Castellanos. Czy kluczem jest miejsce zgonu i dziwny incydent z elektrycznością? Swoją drogą, faktycznie, wygląda, jakby ktoś wyczyścił sieć z informacji... Może stąd metafora "wspólnego grobu"...
A sam wiersz podoba mi się bardzo, poza literówką w słowie "Zrozumiałamm"

[Grain]

To nie mój  wiersz.

Potelepała trochę mną literatura meksykańska, zwłaszcza w kontekście śmierci.

Dlatego wkleilem.

No ale Eliota, Ezry Pounda już nię będę.

Jest w tym samym numerze Literatury na świecie.

[Miranda Calle]

Od razu można wyczuć, że taki raczej eksperyment, inspirowany, ale naprawdę dobry. Trzeba mieć naprawdę dobrze ułożone pod rondem kapelusza, żeby w miniaturze wycisnąć temat jak cytrynę. Do ostatniej kropli