Przepaść

[Achelon]

Pod jego dowództwem każdy z osobna czuł się wyróżniony. Zdawało się nam, że zna każdego z nas i otacza osobistą opieką. A było nas dziesięć tysięcy.
Szliśmy za nim na wojnę. Wojen było wiele, ale do tej pory wszystkie kończyły się naszym bezwzględnym zwycięstwem.
I po jakimś czasie ta też się tak zakończyła. Wracaliśmy więc do ojczyzny z wojennymi łupami i wszelkimi bogactwami, jakie tylko człowiek jest sobie w stanie wyobrazić. A nasz Wódz szedł na samym czole zwycięskiego korowodu. W pewnym momencie stanął. A za nim stanęła cała armia. I myślał dzień, a potem noc. My wszyscy posnęliśmy, a on nadal rozmyślał. Następnego dnia poprzez swoich doradców przekazał nam rozkaz: Ruszamy naprzód, mamy iść prosto i prosto. Nie można nam zatrzymać się ani na moment.
I wszyscy go usłuchali. Bo ludzie mu ufali. Szliśmy potem jeszcze dobę, generał stał i podziwiał maszerujące szeregi. W końcu został w tyle. I już go nie widzieliśmy. Mijaliśmy piękne okolice zauroczeni ich widokiem, a choć nie przypominały rodzimych ziem czuliśmy się szczęśliwi. Jednak w pewnym momencie przestałem widzieć ludzi przede mną. Nagle jeden pod drugim zaczęli znikać mi z oczu. Przypomniawszy sobie jednak rozkaz Wodza przyspieszyłem kroku. I już mnie nie było. Wszystkie moje kości, wszystkie nasze kości, chrupały niczym łamane drzewce. Skóra rozdzierała się na strzępy, trzewia przebite niczym włócznią przestawały pracować. Krew wylewała się ze zwycięskich oddziałów niczym ulewne deszcze z masy chmur. Przepaść. Spadliśmy w przepaść. I cierpienie. Ale największy ból nie pochodził od straconego ciała, lecz od straconej wiary. I żalu za własną tępotę.

[Piramida88]

Na początek...

Ruszamy naprzód, mamy iść prosto i prosto. Nie można nam zatrzymać się ani na moment.

Po dwukropku piszemy z małej

W pewnym momencie stanął. A za nim stanęła cała armia. I myślał dzień, a potem noc.

Przeredagowałabym, brzmi nielogicznie.

A nasz Wódz szedł na samym czole zwycięskiego korowodu.

Czele...

Krew wylewała się ze zwycięskich oddziałów niczym ulewne deszcze z masy chmur.

"wylewała" i "ulewne" burzy nieco płynność tekstu.




Po za wpadkami wymienionymi powyżej, to bardzo ciekawy tekst. Jest też całkiem sporo wrażeń, jak na kilka linijek. Wyraźnie oddziałuje on na wyobraźnię czytelnika i pozostawia niedosyt. Przydałoby się go trochę rozwinąć, bo ma potencjał.
To jedna z miniatur, która w pewien sposób zapisała mi się w pamięci, co rzadko się zdarza. Na ile pozostanie? Nie wiem.
Parę małych poprawek i byłoby dobrze.
Całkiem niezłe, takie 3/5.

[pawcio]

Ten tekst naprawdę mnie zaskoczył, chciałbym więcej. Pomijam drobne błędy, bo już zostały wypunktowane. Czy to fragment czegoś większego?

[Achelon]

Widzisz, ze mną to jest tak, że weny starcza mi na krótko - zwykle na jakąś miniaturkę. A potem czekam - czasem nawet z tydzień - aż znów przyjdzie ochota na pisanie. Próbowałem pisać coś dłuższego i już teraz z perspektywy czasu widzę, że to nie miało sensu ("Dni"). Ten konkretny tekścik to też tylko miniaturka. Może kiedyś rozwinę te pomysły

[Azzza]

Brzydko. Nie poprawiłeś wskazanych przez Piramidę88 błędów.
Zauważyłam te same... Choćby to:

A nasz Wódz szedł na samym czole zwycięskiego korowodu.

Ma być "czele".

Ogólnie to tekst jest dobry. Ciekawy.
Tyle.

[Achelon]

Brzydko. Nie poprawiłeś wskazanych przez Piramidę88 błędów.
Zauważyłam te same... Choćby to:

A nasz Wódz szedł na samym czole zwycięskiego korowodu.

Ma być "czele".

Muszę czekać przed edycją 1440 minut

[Azzza]

Nie, nie musisz.
Edycja jest możliwa DO 1440 minut po oddaniu posta.

[Achelon]

O w pupę Przepraszam bardzo

[Hanzo]

Widzisz, ze mną to jest tak, że weny starcza mi na krótko - zwykle na jakąś miniaturkę. A potem czekam - czasem nawet z tydzień - aż znów przyjdzie ochota na pisanie.

Achelonie, to trzeba przezwyciężyć metodą małych kroczków. Ja kiedyś wprowadziłem się w taki 'rytm' pisania, że potem jak nastał dzień, że nie napisałem ani słowa, to zasypiając czułem się jakoś tak głupio.

OK, miniaturka. (Pomijając błędy, które wypisały poprzedniczki):

W pewnym momencie stanął. A za nim stanęła cała armia.

Nie bardzo rozumiem po co właściwie rozbiłeś to na dwa zdania. Mi tutaj to nie gra.

I wszyscy go usłuchali. Bo ludzie mu ufali.

Jak wyżej + wkradła ci się rytmika w ten tekst. Niby się mówi, że opowiadanie powinno mieć swój rytm, ale chodzi tu bardziej o swoistą płynność toku narracji, nie dosłowne rymy. One są raczej zarezerwowane dla poezji, w prozie wygląda to co najmniej dziwacznie.

I już go nie widzieliśmy.

"Tyle go widzieliśmy" lub "I już go nie zobaczyliśmy więcej".
Sugestia stylistyczna.


Temat, który poruszyłeś jest dość ciekawy. Wódz, który zwycięża wszystkie walki, aż w końcu ludzie wierzą mu na ślepo w rozkazy. Fajne, kurczę. Tylko Twój styl pourywanych zdań nie bardzo mi się podobał (co nie znaczy, że innym się nie spodoba).

Fajny temat, słaby język - pół na pół: 3/5 zostawiam.

Pozdrawiam!