Post scriptum

[Marcin Sztelak]

Ręce zginają mi się w przeciwnych kierunkach,
jeśli wziąść pod uwagę wskazówki zegarów,
więc nie pisuję już listów, nie ślinię znaczków.

Nawet mój listonosz mawiał: to straszne faux pas
naklejać znaczki w odwrotną stronę.
Zresztą sam to rozumiałem, popadając jak on
w pogodową melancholię.

Szczególnie w pełnym słońcu, nachalnie ostrzącym
kontury przedmiotów, które powinny pozostać w cieniu,
przynajmniej na czas wypraw na pocztę i innych
szaleństw.

I nie, nie były to wiersze, miłości, pijaństwa, nawet jeśli
to nieuzasadniona kolejność, a nawet czyste kłamstwo.
Zresztą zawsze istnieje możliwość opętania doręczyciela,
na zbyt chłodnej klatce schodowej, tuż przed drzwiami.

PS:
zakończenie powinno być jedno,
jednak w tym wypadku lepsze będzie milczenie splątane
słowami. O niewielkim znaczeniu.

[Julia]

Zaimponowałeś mi zmyślną konstrukcją wiersza ( nie po raz pierwszy). Tajemnica tego wiersza tkwi w poznaniu emocji autora i odbiorcy. Piękna, uniwersalna puenta.

[lizy]

Konstrukcja nieco inna niż zazwyczaj u Ciebie, ale to wartość dodana wiersza, dla mnie bardzo dobry w warstwie metaforycznej, w klimacie i obrazowaniu. Wrócę zapewno do wiersza szukać nowych znaczeń.

[Toya]

Bardzo dobry.