Ocena wątku:
  • 0 głosów - średnia: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Posągi
#1
Kiedyś byłem na świecie zupełnie sam. Tak, tak. Sam samiuteńki. Czemu, pytasz? Ano temu, bo tak chciałem. Widzisz, przebywanie z samym sobą to bardzo odpowiedzialne zajęcie. Trzeba być ostrożnym. Oj, nie rób takiej miny. Bo trzeba ci wiedzieć, że twoim największym wrogiem jesteś ty sam. Pamiętaj, że nikt ci nie wyrządzi większej krzywdy, aniżeli twoje drugie ja. Wiedziałeś, mój drogi, iż są w nas trzy różne osoby? Tak, pozwolisz, że wymienię ci wszystkie po kolei?
Pierwsza osoba to ta, którą codziennie widzą inni ludzie, mijający nas na ulicy, znający nas ze szkoły, pracy a nawet nasza najbliższa rodzina i przyjaciele.
Druga osoba przedstawia tą, którą zawsze chcieliśmy być. Nasze idealne ego. Bo przecież cały czas dążymy do tego, aby być lepszym i piękniejszym człowiekiem prawda? Dziękuję, że się ze mną zgadzasz. Wiem, wiem. Masz dużo pracy, obowiązki czekają. Ale posłuchaj jeszcze przez chwilę tego co mam do powiedzenia. Bardzo mi na tym zależy. Dziękuję.
Na czym ja to? Ach tak. I jest w nas wreszcie trzecia osoba. Zapewne domyślasz się jaka? Dokładnie, masz rację. Jesteśmy nią my sami. Nasze prawdziwe ja. Wymieniłem tą osobę jako ostatnią nie bez powodu. Bowiem jest to osoba, którą znamy najmniej, a jednocześnie której znać nie chcemy. Nie pytaj, bo znam twoje pytanie. I znam odpowiedź. Nikt nie wie jakim jest człowiek naprawdę. Do czasu, ale o tym później. Ale za to możesz o to spytać swoich znajomych. Oni doskonale wiedzą kim jesteś w rzeczywistości. Czemu? Bo to oni cię tworzą. To dzięki nim jesteś teraz taki a nie inny. Ich zasługą jest całe twoje życie, całe twoje ja. Jak to możliwe, zapytasz? To bardzo proste, zaraz ci to wyjaśnię. Poza tym trochę zboczyłem z tematu, ale i do niego wrócę.
Zmiana jest naturalną potrzebą człowieka. Ale dlaczego się zmieniamy? Czy nie dla innych ludzi? Niektórzy powiedzą, że tak, inni zaprzeczą. Ja myślę, że tak jest w istocie. Zmieniamy się, bo chcemy się dostosować do aktualnie otaczającego nas środowiska, sytuacji. Czasami zmiany są dobre, czasami złe. Naturalnie zmiany zachodzą tylko w jednej z trzech osób jakie w nas zamieszkują. Zgadniesz w której? W trzeciej? Nie. W pierwszej, mój drogi. Bo pomyśl: skoro się zmieniamy, czemu sami tego nie zauważamy? Uświadamiamy sobie o tym dopiero po reakcji innych ludzi. Dzieje się tak, ponieważ temu procesowi nie ulega nasze prawdziwe ja, które jest trwałe i niezmienne, lecz ta część nas dzięki której widzą nas ludzie. Giętka i podatna na wiele czynników.
I to właśnie przez nią upadamy. Ludzie, o których się ocieramy w ciągu naszego życia, powoli przekuwają nasze powłoki (mówię o pierwszej i drugiej osobie) i wszystko co udało nam się wyrzeźbić rozsypuje się w drobny pył, pozostawiając nas gołych i bezbronnych naprzeciwko naszego prawdziwego ja. Czasami wystarczy jeden człowiek, dla którego budowaliśmy siebie, by jedno nieumyślne uderzenie spowodowało tragedie. Rysę, której nie będzie się dało zmyć, ani zatuszować.
Wtedy to właśnie z pomocą przychodzi samotność. Tak, mój drogi, samotność to najlepsze lekarstwo na wielkie rany wyżarte przez kłamstwa i złudzenia, z jakich budowaliśmy siebie przez całe życie. Dokładnie zabliźnia rany i odrywa strupki, ukazując ukrytego przed nami, samego siebie jakiego do tej pory nie znaliśmy. Prawdziwe ja, które czekało na odkrycie tyle lat! Człowiek odradza się na nowo, niczym Feniks z popiołów.
A inne posągi patrzą wtedy na ciebie i nie zdają sobie sprawy z tego kim jesteś. Znajoma twarz, ale inna! Prawdziwa…
Tak, rozgadałem się. Po prostu chciałem powiedzieć, że ludzie to kowale naszego losu. A my jesteśmy młotami w ich rękach, kowadłami pod ich stopami i kawałkiem żelaza, które trzeba wykuć by potem ostygło i pękło.
Proszę panie doktorze, niech pan już odłącza te swoje maszynki. Tam gdzie idę nie będą mi już potrzebne. Proszę jeszcze przekazać mojej rodzinie, że umierając myślałem o nich. Mimo to, że mnie już nie poznawali.
Odpowiedz
#2
Szczerze mówiąc całkiem fajne przemyślenia, czy się z nimi zgadzam to już inna sprawa. Jeśli chodzi o poprawność literacką (na tyle na ile mogę to ocenić) całkiem dobrze. To co mi się w oczy „rzuciło” poniżej.

„Czemu, pytasz? Ano temu, bo tak chciałem.” - tu zgrzytnęło to „pytanie”, nie wiem kto je zadał i czemu. Chyba nieco przeholowałeś z domysłami.

„Druga osoba, przedstawia tą,” - tu to „przedstawia” niezbyt mi pasuje, nawet „to ta” byłoby chyba lepsze.

„Ja myślę, że tak jest w istocie.” - tu lepiej pasowałoby „sądzę”.

„niczym feniks z popiołów.” - Feniks to nazwa więc z dużej literkiBig Grin

„które trzeba wykuć by potem ostygło i pękło.” - czemu ma pęknąć? Kute żelazo jest odporne na pęknięciaBig Grin

„Mimo to, że mnie już nie poznawali.” - a to czemu?

Znalazłem kilka przyczynków do czepiania się, ale myślę, że gdybyś tam przeczytał tekst, też wyłapałbyś te drobne potknięcia.
Just Janko.
Odpowiedz
#3
Muszę przynzać, że ciekawe spojrzenieWink
Jednak końcówka rzeczywiście jest trochę niezrozumiała. Mam na myśli ostatni cytat, który przytoczył Janko.

Mi osobiście nie przypadła do gustu forma monologu. Czy może dialogu, bo chyba jednak z kimś bohater rozmawia... W każdym razie mam wrażenie, że gdyby wyrzucić fragmenty sygnalizujące, że jest to dialog - te zwroty do adresata itp, to tekst skróciłby się drastycznie...

Poza tym jeszcze małe zaczepki:

"Sam samiuteńki" - nie jestem pewien, czy słusznie, ale dałbym tu przecinek.

"Bo trzeba ci wiedzieć, że..." - niezbyt dobrze wygląda zdanie zaczęte od "bo". Właświcie chyba nawet obyłoby się w ogóle bez tegoSmile

"Tak, pozwolisz, że..." - tutaj "tak" już jest zupełnie niepotrzebne.

"Pierwsza osoba, to ta, którą codziennie widzą inni ludzie, mijający nas na ulicy, znający nas ze szkoły, pracy a nawet nasza najbliższa rodzina i przyjaciele." - pierwszy i trzeci przecinek nie jest potrzebny.

"Druga osoba, przedstawia tą, którą zawsze chcieliśmy być. Nasze idealne ego." - pierwszy przecinek niepotrzebny. Poza tym te dwa zdania lepiej wyglądałyby połączone myślnikiem, ale tak też nie jest źleSmile

"I jest w nas wreszcie trzecia osoba." - unikamy zaczynania zdania od "i".

"Zapewne domyślasz się(,) jaka?" - przecinekTongue

"Ale czemu się zmieniamy?" - w języku pisanym lepiej zamiast "czemu" użyć "dlaczego". Tak jest bardziej lepiej, że się tak głupio wyrażęTongue

Generalnie pisząc tekst najlepiej jest budować jak najkrótsze zdania, jednak tutaj niektóre aż się proszą, żeby połączyć je w jedno dłuższe.
Poza tym z przecinkami jakoś tak dziwnie kombinujesz czasamiSmile

Dużo napisałem, ale nie przejmuj się, conajmniej połowę z tego możesz uznać za moje osobiste dziwactwa i nie przywiązywać do nich wagiBig Grin
Odpowiedz
#4
Cytat:Widziałeś mój drogi, iż są w nas trzy różne osoby?
'widziałeś' zamieniłabym na 'Wiedziałeś'

Cytat: Bo trzeba ci wiedzieć, że twoim największym wrogiem jesteś ty sam
'Bo' wydaje mi się zbędne.

Cytat:Poza tym tym trochę zboczyłem z tematu, ale i do niego wrócę.
Napisałabym : 'wrócę do niego', ponieważ to brzmi jakbyś jeszcze do czegoś miał zamiar wracać. Ale to takie moje 'widzimisię'.

Ciekawy pomysł i dobre wykonanie. Bardzo mi się podobało.

Cytat: Mimo to, że mnie już nie poznawali.
Wydaje mi się, że wiem o co chodzi Smile Ale może warto byłoby to troszkę rozwinąć?
Cytat:Kiedy wypuszczam z papierosa dym
chcę poczuć to znów.
Bo nie wiem gdzie teraz jesteś Ty,
a chciałbym chyba byś była tu.
Odpowiedz
#5
Błędy poprawię w najbliższym czasie Smile A co do końcówki, no cóż liczę na domyślność moich szanownych czytelników, wszystko jest w tekscie wystarczy poszukać (przynajmniej tak sądzę Tongue)
Odpowiedz
#6
Ciekawe spojrzenie. Wszystko chyba zostało powiedziane, w każdym razie nie chce mi się tego tutaj szukać.

A jeśli chodzi o tą końcówkę, to wydaje mi się, że wiem, o co chodzi. Stał się już tą trzecią swoją osobą, tak?
Ujrzeć i przyjąć jako prawdę najpierwszą: niekonieczność.
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości