Popiół

[RootsRat]

A więc to właśnie tak gaśnie ognień w człowieku? Tak to wygląda, że w jednej sekundzie chcesz zdobywać świat, a w nastepnej nie ma już nic, oprócz pustki, która jest tak odczuwalna, że można jej niemal dotknąć?
I wszystko, co dawało ci siłę do walki, a nie zostało tego wiele, nagle przestaje mieć znaczenie. Na jedną krótką chwilę, ale przestaje. I – już wiesz – to jest właśnie ten moment, kiedy gaśnie ogień. Bo nie ma już nic, co mogłoby podtrzymać ciepło. Nie ma tlenu, którym karmi się twój płomień. Brakuje ci powietrza, łapiesz się za gardło i otwierasz usta, ale nic nie wypełnia płuc. Zamykasz więc oczy i zwijasz się w kłębek, a twoim jedynym i ciągle biernym dążeniem staje się nicość.
Chcesz, żeby wszystko przestało istnieć. Wszystko, oprócz przytulnego ciepła, które odczuwasz, unosząc się zawinięty w nicość, którą stworzyłeś. Zdaje ci się, że na powrót jesteś w matczynym łonie i jedyne, co ma teraz znaczenie, to błogość i bezpieczeństwo. Trwasz w tym stanie już do końca. Odwiedzają cię znajomi, przyjaciele i rodzina. Mówią do ciebie, ale to nie pomaga.
Trwasz. Tylko tyle i aż tyle.
Trwasz. Do końca, bo przecież nie dłużej.
A kiedy wreszcie przestajesz trwać, twoje ciało rozpada się na atomy i zostaje tylko niewielka garstka popiołu.
I dopiero teraz zaczynasz tak naprawdę rozumieć, jak w człowieku gaśnie ogień.

Leeds, 17.8.2012

[Laj]

W sumie trudno to jednoznacznie skomentować, ale uznałem, że trzeba wspierać utwory niekomentowane
Trochę to smutne, trochę refleksyjne, trochę banalne, a końcówka dość poetycka. Przy okazji ujawnia się coś na kształt klamry kompozycyjnej.
Ok, czyli jest podmiot liryczny. Swego czasu pełen pasji, wigoru, energii. A potem stało się coś złego. Skończył studia, albo dziewczyna go rzuciła i poznał dramaturgię życia, które okazało się jeno jakimś marnym tańcem cieni w jaskini Platona. Więc podmiotowi lirycznemu zrobiło się smutno. Stracił zapał, pasję i energię. Zamknął się w sobie. I wpadł na pomysł, żeby to porównać do ognia i popiołu.
Spoko. Szkoda, że nikt mu wcześniej nie powiedział, że ważniejszy od płomienia jest żarzący się węgiel. Bo pali się dłużej.
Grill vs. ognisko - 1:0

[maciekbuk]

Niekomentowany utwór. Po prostu Rootsrat niejednokrotnie udowodnił swoją klasę. Już nie idzie nawet komentować. Tylko czytać.

[starysta]

Komentować jest co. Zawsze. Dla mnie zbyt proste. Znając Rootsrata stać go na więcej, tu poszedł na łatwiznę. Zapytam, dlaczego?
Takie trochę ciepłe kluchy.
Nie znaczy że nie do czytania.
Ale mnie za bardzo nie liznęło.

[Magiczny]

Witaj

Tekst dziwny ale czy niekomentowany? Początkowo myślałem że płomień sugeruje tylko pewną część mały element ulotną chwilę z życia przeciętnego człowieka kiedy uświadamia sobie bezcelowość wykonywanej przez niego czynności. Wypala się niczym autor bestsellerów niemogący sprzedać najnowszego dzieła. Wypala się w sposób najprostszy sygnalizując potrzebę zmian. Jednak kolejne zdania poszerzają sposób w jaki człowiek dostrzega ogień. Światło blask duszy ciepło życia odchodzące wraz ze śmiercią. Fajny pomysł dobre wykonanie zwłaszcza dobór słów. Całość nie jest przegadana jest także uniwersalna ale no właśnie zawsze znajdzie się jakieś ale. Podobnie jak Starysta uważam że czegoś tutaj brak. Tekst pomimo iż bardzo dobry jest pozbawiony duszy pozbawiony tego płomyka o którym mówi. Choć może mi się tylko tak zdaje... nie wiem

Pozdrawiam ciepło

[maciekbuk]

Lizus

Nie obrażaj mnie, Starysto. Do podlizywania się komukolwiek jest mi bardzo daleko. A bardziej szczerego człowieka niż ja trudno Ci będzie odnaleźć. Szanuję twórczość Rootsrata i z właściwą mi szczerością napisałem o tym.

[starysta]

Lizus

Nie obrażaj mnie, Starysto. Do podlizywania się komukolwiek jest mi bardzo daleko. A bardziej szczerego człowieka niż ja trudno Ci będzie odnaleźć. Szanuję twórczość Rootsrata i z właściwą mi szczerością napisałem o tym.

Nie odważyłbym się kogokolwiek obrazić.
To taki żarcik. Jeżeli zaś tak bardzo Tobie przeszkadza, edytuję.

[RootsRat]

Dzięki wszystkim za komentarze!

Gwoli wyjaśnienia - ten tekst powstał na gorąco, pod wpływem dużych emocji i w zasadzie wrzuciłem go tutaj, bo chyba musiałem po prostu zrzucić pewne brzemię z barków. Całkowicie zgadzam się z twierdzeniem, że brakuje mu czegoś - brakuje mu sporo, jest za krótki, wyjęty z kontekstu no i mówię, powstał pod wpływem chwili.

Tak czy siak - dzięki za krytykę i uznanie