Poezją wygięte horyzonty

[Lyssa]

nawet kwiaty kłamią barwą,

podlewane samą nadzieją



tu nie miało być szkieł ani kluczy

tylko lampy i światło księżyca

znowu poranione stopy

wiatr owiewa chłodem sinieją policzki

drżą mięśnie



wkoło strzelają puszki

trwa wojna o otrzeźwiałego

szare płaszcze przemykają pod ścianą

jak nie do pokonania sprawy



jak być człowiekiem spytał nastroszony ptak

w wierszu Anny Kamieńskiej

jak być ptakiem spytałam ja

[szczepantrzeszcz]

Kwiaty nie kłamią... ja to nazywam daltonizmem codzienności... czasem trzeba poczekać, aby dobrze kolory zobaczyć.

szare płaszcze przemykają pod ścianą

jak nie do pokonania sprawy

Bardzo sugestywne

znowu są poranione stopy

Zlituj się i wyrzuć "są", gryzie niemożebnie.

To jest dobry wiersz.

[Lyssa]

Kwiaty też mają swoje potrzeby. Wyrzuciłam są, faktycznie zbędne. Dziękuję za komentarz.