18-07-2011, 11:04
Podpalę wasze serca!
Intro
Nazywam się Karol Szrama i od kiedy pamiętam, miałem zawsze przejebane. Nie żeby tak od razu na maksa, ale nic nigdy nie układało się po mojej myśli. I w zasadzie mógłbym na tym zakończyć, gdyby nie to, że zamierzam podpalić wasze serca i rozpirzyć ten cały świat w drobny mak. Myślicie, moi drodzy, że to niemożliwe? Że nie stać mnie na taki gest? Udowodnię wszystkim, że mam jeszcze jaja! Ale wszystko po kolei…
Ojciec Chrzestny 4
4 października roku pamiętnego
(za oknem strasznie piździ)
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że jestem raczej skryty i z byle czym do mediów nigdy nie latałem, ale sytuacja, w której się znalazłem, zmusza mnie do zajęcia stanowiska i podzielenia się z gawiedzią tym, co mi w duszy wygrywa. A jest o czym roztrząsać, gdyż uświadomiłem sobie, że skończyłem właśnie czterdzieści lat, nie prowadzam się po rautach z cycatymi blondynkami, tylko mam na stanie żonę, bachora oraz kredyt mieszkaniowy o wartości kosmicznej, którego, jeśli nie spłacę w terminie (jeszcze tylko dwadzieścia lat!), to mnie z miejsca zamkną w lochu, każą oglądać seriale i będą polewać wrzącą smołą na okrągło. Na dodatek praca wkurwia mnie ponad miarę, czuję się przytłoczony permanentną presją o wszystko i wobec każdego (tzw. wyścig szczurów), a ponadto przeczuwam u siebie początek stumanienia ogólnego albo trywialno-pospolitej choroby psychicznej. Bo wszystko zaczyna mi się mieszać ze sobą, coś mi lata z tyłu głowy i nie tylko, a poza tym słyszę głosy, których w żadnej mierze nie powinienem usłyszeć. I nie są to, moi drodzy, oświadczyny królowej Maroka, tylko ordynarne podszepty do rzucenia tego wszystkiego w cholerę i przejścia (tak mi się wydaje) na ciemną stronę mocy. Ale o tym opowiem wam kiedy indziej, gdyż słyszę zza ściany, że wzywają mnie na bankiet urodzinowy. Jeśli chcecie, to zapraszam na melanż, tylko musimy zrobić tak (tj. udawać), że was tam nie ma. Bo gdyby się moja ślubna dowiedziała, że sprowadzam do domu gości bez jej zgody, to bym się miał z pyszna przez następny miesiąc. Dlatego zapraszam serdecznie, tylko nie dajcie po sobie poznać, że tam jesteście. OK?
Skoro już wszystko ustaliliśmy, to walę prosto na jubileusz i postaram się nie myśleć o tych wszystkich doznaniach. Spróbuję wyluzować się na maksa i chociaż przez moment zaczerpnąć z życia pełną garścią. Wkraczam więc do salonu, poprawiam filuternie fryzik i staję jak wryty! Bo zamiast urodzinowego tortu z niespodzianką (tj. cycatką o włosach blond), dostrzegam moją ukochaną rodzinkę, która zasiadła za stołem pokrytym ceratą, na którym zalegają same okropieństwa! I jeśli mnie patrzałki nie mylą, to widzę wyraźnie golonkę, flaczki oraz monstrualnych rozmiarów karpia w galarecie, który przebiera ustami (on jest żywy!) i wyjeżdża nagle jak nakręcony:
- Powyższa impreza kosztowała furę kasiory, a Pani Domu urobiła się aż po same łokcie, żeby wyjść naprzeciw twoim oczekiwaniom, Karol. Dlatego padaj w te pędy na kolana i dziękuj swojej ślubnej za miłość, litość oraz gustowną uroczystość!
- Ale, jak to? – wymyka mi się z ust. – Przecież nie mamy dzisiaj Wigilii, a poza tym ja wolę makaron.
- Na kolana, Karol! – karp nie daje za wygraną. – Nie bądź podły, chłopie. I nie zawracaj nam już dupy tą twoją włoszczyzną!
Po chwili dochodzę do siebie i żeby nie robić zbędnych szop, upadam na kolana i zaczynam iść (tj. pełznąć) w stronę stołu. Gdy zamierzam odwdzięczyć się słownie małżonce, do salonu wkracza jej brat i jedzie:
- Witam siostrunię! I mojego podopiecznego!
- Witaj Ojcze Chrzestny! – moja osobista latorośl zaczyna łasić się do Norberta Kwanta. – Witaj Tato!
I tu się z letka ożywiam, gdyż nie raz i nie dwa tłumaczyłem tłumokowi, że słowo „Tata” jest zarezerwowane wyłącznie dla mojej osoby. A tu ciągle nic i jakbym walił grochem o ścianę. Nie zamierzam się jednak poddawać, zbieram się legutko w całość i w końcu peroruję:
- Synu mój drogi! To ja jestem twoim ojcem!
- Akurat – słyszę dziesięcioletniego Belzebuba (tzn. Arkadiusza).
- Nie wierzysz mi?
- Wierzę, ale to mnie nie zadowala.
- Jak to?
- Srakto! – gad wali mi prosto w twarz. – Ja wolę ojca Norberta! Norberta Kwanta, Kwanta, Kwanta!
Po tym wodospadzie podłości robi mi się przykro i mokro, i zamykam się w sobie na amen. Trawię w czeluściach własnych gorycz porażki, gdy tymczasem mój słodki Arkadiuszek odbiera od Ojca Chrzestnego furę prezentów i tuli się do niego tak, jak powinien do mnie. Moja żona nakłada całej trójce po porcji flaczków i robi się im zupełnie przyjemnie. Po półgodzinie wstaję w końcu z kolan, idę do przedpokoju i znajduję na wieszaku smycz oraz stary kaganiec. Wracam do salonu, po czym zdejmuję ze stołu wrednego karpia i ubieram go w znaleźne gadżety. Ryba przygląda mi się uważnie i nagle nadaje:
- Chyba cię, Karol, pogięło? Przecież ja nie jestem psem!
- Od dzisiaj jesteś! – wywalam na płetwonoga całą swoją złość. – I powiem więcej! Jeśli będę chciał, to będziesz nawet wiewiórką! OK?
Zastraszony karp tuli pod siebie ogon (tj. płetwy) i natychmiast odnajduje właściwy kurs. Po upływie trzech sekund zaczyna się do mnie łasić i zagaja:
- A długi będzie ten spacerek? Bo dzisiaj strasznie piździ.
- Nie wiem! – odszczekuję się na odczepnego. – Muszę się trochę wyluzować! Bo właśnie stuknęła mi czterdziecha, a nikt nie złożył mi nawet zasranych życzeń!
Dawka większa niż życie
11 października roku pamiętnego
(USA – Polska 2:2)
Zaczął się kolejny dzień mojego życia. I abarot od nowa… Prysznic, golenie, śniadanko, krótka utarczka słowna z małżonką na mało zajmujący temat, ujadanie psa (tj. karpia) oraz wysłuchiwanie od pierworodnego jak funny i jazzy jest Norbert Kwant. I pewnie nie dziwicie się, moi drodzy, z jak dużą dozą werwy ubieram się do wyjścia, łapię za wszarz teczuszkę i walę prosto do tyrki. Prawda? A zresztą, nie musicie mi przecież odpowiadać.
Ciągnąc dalej wątek, muszę wyjaśnić, że w tyrce też nie jest najlepiej, ale przynajmniej coś się dzieje. Z tym „dzianiem się” to też jest niemałe przegięcie, gdyż jakiś ekspert (tj. menda pierwszej i ostatniej wody) od prawa pracy wymyślił, że w umowie o pracę, gdzie stoi o „ośmiogodzinnym dniu pracy”, należy wpisać słowo „efektywny”. I zrobił się z tego „efektywny ośmiogodzinny dzień pracy”. Na początku nikt niczego nie pokumał, jednak któregoś dnia szefostwo zawiozło ten pomysł do Sejmu, gdzie miejscowe towarzystwo jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmieniło wredny zapisik w prawo i to ogólnie obowiązujące. No i dopiero się wtedy zaczęło! Bo musicie wiedzieć, moi drodzy, że z miejsca każdemu niewolnikowi (tj. pracownikowi) zainstalowano przy biurku elektroniczny zegar kontrolny (H.U.J. 205/300), który zaczął odmierzać efektywny czas działania na rzecz swego Pana jedynego (tj. pracodawcy). Dlatego, jeśli ktoś:
- używa komputera w celach pracowniczych (żadnych gierek, czatów albo gołych bab)
- wykonuje telefon do klienta
- pisze donos na swojego najlepszego kolegę lub koleżankę
- rezygnuje dobrowolnie z urlopu
- odmawia przyjęcia kasiory za wyrobione nadgodziny,
to wszystko jest git i w ogóle ekstra! Natomiast, gdy delikwent lub delikwentka (wiem, co to jest równouprawnienie):
- wypisuje mejle do znajomych
- słucha piosenek albo dowcipów
- spożywa posiłek
- przełyka ślinę
- zaczyna używać mózgu w celach absolutnie nie pracowniczych,
to wówczas elektroniczny zegar kontrolny (H.U.J. 205/300) staje w miejscu (!) i zaczyna kombinować na maksa. Na dodatek, jeśli ma tylko zły humor, cofa się do tyłu, podkreślam, do tyłu, co oznacza w praktyce, że zaczyna się tyrać od nowa! A jak już pewnie załapaliście, moi drodzy, to według jego wskazań (to znaczy tego H.U.J.a) ustala się, co miesiąc, kto i ile wyrobił godzin pracowniczych. I co tu dużo gadać, moi mili, pod koniec miesiąca jest zawsze taki cyrk, że nawet pijany pingwin przebrany za prymasa nikogo by nie zdziwił. Wszyscy latają jak w ukropie i tylko się zastanawiają, ile im „wyjdzie” tych godzin. I jeśli komuś nie styknie w rachunkach, to potem chodzi po korytarzu „w poszukiwaniu straconego czasu”. I nie ma zmiłuj dla nikogo! Trzeba zasuwać w opór, aby wyrobić swoje godzinki. Dlatego widziałem już wielu, dla których pospolita doba to za mało. Niektórym pognębionym „dzień pracy” zajmuje nawet 30 godzin! A skutek tego jest taki, że gwiazdkowy prezent pognębiony odbiera dopiero w kwietniu albo w maju następnego roku. Dlatego, co by nie mówić o szefostwie, to w ten oto prosty i genialny sposób wyeliminowano z naszego (tj. pracowniczego) słownika termin „płatne nadgodziny”, a niektórym to nawet raz na zawsze wymazano z czachy słowo „urlop”.
No, dobrze, ale nie będę się dłużej użalał, tylko wyjaśnię wam, moi drodzy, że powyższe porządki pracownicze obowiązują mnie już od dłuższego czasu, gdyż występuję w tyrce jako pełnoetatowy pracownik do zadań specjalnych. I żeby była pełna jasność, moi mili, to zaznaczam, że jak każdy porządny obywatel tego kraju tyram w korporacji, która zajmuje się handlem, doradztwem ogólnym oraz handlem eksperckim na maksa. A na pytanie „czym handlujemy” odpowiadam krótko i dobitnie: wszystkim! I nawet tym, czym by wam do głowy w najśmielszych snach nie przyszło. Jeśli chcecie się przekonać, że nie łżę jak pies ostatni, to zapraszam do mojego biureczka. Pogłaszczę jeszcze tylko po obudowie elektroniczny zegar kontrolny (tzn. H.U.J.a), żeby się przypadkiem nie zbiesił, odchrząknę na szczęście i już mogę wykonać telefon do klienta, aby wcisnąć mu coś, czego absolutnie nie potrzebuje, a co moja korporacja może mu z miejsca zapewnić. A zatem nie czekam dłużej, wykręcam numerek i jadę:
- Witam serdecznie, panie Waldeczku!
- Słucham? – dociera do mnie zdziwiony głos odbiorcy.
- Witam raz jeszcze i to bardzo dosadnie!
- A kto tam?
- To ja, Karol Szrama, z korporacji doradczo-handlowej TYLKO NA CHWILĘ ZAMKNIJ OCZĘTA, A OBEDRĘ CIĘ Z MAMONY AŻ DO SAMEJ KOŚCI Spółka Akcyjna (w skrócie S.A.)!
- Niczego nie potrzebuję, panie Karolu. Wszyściutko już mam!
- Nawet kartony na znaleźne sztućce?
- Mam!
- Palisadkę wokół ogródka?
- Mam!
- Zdechłą papugę, względnie rozjechanego jeża?
- To też mam!
Na chwilę zapada cisza (bo trochę mnie przytkało), jednak przechodzę do skomasowanego ataku i walę:
- A chciałby pan, tak po starej znajomości, panie Waldeczku, zarobić okrąglutki milion baksów?
- No pewnie! – frajer łapie się w końcu na haczyk.
- W takim razie, proszę obstawić zwycięstwo rodaków w meczu piłki kopanej z USA.
- A kiedy grają?
- Za kilka godzin.
- No, nie wiem…
- To pewny interes, panie Waldeczku. Wiem, że wygramy z Hamburgerami dwa do zera (tj. 2:0).
- Na pewno?
- Jasne! I nie ma innej opcji!
W jednej chwili słuchawkę wypełnia pustka, chociaż dobrze wiem, że Misio Puszysty jest już mój, to znaczy jest wydymany! Bo przekręcik, moi drodzy, polega na tym, że ja już znam wynik meczu (2:2), z uwagi na to, iż sam go oglądałem w TV, w innej strefie czasowej. A to, że burak (tj. pan Waldeczek) tego nie kuma, to już jego strata. Takich frajerów jak on to ja łapię na pęczki, dlatego nie obawiam się straty klienta. W razie czego znajdę następnych i też ich wydymam. Przecież na tym polega praca uczciwego (tj. profesjonalnego) handlowca! No, dobrze, ale wróćmy, moi drodzy, do pana Waldeczka, który kisi w dłoni kartę kredytową i w końcu nadaje:
- To ile będzie mnie kosztowała powyższa przyjemność?
- Zaledwie tysiąc baksów.
- Łoj, to chyba jakaś promocja, czy cóś?
- Jasne! – odhaczam w myślach kolejną wygraną. – I to specjalnie dla pana!
c.d.n.
Intro
Nazywam się Karol Szrama i od kiedy pamiętam, miałem zawsze przejebane. Nie żeby tak od razu na maksa, ale nic nigdy nie układało się po mojej myśli. I w zasadzie mógłbym na tym zakończyć, gdyby nie to, że zamierzam podpalić wasze serca i rozpirzyć ten cały świat w drobny mak. Myślicie, moi drodzy, że to niemożliwe? Że nie stać mnie na taki gest? Udowodnię wszystkim, że mam jeszcze jaja! Ale wszystko po kolei…
Ojciec Chrzestny 4
4 października roku pamiętnego
(za oknem strasznie piździ)
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że jestem raczej skryty i z byle czym do mediów nigdy nie latałem, ale sytuacja, w której się znalazłem, zmusza mnie do zajęcia stanowiska i podzielenia się z gawiedzią tym, co mi w duszy wygrywa. A jest o czym roztrząsać, gdyż uświadomiłem sobie, że skończyłem właśnie czterdzieści lat, nie prowadzam się po rautach z cycatymi blondynkami, tylko mam na stanie żonę, bachora oraz kredyt mieszkaniowy o wartości kosmicznej, którego, jeśli nie spłacę w terminie (jeszcze tylko dwadzieścia lat!), to mnie z miejsca zamkną w lochu, każą oglądać seriale i będą polewać wrzącą smołą na okrągło. Na dodatek praca wkurwia mnie ponad miarę, czuję się przytłoczony permanentną presją o wszystko i wobec każdego (tzw. wyścig szczurów), a ponadto przeczuwam u siebie początek stumanienia ogólnego albo trywialno-pospolitej choroby psychicznej. Bo wszystko zaczyna mi się mieszać ze sobą, coś mi lata z tyłu głowy i nie tylko, a poza tym słyszę głosy, których w żadnej mierze nie powinienem usłyszeć. I nie są to, moi drodzy, oświadczyny królowej Maroka, tylko ordynarne podszepty do rzucenia tego wszystkiego w cholerę i przejścia (tak mi się wydaje) na ciemną stronę mocy. Ale o tym opowiem wam kiedy indziej, gdyż słyszę zza ściany, że wzywają mnie na bankiet urodzinowy. Jeśli chcecie, to zapraszam na melanż, tylko musimy zrobić tak (tj. udawać), że was tam nie ma. Bo gdyby się moja ślubna dowiedziała, że sprowadzam do domu gości bez jej zgody, to bym się miał z pyszna przez następny miesiąc. Dlatego zapraszam serdecznie, tylko nie dajcie po sobie poznać, że tam jesteście. OK?
Skoro już wszystko ustaliliśmy, to walę prosto na jubileusz i postaram się nie myśleć o tych wszystkich doznaniach. Spróbuję wyluzować się na maksa i chociaż przez moment zaczerpnąć z życia pełną garścią. Wkraczam więc do salonu, poprawiam filuternie fryzik i staję jak wryty! Bo zamiast urodzinowego tortu z niespodzianką (tj. cycatką o włosach blond), dostrzegam moją ukochaną rodzinkę, która zasiadła za stołem pokrytym ceratą, na którym zalegają same okropieństwa! I jeśli mnie patrzałki nie mylą, to widzę wyraźnie golonkę, flaczki oraz monstrualnych rozmiarów karpia w galarecie, który przebiera ustami (on jest żywy!) i wyjeżdża nagle jak nakręcony:
- Powyższa impreza kosztowała furę kasiory, a Pani Domu urobiła się aż po same łokcie, żeby wyjść naprzeciw twoim oczekiwaniom, Karol. Dlatego padaj w te pędy na kolana i dziękuj swojej ślubnej za miłość, litość oraz gustowną uroczystość!
- Ale, jak to? – wymyka mi się z ust. – Przecież nie mamy dzisiaj Wigilii, a poza tym ja wolę makaron.
- Na kolana, Karol! – karp nie daje za wygraną. – Nie bądź podły, chłopie. I nie zawracaj nam już dupy tą twoją włoszczyzną!
Po chwili dochodzę do siebie i żeby nie robić zbędnych szop, upadam na kolana i zaczynam iść (tj. pełznąć) w stronę stołu. Gdy zamierzam odwdzięczyć się słownie małżonce, do salonu wkracza jej brat i jedzie:
- Witam siostrunię! I mojego podopiecznego!
- Witaj Ojcze Chrzestny! – moja osobista latorośl zaczyna łasić się do Norberta Kwanta. – Witaj Tato!
I tu się z letka ożywiam, gdyż nie raz i nie dwa tłumaczyłem tłumokowi, że słowo „Tata” jest zarezerwowane wyłącznie dla mojej osoby. A tu ciągle nic i jakbym walił grochem o ścianę. Nie zamierzam się jednak poddawać, zbieram się legutko w całość i w końcu peroruję:
- Synu mój drogi! To ja jestem twoim ojcem!
- Akurat – słyszę dziesięcioletniego Belzebuba (tzn. Arkadiusza).
- Nie wierzysz mi?
- Wierzę, ale to mnie nie zadowala.
- Jak to?
- Srakto! – gad wali mi prosto w twarz. – Ja wolę ojca Norberta! Norberta Kwanta, Kwanta, Kwanta!
Po tym wodospadzie podłości robi mi się przykro i mokro, i zamykam się w sobie na amen. Trawię w czeluściach własnych gorycz porażki, gdy tymczasem mój słodki Arkadiuszek odbiera od Ojca Chrzestnego furę prezentów i tuli się do niego tak, jak powinien do mnie. Moja żona nakłada całej trójce po porcji flaczków i robi się im zupełnie przyjemnie. Po półgodzinie wstaję w końcu z kolan, idę do przedpokoju i znajduję na wieszaku smycz oraz stary kaganiec. Wracam do salonu, po czym zdejmuję ze stołu wrednego karpia i ubieram go w znaleźne gadżety. Ryba przygląda mi się uważnie i nagle nadaje:
- Chyba cię, Karol, pogięło? Przecież ja nie jestem psem!
- Od dzisiaj jesteś! – wywalam na płetwonoga całą swoją złość. – I powiem więcej! Jeśli będę chciał, to będziesz nawet wiewiórką! OK?
Zastraszony karp tuli pod siebie ogon (tj. płetwy) i natychmiast odnajduje właściwy kurs. Po upływie trzech sekund zaczyna się do mnie łasić i zagaja:
- A długi będzie ten spacerek? Bo dzisiaj strasznie piździ.
- Nie wiem! – odszczekuję się na odczepnego. – Muszę się trochę wyluzować! Bo właśnie stuknęła mi czterdziecha, a nikt nie złożył mi nawet zasranych życzeń!
Dawka większa niż życie
11 października roku pamiętnego
(USA – Polska 2:2)
Zaczął się kolejny dzień mojego życia. I abarot od nowa… Prysznic, golenie, śniadanko, krótka utarczka słowna z małżonką na mało zajmujący temat, ujadanie psa (tj. karpia) oraz wysłuchiwanie od pierworodnego jak funny i jazzy jest Norbert Kwant. I pewnie nie dziwicie się, moi drodzy, z jak dużą dozą werwy ubieram się do wyjścia, łapię za wszarz teczuszkę i walę prosto do tyrki. Prawda? A zresztą, nie musicie mi przecież odpowiadać.
Ciągnąc dalej wątek, muszę wyjaśnić, że w tyrce też nie jest najlepiej, ale przynajmniej coś się dzieje. Z tym „dzianiem się” to też jest niemałe przegięcie, gdyż jakiś ekspert (tj. menda pierwszej i ostatniej wody) od prawa pracy wymyślił, że w umowie o pracę, gdzie stoi o „ośmiogodzinnym dniu pracy”, należy wpisać słowo „efektywny”. I zrobił się z tego „efektywny ośmiogodzinny dzień pracy”. Na początku nikt niczego nie pokumał, jednak któregoś dnia szefostwo zawiozło ten pomysł do Sejmu, gdzie miejscowe towarzystwo jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmieniło wredny zapisik w prawo i to ogólnie obowiązujące. No i dopiero się wtedy zaczęło! Bo musicie wiedzieć, moi drodzy, że z miejsca każdemu niewolnikowi (tj. pracownikowi) zainstalowano przy biurku elektroniczny zegar kontrolny (H.U.J. 205/300), który zaczął odmierzać efektywny czas działania na rzecz swego Pana jedynego (tj. pracodawcy). Dlatego, jeśli ktoś:
- używa komputera w celach pracowniczych (żadnych gierek, czatów albo gołych bab)
- wykonuje telefon do klienta
- pisze donos na swojego najlepszego kolegę lub koleżankę
- rezygnuje dobrowolnie z urlopu
- odmawia przyjęcia kasiory za wyrobione nadgodziny,
to wszystko jest git i w ogóle ekstra! Natomiast, gdy delikwent lub delikwentka (wiem, co to jest równouprawnienie):
- wypisuje mejle do znajomych
- słucha piosenek albo dowcipów
- spożywa posiłek
- przełyka ślinę
- zaczyna używać mózgu w celach absolutnie nie pracowniczych,
to wówczas elektroniczny zegar kontrolny (H.U.J. 205/300) staje w miejscu (!) i zaczyna kombinować na maksa. Na dodatek, jeśli ma tylko zły humor, cofa się do tyłu, podkreślam, do tyłu, co oznacza w praktyce, że zaczyna się tyrać od nowa! A jak już pewnie załapaliście, moi drodzy, to według jego wskazań (to znaczy tego H.U.J.a) ustala się, co miesiąc, kto i ile wyrobił godzin pracowniczych. I co tu dużo gadać, moi mili, pod koniec miesiąca jest zawsze taki cyrk, że nawet pijany pingwin przebrany za prymasa nikogo by nie zdziwił. Wszyscy latają jak w ukropie i tylko się zastanawiają, ile im „wyjdzie” tych godzin. I jeśli komuś nie styknie w rachunkach, to potem chodzi po korytarzu „w poszukiwaniu straconego czasu”. I nie ma zmiłuj dla nikogo! Trzeba zasuwać w opór, aby wyrobić swoje godzinki. Dlatego widziałem już wielu, dla których pospolita doba to za mało. Niektórym pognębionym „dzień pracy” zajmuje nawet 30 godzin! A skutek tego jest taki, że gwiazdkowy prezent pognębiony odbiera dopiero w kwietniu albo w maju następnego roku. Dlatego, co by nie mówić o szefostwie, to w ten oto prosty i genialny sposób wyeliminowano z naszego (tj. pracowniczego) słownika termin „płatne nadgodziny”, a niektórym to nawet raz na zawsze wymazano z czachy słowo „urlop”.
No, dobrze, ale nie będę się dłużej użalał, tylko wyjaśnię wam, moi drodzy, że powyższe porządki pracownicze obowiązują mnie już od dłuższego czasu, gdyż występuję w tyrce jako pełnoetatowy pracownik do zadań specjalnych. I żeby była pełna jasność, moi mili, to zaznaczam, że jak każdy porządny obywatel tego kraju tyram w korporacji, która zajmuje się handlem, doradztwem ogólnym oraz handlem eksperckim na maksa. A na pytanie „czym handlujemy” odpowiadam krótko i dobitnie: wszystkim! I nawet tym, czym by wam do głowy w najśmielszych snach nie przyszło. Jeśli chcecie się przekonać, że nie łżę jak pies ostatni, to zapraszam do mojego biureczka. Pogłaszczę jeszcze tylko po obudowie elektroniczny zegar kontrolny (tzn. H.U.J.a), żeby się przypadkiem nie zbiesił, odchrząknę na szczęście i już mogę wykonać telefon do klienta, aby wcisnąć mu coś, czego absolutnie nie potrzebuje, a co moja korporacja może mu z miejsca zapewnić. A zatem nie czekam dłużej, wykręcam numerek i jadę:
- Witam serdecznie, panie Waldeczku!
- Słucham? – dociera do mnie zdziwiony głos odbiorcy.
- Witam raz jeszcze i to bardzo dosadnie!
- A kto tam?
- To ja, Karol Szrama, z korporacji doradczo-handlowej TYLKO NA CHWILĘ ZAMKNIJ OCZĘTA, A OBEDRĘ CIĘ Z MAMONY AŻ DO SAMEJ KOŚCI Spółka Akcyjna (w skrócie S.A.)!
- Niczego nie potrzebuję, panie Karolu. Wszyściutko już mam!
- Nawet kartony na znaleźne sztućce?
- Mam!
- Palisadkę wokół ogródka?
- Mam!
- Zdechłą papugę, względnie rozjechanego jeża?
- To też mam!
Na chwilę zapada cisza (bo trochę mnie przytkało), jednak przechodzę do skomasowanego ataku i walę:
- A chciałby pan, tak po starej znajomości, panie Waldeczku, zarobić okrąglutki milion baksów?
- No pewnie! – frajer łapie się w końcu na haczyk.
- W takim razie, proszę obstawić zwycięstwo rodaków w meczu piłki kopanej z USA.
- A kiedy grają?
- Za kilka godzin.
- No, nie wiem…
- To pewny interes, panie Waldeczku. Wiem, że wygramy z Hamburgerami dwa do zera (tj. 2:0).
- Na pewno?
- Jasne! I nie ma innej opcji!
W jednej chwili słuchawkę wypełnia pustka, chociaż dobrze wiem, że Misio Puszysty jest już mój, to znaczy jest wydymany! Bo przekręcik, moi drodzy, polega na tym, że ja już znam wynik meczu (2:2), z uwagi na to, iż sam go oglądałem w TV, w innej strefie czasowej. A to, że burak (tj. pan Waldeczek) tego nie kuma, to już jego strata. Takich frajerów jak on to ja łapię na pęczki, dlatego nie obawiam się straty klienta. W razie czego znajdę następnych i też ich wydymam. Przecież na tym polega praca uczciwego (tj. profesjonalnego) handlowca! No, dobrze, ale wróćmy, moi drodzy, do pana Waldeczka, który kisi w dłoni kartę kredytową i w końcu nadaje:
- To ile będzie mnie kosztowała powyższa przyjemność?
- Zaledwie tysiąc baksów.
- Łoj, to chyba jakaś promocja, czy cóś?
- Jasne! – odhaczam w myślach kolejną wygraną. – I to specjalnie dla pana!
c.d.n.
G.A.S - Groteska, Absurd, Surrealizm.
