Ocena wątku:
  • 1 głosów - średnia: 4
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Niezwykle przystojny mężczyzna
#1
Było rano, więc zadzwonił budzik. Nic dziwnego, w końcu dzwoni od poniedziałku do piątku regularnie o pieprzonej 6:30. Więc codziennie, konsekwentnie go nienawidzę. Patrzymy na siebie z nieufnością, ale on wie, że trzyma mnie w szachu, że nie mogę go zniszczyć, zignorować, wyłączyć. On wie, że nie mogę się bez niego obejść. Napawa się moją pustą nienawiścią. A najbardziej nienawidzę go w zimie, kiedy jego upiornie radosny dźwięk wyrywa mnie ze snu. Ot tak, bez żadnej wazeliny. Śni mi się, dajmy na to, ciepła wyspa, egzotyczne piękności, zaraz dojdzie do namiętnego pocałunku, a tu nagle…
SRU!
I dzwoni to mechaniczne bydle. Zero subtelności, żadnego ostrzeżenia. A ja się budzę dzień w dzień zdezorientowany, ale to uczucie mija bardzo szybko, a zastępuje je niezwykle szybka wiązanka myśli: nożeszkurwaijużsięskończyłowylegiwaniewłóżku
trzebasięzrywaćdopieprzonejpracy-
nadworzeminusmiliardalboizimniejznowumisięjajaodmrożą-
niemamochotynigdzieniepójdęagównozawszetakmówię-
adobrzewiemżeitakznowupójdęnienawidzętejpracy-
nienawidzęzabićzabićzabićzabićizakopać!
- Nienawidzę – tak brzmi moje codzienne przywitanie ze światem. Bo zaiste nienawidzę otwierać codziennie oczu o tej samej porze. Kiedyś zmieniałem alarm w budziku, przestawiałem go codziennie na inne godziny, żeby zachować miałką iluzję panowania nad moim własnym bytem. Ale przestałem, bo czułem, jak budzik się ze mnie śmieje. Spojrzałem mu w te jego zdradliwe wskazówki. „Pierdolę, nie wstaję”, pomyślałem. Codziennie tak myślę, ale przegrywam z rzeczywistością, z kapitalizmem, z niespłaconym kredytem, z mrocznym widmem pustej lodówki i zimnych grzejników.
- Everyman – prychnął pogardliwie budzik.
Otworzyłem szerzej oczy. Nie pamiętałem, żebym nastawiał w budziku funkcję ubliżania właścicielowi. Właściwie nie przypominałem sobie, żeby ten sprzęt miał coś bardziej bajeranckiego niż podświetlaną tarczę.
- Że co proszę? – zgrywałem kozaka, chociaż nie wiem przed kim.
- Everyman – powtórzył, ale jak się okazało, to wcale nie był budzik. Po drugiej stronie łóżka stał piekielnie przystojny facet w dżinsach i czarnej koszuli. Oczywiście brunet. Na oko koło trzydziestki. Wtedy właśnie pożałowałem, że nie trzymam koło łóżka jakiegoś łomu, którym bym częstował takich nieproszonych gości. Mógłbym też częstować herbatą. Najlepiej gorącą. Najlepiej w twarz.
Pech chciał, że nie miałem nic pod ręką, żeby się bronić. Oprócz budzika.
Ale budzik wiedział, gdzieś w swoim metalowym organizmie, że jest mi potrzebny, że ja nienawidzę jego, a on nienawidzi mnie, że musimy żyć ze sobą, że istnieje być może jakieś seksualne napięcie…
W mojej głowie rozgrywała się istna bitwa pod Grunwaldem. Niesamowite, że można zmusić mózg do takiej aktywności o tak pogańskiej porze. Pewnie kiedyś odegra mi się za to. Zapłacę pięknym za nadobne i na starość tak mi sflaczeje, że nie będę mógł zapinać guzików, będę się ślinił i dopadnie mnie ten Niemiec Alzheimer, który kradnie portfele i klucze co bardziej nieszczęśliwym emerytom i rencistom. Zaakceptowałem ewentualne konsekwencje porannej aktywności mózgownicy, która z najwyższym wysiłkiem wysmażyła na szybko pytanie.
Pytanie, które aż się prosiło, żeby być zadane w sytuacji, gdy obcy facet stoi obok łóżka.
- Wypiszesz mi zwolnienie z pracy?
Świetnie. Super. No pięknie. W sumie mogłem już oczekiwać, że drzwi do mojego pokoju się otworzą, wejdzie zgraja małych ludzików i z pełnymi honorami namaści mnie na Króla Kretynów. No to się nie popisałem… Żeby mój własny mózg coś takiego! O nie! Teraz to ja się zemszczę. Będę na emeryturze męczył krzyżówki i sudoku. Zobaczymy wtedy kto pierwszy wymięknie.
- Zapomnij o emeryturze – odezwał się wreszcie intruz. Nie miałem pojęcia czemu tak powiedział, bo pytałem go o coś innego. – Słuchaj, będę mówił szybko. Jesteś śmiertelnie chory. Wiem to, bo jestem Śmierć.
- Myślałem, że Śmierć jest kobietą. W końcu mówi się „Ta Śmierć”, a nie „Ten…” – zdobyłem się na dyskusję gramatyczno-semantyczną, a rzekomy Pan Śmierć przewrócił niecierpliwie oczami.
- Nie wierzysz mi – było to bardziej stwierdzenie niż pytanie. Czułem, że mogę sobie pozwolić na dłuższą pogawędkę, to może się jeszcze z pracy urwę. Powiem, że napadł mnie jakiś włamywacz-zboczeniec, który najpierw wprowadził mnie w trans rytualnym tańcem czaszek, by następnie wyssać mi krew i podstępnie zwędzić zestaw kina domowego. W grę wchodziła też opcja, że to jakiś nowy rodzaj akwizycji z włamaniem. Może gość sprzedawał drzwi z zabezpieczeniem.
Atmosfera gęstniała z każdą sekundą. Zastanawiałem się, czym można unieszkodliwić tego dziwaka. Co prawda w zamrażarce trzymałem kiełbasę na specjalną okazję, ale jej przeznaczeniem jest raczej jajecznica niż walka na śmierć i życie w obronie własnego terytorium. Przez chwilę chciałem też rzucić mu wkurwionego kota na twarz, a potem zepchnąć go z balkonu, ale uszczelniłem drzwi balkonowe na zimę i otworzenie ich zajęłoby mi dłuższą chwilę. Musiałbym jeszcze pewnie odśnieżyć balkon. Lenistwo wzięło górę.
I skąd do cholery wziąłbym wkurwionego kota?
Postanowiłem przyjąć „Taktykę Prawdziwego Faceta”. Byłem już na tyle rozbudzony, że miałem pewność co do jej powodzenia. Zmierzyłem wzrokiem odległość dzielącą mnie od Rzekomego Pana Śmierć, naprężyłem muskuły, pozwoliłem adrenalinie mieszać mi krew i zrobiłem to, co każdy szanujący się mężczyzna zrobiłby na moim miejscu.
- Ratunkuuuuuuu!!! Pedaaaał!!! – krzyknąłem wybiegając z pokoju. Już prawie dopadałem do drzwi, już miałem przekręcać zamek, gdy nagle przede mną znów stał ten upierdliwiec.
- Co mam zrobić, żebyś uwierzył? – spytał pewnym głosem.
Cóż, niestety odrzucił propozycję zabicia sąsiada spod czwórki. Nie był też szczególnie przychylny pomysłowi wypicia płynu do spryskiwaczy i samospalenia, ale w końcu zrobił coś, co mnie ostatecznie i niepodważalnie przekonało.
Stałem jak urzeczony.
- Jak to zrobiłeś? – spytałem oniemiały.
- Jestem Śmiercią – odpowiedź była oczywista, ale absolutnie niesatysfakcjonująca. Ale facet był z siebie naprawdę dumny.
- Zrób to jeszcze raz – poprosiłem.
I zrobił to jeszcze raz.
Niesamowite.
Muszę się nauczyć tego tricku ze znikającą pięciogroszówką. Zrobię furorę na przyjęciach.


Oczywiście, że nie poszedłem tego dnia do pracy. Postanowiłem, że nie pójdę już nigdy. Dlatego też siedzieliśmy w najdroższej restauracji w mieście, a ja pałaszowałem owoce morza. Wyglądało to z zewnątrz trochę dziwnie, bo Pan Śmierć był dla innych niewidzialny, więc mogło się wydawać, że gadam sam ze sobą.
- Na co właściwie umieram? – spytałem.
Pytanie trochę z czapy, ale też sytuacja była głupia. Tak naprawdę starałem się zamaskować fakt, że nie mam pojęcia jak się zabrać do wszamania tej obślizgłej małży. Przyszło mi nagle do głowy, że może cierpię na jakieś zaburzenia świadomości, zatrucie pokarmowe, schizofrenię, albo inną sraczkę z opóźnionym zapłonem, a ten facet przede mną to tylko zwykła iluzja. To by oznaczało, że niepotrzebnie napisałem szefowi maila, żeby spróbował, czy da się wsadzić własny krawat w dupę i wyjąć go uchem. Wygląda na to, że nie będę mógł liczyć na pozytywne referencje. Będę chyba musiał zmienić numer telefonu. Zdałem sobie sprawę, że po raz pierwszy chciałbym śmiertelnie na coś chorować.
Inaczej mam przesrane.
- Masz raka sutka.
O zgrozo. Co ja powiem znajomym? Co napiszą w nekrologach? Odruchowo dotknąłem się po klacie. Rzeczywiście w okolicach lewej brodawki była jakaś ledwo wyczuwalna grudka, ale byłem przekonany, że to ukąszenie komara.
- Komar? W zimie? – popukał się w czoło mój towarzysz.
- Pan Śmierć? W kalesonach? – nie pozostawałem dłużny. Może on potrafi czytać w myślach, ale za to ja bezbłędnie potrafię odczytać linię kalesonów wystającą z gaci. Z zażenowaniem zakrył koszulą wystający fragment. Pewnie na wf-ie w szkole dla Panów Śmierci musieli dawać mu straszny wycisk.
Nie odpowiedział na moją zaczepkę, więc wykorzystałem chwilę ciszy na kolejne macanko po sutkach. Swoich, rzecz jasna. Szkoda, że wtedy nie wiadomo skąd pojawiła się kelnerka. Sądzę, że właśnie w tej chwili straciłem szansę na zaproszenie ją do kina.
- Podać coś do picia? – spytała, ale wyglądała tak, jakby nie chciała mnie już widzieć.
- Mam raka sutka – wyznałem. To była ostatnia szansa. Miałem nadzieję wziąć ją na syndrom pielęgniarki, ale ona zrobił tylko ogromne oczy. – Zapytaj jego – wskazałem ręką na Pana Śmierć, który siedział naprzeciwko mnie, ale od razu się zorientowałem, że to nie był najlepszy pomysł.
Uciekła z płaczem na zaplecze.
- Idiota – skomentował Śmierć.
- Kalesony – przypomniałem. – Ile będziesz tak za mną łaził? – Zapytałem, bo nagle gość zaczął mnie niepomiernie drażnić. No bo bez przesady! Włamuje mi się do domu, podgląda mnie pod prysznicem, bredzi coś o moich sutkach, ośmiesza mnie przy kelnerkach… Można o mnie powiedzieć różne rzeczy, ale na pewno nie to, że znoszę śmierć z godnością. Otóż nie znoszę śmierci. Nienawidzę faceta.
- Aż umrzesz – oczywista oczywistość. Było wiadomo, że nie chce mi zdradzić daty mojej śmierci. Postanowiłem go troszkę poszantażować.
- A jeśli wyjawię ludziom, że Pan Śmierć odwiedza ludzi śmiertelnie chorych, hm? – Czułem, że teraz karty są po mojej stronie.
- Obetnę ci jaja kosą.
Luzik. Trzeba po prostu przyjąć inną metodę. Zawsze skutkowała.
- Ratunku!!! Pedał!!! – myślę, że do dzisiaj ludzie w restauracji wspominają mnie z łezką w oku. Kierownictwo pewnie też, tyle że zapewne nie z łezką w oku, tylko z tasakiem w ręce, bo nie uiściłem rachunku na kwotę dwustu osiemdziesięciu złotych i czterdziestu groszy.
Tak w ogóle, to powinienem wystosować jakąś petycję do prezydenta miasta. Kto to widział, żeby stawiać lampy uliczne tak blisko restauracji.
Gdybym tylko coś widział przez ten bandaż…
Dobra, może i nie widziałem, ale za to wyostrzyłem sobie pozostałe zmysły i całym sobą czułem, że koło mojego szpitalnego łóżka kręci się ten wymuskany goguś czekający tylko na moją śmierć.
- Ty pieprzona kiszona kapusto! Czuję twój ohydny smród i parszywy uśmieszek na zapryszczonym ryju! Nienawidzę cię! Wsadź sobie kaktusa w odbyt i spieprzaj do Nowej Zelandii!
Niech żyje moje znakomite wyczucie. Mój wyczulony słuch przesłał do mózgu komunikat o treści: „Brawo debilu. Oto właśnie słyszysz jak spłoszona pielęgniarka ucieka z płaczem na korytarz”. Korona Króla Kretynów zaczęła mnie mocniej uwierać.


Nie widziałem go już od dwóch tygodni. Nie chodziłem też do pracy od dwóch tygodni. Przyzwyczaiłem się do myśli, że żadnego Pana Śmierć nigdy nie było, że to efekt mojego zmęczonego mózgu pobudzonego do życia przez pieprzony budzik.
Właśnie…
Spojrzałem na upierdliwego bydlaka, który od dwóch tygodni był na feriach zimowych. Tak jak ja. Ale musiałem być czujny. Zawsze mógł wykorzystać moją beztroskę i zadzwonić w najmniej odpowiednim momencie. Czyli w sumie kiedykolwiek.
Powoli zacząłem się rozglądać za jakąś inną pracą. Guzek w okolicach sutka jakby się zmniejszał, więc zbagatelizowałem sprawę. Zacząłem też się lepiej odżywiać i omijać lampy uliczne szerokim łukiem. Podobnie jak tamtą restaurację. I szpital z Bogu ducha winną pielęgniarką, którą wyzywałem od kiszonej kapusty. Kto wie, może z płaczem spakowała swoje manatki i wyjechała do Nowej Zelandii.
Z rozmyślań wyrwało mnie pukanie do drzwi. Oczywiście otworzyłem, ale nie spodobało mi się to, co zobaczyłem.
- Siemka – powiedział Pan Śmierć – okazało się, że tamten epizod sprzed dwóch tygodni to pomyłka przy pracy. Nie ten adres… Ale w ramach gratyfikacji przyprowadziłem ze sobą Ducha Przeszłych Świąt Bożego Narodzenia. Włóż jakieś buty.
Zatrzasnąłem tym pajacom drzwi przed nosem. Poszedłem do pokoju i starannie, metodycznie rozwaliłem budzik młotkiem.
Już nigdy nie pozwolę się zaskoczyć.
Life is what happens to you when you're busy making other plans ~ J. Lennon
[Obrazek: Piecz1.jpg]
Odpowiedz
#2
Cytat:Było rano, więc zadzwonił budzik. Nic dziwnego, w końcu dzwoni od poniedziałku do piątku regularnie o pieprzonej 6:30. Więc codziennie, konsekwentnie go nienawidzę.
Jedno z dwóch bym podmienił na 'zatem'.

Cytat:. Kiedyś zmieniałem alarm w budziku, przestawiałem go codziennie na inne godziny, żeby zachować miałką iluzję panowania nad moim własnym bytem.
Przy takiej narracji dałbym po prostu 'życiem' i już. Wink

Cytat:Nie miałem pojęcia czemu tak powiedział, bo pytałem go o coś innego.
Dałbym przecinek po "pojęcia".

Cytat:- Ratunkuuuuuuu!!! Pedaaaał!!! – krzyknąłem wybiegając z pokoju.
Dobre. Smile Przecinek po 'krzyknąłem'.

Cytat:- Komar? W zimie? – popukał się w czoło mój towarzysz.
'Popukał' z wielkiej litery.

Cytat:- Aż umrzesz – oczywista oczywistość.
Ten sam problem co wyżej. 'Oczywista' z wielkiej litery. A przed spacją kropka.

Cytat:Zacząłem też się lepiej odżywiać i omijać lampy uliczne szerokim łukiem.
Zmieniłbym lekko szyk:
Zacząłem też lepiej się odżywiać.
Jak uważasz.


Zbudowałeś fajny nastrój, czułem się podczas lektury lekko i przyjemnie, czyli dokładnie tak, jak powinienem się czuć po wejściu w ten wesoły dział forum. Co mi się najbardziej spodobało? Uwagi o mózgu, że mu da popalić Sudoku na emeryturze, o Alzhaimerze oraz finał, a dokładniej - przedostatni akapit. Czuję, że o bólu porannego wstawania pisał już niejeden, ale Tobie wyszło nieźle. Ogólnie to, co mi się podoba najlepiej w Twoich tekstach, to będzie to, że nigdy nie wiem, co się za chwilę wydarzy. Wink W tym opowiadaniu zauważyłem, że masz lekki problem z zapisywaniem dialogów, ale poza tym, w moim odczuciu, warsztat jest git, malina.

Pozdrawiam!
Odpowiedz
#3
tak Smile całkiem fajny klimacik
nie tworzę, ale wiem co mnie porusza, przyciąga...
Skoro sami filozofowie różnią się pomiędzy sobą poglądami, a także różnią się filozofowie i prości ludzie, to na żadne pytanie nie można odpowiedzieć jednym stwierdzeniem.Każdy dowód naukowy obarczony jest błędem regressus ad infinitum, czyli cofania się w nieskończoność. Chcąc bowiem uzasadnić jakieś twierdzenie musimy wyjść z pewnych przesłanek, a te z kolei same będą wymagały dowodu i tak dalej.
Odpowiedz
#4
"Było rano, więc jeszcze ciemno". "Było rano, więc już jasno". "Było rano, więc zadzwonił budzik"
Nijakie rozpoczęcie, niezachęcające.
"mechaniczne bydlę"
W ogóle cały ten wstęp o wstawaniu, nienawiści do budzika i tak dalej jest raczej schematyczny, standardowy. Ciekawie i zabawnie zaczyna być dopiero przy wizycie przystojnego nieznajomego, i pytaniu o zwolnienie. Akwizycja z włamaniem to też fajny pomysł, jak nie korzystasz to ukradnę Tongue Później już do samego końca trzymasz mniej więcej poziom, oczywiście niezły.
Za początek jak ciapaja i za "mniej więcej" punkcik mniej.
Odpowiedz
#5
Dziękuję wszystkim za przeczytanie i "mniej więcej" pozytywne recenzje (zwłaszcza mundkowi, za niezwykle bogaty w treść komentarz Wink ).
Ten tekst ma już trochę lat, więc jestem prawie pewien, że teraz lepiej sobie radzę z zapisem dialogów Smile

Hanzo napisał(a):Ogólnie to, co mi się podoba najlepiej w Twoich tekstach, to będzie to, że nigdy nie wiem, co się za chwilę wydarzy.

Ha ha!
Life is what happens to you when you're busy making other plans ~ J. Lennon
[Obrazek: Piecz1.jpg]
Odpowiedz
#6
Smile nie lubie sie dopierniczac do drobiazgów jesli całość mi gra, a one nie ranią mi odbioru. Poza tym od tego są inni Wink
nie tworzę, ale wiem co mnie porusza, przyciąga...
Skoro sami filozofowie różnią się pomiędzy sobą poglądami, a także różnią się filozofowie i prości ludzie, to na żadne pytanie nie można odpowiedzieć jednym stwierdzeniem.Każdy dowód naukowy obarczony jest błędem regressus ad infinitum, czyli cofania się w nieskończoność. Chcąc bowiem uzasadnić jakieś twierdzenie musimy wyjść z pewnych przesłanek, a te z kolei same będą wymagały dowodu i tak dalej.
Odpowiedz
#7
Bardzo fajne i lekkie. W sam raz do poczytania w kolejce po bilet, co też zrobiłam(dzięki temu czas szybciej umykał xD)Tongue
Początek mi się podobał(jest bardzo bliski ludzkiemu odczuwaniu), a potem było coraz lepiej.
Ogólnie uważam to za fajny tekścik. Dobrze się czytało i w paru miejscach uśmiechnęłoSmile

PozdrawiamSmile

[Obrazek: Piecz2.jpg]






Odpowiedz
#8
Wstęp jest dość monotonny, ale wraz z pojawieniem się nieznajomego mężczyzny wszystko nabiera tempa. Tekst nabiera charakterku i klimatu, czyta się już o wiele luźniej i przyjemniej. Wreszcie dzieje się coś, co przykuwa uwagę czytelnika.
Bo nie łudźmy się - schematyczna jak diabli nienawiść do budzika to przeżytek i raczej nikt się na to nie złapie. Owszem, jest to wcale nie zły motyw, ale gdy uważam, że Ty za bardzo w "budzikowanie" zabrnąłeś.

Tekst jest dopracowany pod względem merytorycznym, jest kawałkiem dobrej roboty. ja to kupuję. Smile

Pozdrawiam.
Mogę się mylić, bo mylić się, to rzecz ludzka. Próbuję tylko pokazać moje sugestie, co jest moim zdaniem nie tak. Nie biorę odpowiedzialności za złe ich zrozumienie i poprawienie.

Tylko biel jest naprawdę czysta...
Heart
Odpowiedz
#9
Ja osobiście bardziej lubię początek, ale to tylko subiektywne wrażenie. Cieszę się, że moja proza znalazła zastosowanie w życiu codziennym i umiliła stanie w kolejce po bilet Smile
Life is what happens to you when you're busy making other plans ~ J. Lennon
[Obrazek: Piecz1.jpg]
Odpowiedz
#10
To takie Lajowe z seri The very best of LajBig Grin

U Laja lubię początki opowiadań, taka zapowiedź dobrej zabawy, te "głębokie" myśli...
Prawie udusiłem się ze śmiechu gdy to czytałem. Dobra, lekka fabuła. To świetne, że w prawie każdym twoim utworze jest coś co można wynieść. Tutaj śmiechBig Grin. To z pięcio groszówkąBig Grin
Taki tekst idealny na nude, przeczytałem 5 razy. Nuda 0%. Śmiech 300% Big Grin. Wiele tu nie napiszę, błędy wytknął Hanzo. Ale humor megaBig Grin. Kalesony i wf śmierciówBig Grin. Do tego tekstu potrzeba respiratoraBig Grin To co tu prezentuje Laj to przyszłość loteraturyBig Grin

Gdybym mógł oceniać to 5/5

Big Grin

Pozdrawiam,
Na wpół uduszony Test0wanieBig Grin.
Wiersze mam grafomańskie, a rymy jak psy bezpańskie.
Brudne i mętne, jakby z powalonej głowy wzięte.
Nie wkładam w nie wiele pracy, są głupie... jak pies bacyCool
Odpowiedz
#11
Tekst jest wprost świetny. Początek przypomina mi trochę styl książki " Trzech panów na rowerach". Opowiadanie jest śmieszne, łatwo i szybko się czyta, czyli ogólnie perfect.Big Grin
Kto ma oczy niechaj czyta
Kto ma ręce niechaj pisze
Odpowiedz
#12
Pan Śmierć, kalesony i wycisk na w-f Big Grin wymiękłam Big Grin
Świetne Big Grin
Odpowiedz
#13
Dzięki za przychylne recenzję. Lubię uczłowieczać nadprzyrodzone istoty. Pewnie ci, którzy czytali moje opowiadanie "J.", uznali je za lepsze od "Niezwykle przystojnego mężczyzny", bo można zauważyć trochę elementów wspólnych.
A jak ktoś nie czytał, a chce porównać, to zapraszam pod ten link:

https://www.via-appia.pl/forum/watek-j?p...2#pid83372

Widać podobało się bardziej nie tylko mi, bo nawet zostało opowiadaniem miesiąca swego czasu Smile
Life is what happens to you when you're busy making other plans ~ J. Lennon
[Obrazek: Piecz1.jpg]
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości