Pierwsza symfonia - kakofonia

[vysogot]

znika las zielony ze swoim
dywanem puszyście brązowym

To ładne. Fajne. Rytm mi się podoba tych dwóch wersów, ta puszystość wybija się w prawidłowym momencie. I ciężar brązu na końcu, po takim lekkim zielonym lesie. Cały wiersz mnie odtrąca trochę, no kakofonia. I nie podoba mi się końcówka, ostatni wers. Takie rzeczy jak "paradoksalne życie w nieżyciu", też trochę męczące. Jakby się spocony koń zagalopował.

[Lyssa]

Widzę, że kakofonia poraziła niektórych czytelników, to znaczy, że symfonia jest dobrze zatytułowana. Pierwsza strofa symfonii,szybka...aż rozchlapuje mgłę. Druga wolniejsza i wariacje...grzmot wyrywa pela z lodu. Trzecia, taneczna stąd szum rozgorzałej krwi. Czwarta, zmiana kolorystyki i znikanie. Czytając ten wiersz słyszałam muzykę, no może trochę przesadzam ale przyjemnie się czytało, wyobrażając sobie że gdzieś w dali słychać Beethovena, może "symfonię losu"

[szczepantrzeszcz]

Beethoven? Czemu nie. Ja początkowo usłyszałem Allegretto Siódmej Symfonii, ale posłuchałem i przestało pasować. Egmont?