23-02-2012, 08:55
Ostatnia pieśń
Prolog
Jeśli oczekujecie od tej powieści szybkonogiego elfa, możecie odłożyć ją już na półkę i pozwolić, by pokrył ją kurz zapomnienia. Jeśli oczekujecie krasnoluda – pijaka, szlachetnego rycerza, potężnego maga czy legendarnych królów – nie czytajcie dalej!
Elfy odpłynęły na swych statkach już dawno, dawno temu. Ich ostatnia, chyża łódź, poniosła na swym pokładzie arcymagów, szkutników i maruderów, nie chcących rozstać się z Tym Brzegiem. Jakim „Tym Brzegiem”, zapytacie? Według wszystkich starych opowieści, opowiadanych przez stare nianie przy starych kominkach młodym dzieciom – elfy przypłynęły z jakiejś dziwnej, magicznej krainy (wróżki, jednorożce, takie tam) w prapoczątkach świata, by nauczyć ludzi, którym końcem wideł wyrzuca się gnój. Nie wiem, co im się tak tutaj spodobało, ważne, że zostali na Naszym Brzegu. No i potem odpłynęli.
Krasnoludy? Ostatni krasnolud widziany na powierzchni, to klucznik fortecy Zash, który zamknął Bramę Młotów, przekręcił klucz, połknął go i rzucił się z urwiska. A stało się to dziesięć lat przed Odpłynięciem Elfów. Przez parę lat słychać było podziemne uderzenia, jednak pewnego dnia wieśniacy, uprawiający rzepę niedaleko Bramy Młotów, usłyszeli furiacki ryk i wrzask przerażenia, wydobywający się z tysięcy gardeł, nagle milknący. Kiedy wojownicy stanęli przed Bramą, z mieczami w dłoniach, oczekując wyjścia „potwora z Zash”, przez tłum przecisnął się ostatni, elfi arcymag, którego imię zostało zapomniane. Według niektórych, uniósł ręce do góry i sprowadził kometę, która zwaliła górę Zash w proch i pył, razem ze stworem. Zaś wersją tych niepijanych było odpalenie wcześniej przygotowanych ładunków wybuchowych. Wydrążone tunele stały się słabością olbrzymiej góry. Zash zapadła się w sobie, wznosząc do góry snop pyłu, kurzu i czarnych płomieni. Do dzisiejszego dnia, kiedy ślęczę nad tym przeklętym pergaminem, a ten głupi Królewski Kronikarz zagląda mi przez ramię... chwila, na czym to ja... a, tak, do dzisiejszego dnia rosną tam dęby, a jakość drewna z równiny Zash jest niezrównana, przyprawiając o niespokojne bicie serca drwali z Lasu Dwustu Ścieżek.
Orkowie. Niech dzięki będą pięćdziesięciu bogom światła naszego Imperium, orkowie także w niewyjaśniony sposób zniknęli. Oczywiście, po paru latach odkryto siedemnaście olbrzymich ziemnych kurhanów, pod którymi rytualną śmierć zadało sobie pięćdziesiąt tysięcy ostatnich przedstawicieli orkowej rasy.
A co z tymi wszystkimi mistycznymi stworzeniami, gryfami, smokami, minotaurami, hydrami, bazyliszkami, gorgonami, jednorożcami, mantykorami, impami, afrytami, czternastogłowymi królikami i kobrami na kółkach? Według oszalałych z samotności podróżników, wszystkie te stworzenia nadal można spotkać, gdzieś hen, daleko, aż za granicami znanego świata, gdzie odeszły. Te roślinożerne – w poszukiwaniu pastwisk, gdzie nie groził im człowiek. Te mięsożerne – za roślinożernymi. I niech nie wracają, teraz, ani w żadnym następnym pokoleniu.
Wielkie, rycerskie rody przekształciły się w zachłanne, kupieckie klany, walczące o wpływy na rozpasanym dworze i w tłustej, utopionej w winie sali tronowej. Nawet sam pan Kronikarz kiwa głową i przeciera oczy swoją chusteczką w zieloną kratkę.
Magowie... czarodzieje, czarownicy, wiedźmy, czarnoksiężnicy, zaklinacze. Bez elfów wielkie miasto magów Al Shabash stało się tylko cieniem swej dawnej potęgi. Czarodziejskie machiny stanęły i już zapewne nie poruszą się do czasu, aż Ten i Tamten Brzeg nie trzasną w siebie z wielkim „łubudu”. Oczywiście, do dzisiaj można zakupić w magicznych emporiach takie cacka jak samozapinające się koszule, samogrające lutnie czy harfy. Podobno w Al Shabash można zakupić nawet latający dywan, jednak potrzeba do tego pełnej sakiewki, odrobiny trudu i siedmiu kompletów sztyletów, mieczy albo dwóch korbaczów.
Bardowie, ciągle powtarzający ten sam repertuar, tworzyli przez pewien okres własne pieśni, lecz, jako, że nie byli szczególnie lotni w wymyślaniu zapierających dech w piersiach historii, wygwizdywani w kolejnych to tawernach, postanowili w końcu powrócić do starych, dobrych ballad. Sam znam „Pieśń o Sir Godryku i czternastogłowym smoku” na pamięć. Panie Kronikarzu, proszę, nie nuć tego pod nosem. Wiem, że czytasz te słowa, ale śpiewasz mi pod samym uchem, a do tego los nie obdarzył cię wspaniałym słuchem muzycznym. O, teraz lepiej.
Jednak, od pewnego czasu widać ożywienie w branży muzycznej. Przyczyniła się do tego oczywiście moja przygoda, niezamierzona, na którą nie byłem przygotowany, na którą los wepchnął mnie jak mysz do beczki. Łatwo wejść, a trudno wyjść, jak powiadają.
A oto historia powstania Ostatniej Pieśni.
Prolog
Jeśli oczekujecie od tej powieści szybkonogiego elfa, możecie odłożyć ją już na półkę i pozwolić, by pokrył ją kurz zapomnienia. Jeśli oczekujecie krasnoluda – pijaka, szlachetnego rycerza, potężnego maga czy legendarnych królów – nie czytajcie dalej!
Elfy odpłynęły na swych statkach już dawno, dawno temu. Ich ostatnia, chyża łódź, poniosła na swym pokładzie arcymagów, szkutników i maruderów, nie chcących rozstać się z Tym Brzegiem. Jakim „Tym Brzegiem”, zapytacie? Według wszystkich starych opowieści, opowiadanych przez stare nianie przy starych kominkach młodym dzieciom – elfy przypłynęły z jakiejś dziwnej, magicznej krainy (wróżki, jednorożce, takie tam) w prapoczątkach świata, by nauczyć ludzi, którym końcem wideł wyrzuca się gnój. Nie wiem, co im się tak tutaj spodobało, ważne, że zostali na Naszym Brzegu. No i potem odpłynęli.
Krasnoludy? Ostatni krasnolud widziany na powierzchni, to klucznik fortecy Zash, który zamknął Bramę Młotów, przekręcił klucz, połknął go i rzucił się z urwiska. A stało się to dziesięć lat przed Odpłynięciem Elfów. Przez parę lat słychać było podziemne uderzenia, jednak pewnego dnia wieśniacy, uprawiający rzepę niedaleko Bramy Młotów, usłyszeli furiacki ryk i wrzask przerażenia, wydobywający się z tysięcy gardeł, nagle milknący. Kiedy wojownicy stanęli przed Bramą, z mieczami w dłoniach, oczekując wyjścia „potwora z Zash”, przez tłum przecisnął się ostatni, elfi arcymag, którego imię zostało zapomniane. Według niektórych, uniósł ręce do góry i sprowadził kometę, która zwaliła górę Zash w proch i pył, razem ze stworem. Zaś wersją tych niepijanych było odpalenie wcześniej przygotowanych ładunków wybuchowych. Wydrążone tunele stały się słabością olbrzymiej góry. Zash zapadła się w sobie, wznosząc do góry snop pyłu, kurzu i czarnych płomieni. Do dzisiejszego dnia, kiedy ślęczę nad tym przeklętym pergaminem, a ten głupi Królewski Kronikarz zagląda mi przez ramię... chwila, na czym to ja... a, tak, do dzisiejszego dnia rosną tam dęby, a jakość drewna z równiny Zash jest niezrównana, przyprawiając o niespokojne bicie serca drwali z Lasu Dwustu Ścieżek.
Orkowie. Niech dzięki będą pięćdziesięciu bogom światła naszego Imperium, orkowie także w niewyjaśniony sposób zniknęli. Oczywiście, po paru latach odkryto siedemnaście olbrzymich ziemnych kurhanów, pod którymi rytualną śmierć zadało sobie pięćdziesiąt tysięcy ostatnich przedstawicieli orkowej rasy.
A co z tymi wszystkimi mistycznymi stworzeniami, gryfami, smokami, minotaurami, hydrami, bazyliszkami, gorgonami, jednorożcami, mantykorami, impami, afrytami, czternastogłowymi królikami i kobrami na kółkach? Według oszalałych z samotności podróżników, wszystkie te stworzenia nadal można spotkać, gdzieś hen, daleko, aż za granicami znanego świata, gdzie odeszły. Te roślinożerne – w poszukiwaniu pastwisk, gdzie nie groził im człowiek. Te mięsożerne – za roślinożernymi. I niech nie wracają, teraz, ani w żadnym następnym pokoleniu.
Wielkie, rycerskie rody przekształciły się w zachłanne, kupieckie klany, walczące o wpływy na rozpasanym dworze i w tłustej, utopionej w winie sali tronowej. Nawet sam pan Kronikarz kiwa głową i przeciera oczy swoją chusteczką w zieloną kratkę.
Magowie... czarodzieje, czarownicy, wiedźmy, czarnoksiężnicy, zaklinacze. Bez elfów wielkie miasto magów Al Shabash stało się tylko cieniem swej dawnej potęgi. Czarodziejskie machiny stanęły i już zapewne nie poruszą się do czasu, aż Ten i Tamten Brzeg nie trzasną w siebie z wielkim „łubudu”. Oczywiście, do dzisiaj można zakupić w magicznych emporiach takie cacka jak samozapinające się koszule, samogrające lutnie czy harfy. Podobno w Al Shabash można zakupić nawet latający dywan, jednak potrzeba do tego pełnej sakiewki, odrobiny trudu i siedmiu kompletów sztyletów, mieczy albo dwóch korbaczów.
Bardowie, ciągle powtarzający ten sam repertuar, tworzyli przez pewien okres własne pieśni, lecz, jako, że nie byli szczególnie lotni w wymyślaniu zapierających dech w piersiach historii, wygwizdywani w kolejnych to tawernach, postanowili w końcu powrócić do starych, dobrych ballad. Sam znam „Pieśń o Sir Godryku i czternastogłowym smoku” na pamięć. Panie Kronikarzu, proszę, nie nuć tego pod nosem. Wiem, że czytasz te słowa, ale śpiewasz mi pod samym uchem, a do tego los nie obdarzył cię wspaniałym słuchem muzycznym. O, teraz lepiej.
Jednak, od pewnego czasu widać ożywienie w branży muzycznej. Przyczyniła się do tego oczywiście moja przygoda, niezamierzona, na którą nie byłem przygotowany, na którą los wepchnął mnie jak mysz do beczki. Łatwo wejść, a trudno wyjść, jak powiadają.
A oto historia powstania Ostatniej Pieśni.
