Ojczyzna

[Gregor]

Tam, gdzie się urodziłem
lasy szumią najcudniej,
w których za młodu goniłem.
Gdzie me serce mięknie,
bo jest źle
i do Boga się modlę
prosząc o dobro Jej.


Prochy mych przodków
tam spoczywają,
gdzie po najpiękniejszych rzekach
łabędzie pływają.
I moje ciało zostanie złożone
w ziemi krwią bohaterów
za wolność zbroczonej.


To właśnie jest
moja Ojczyzna,
w której najbardziej smakuje chleb
to Polska,
Polskie morze i odgłos mew.

[arnoldlayne]

Ja się na poezji nie znam, ale zdaje mi się, że jeśli już tworzysz zdania, to powinny być one logiczne. W tym utworze do każdego można się przyczepić. Właściwie to wygląda tak, jakby cała poetyckość Twojego tekstu opierała się na błędnie poskładanej prozie, mam nadzieję, że wiesz, o czym mówię.
Co do treści - bardzo ciężko zaciekawić czytelnika, rzucając się na tak oklepany (zwłaszcza w literaturze polskiej) temat miłości do ojczyzny. Trzeba wymyślić coś nowego, spojrzeć z interesującej strony. W każdym razie nagromadzenie banałów na pewno nie przykuje niczyjej uwagi, może za to zanudzić, a nawet zdenerwować
Ach, jeszcze jedno :

Polskie morze

nawet bezgraniczna miłość do Polski nie usprawiedliwia pisania przymiotników wielką literą

[Szach-Mat]

wyszedł z tego strasznie pompatyczny tekst. Poza tym, stosujesz słowa i zwroty, które już wyświechtano na amen (np. z tym chlebem). Za bardzo "akademią na cześć" zalatuje.



Pozdrawiam.

[Gregor]

Dziękuję i pozdrawiam serdecznie