Ocalić od zakurzenia, czyli Ink-Antologia.

[Natasza]

Kiedy nie wiadomo, jak rozpocząć (cokolwiek), najlepiej zacząć w dowolnym miejscu i pozwolić się rzeczy toczyć...

TYTUŁEM WYJAŚNIENIA

Nikt nie ma czasu czytać wszystkiego z forum. Ani ochoty, bo tego jest strasznie dużo i różnej jakości. Jako że narodziła się potrzeba przewertowania tekstów forum, szkoda by było nie wykorzystać okazji i nie wydobywać z niepamięci utworów ciekawych, oryginalnych, które zatrzymały myśl, wzruszyły czy wzbudziły uśmiech.
Do tej pory notowałam sobie nazwiska autorów, linki do tekstów, kilka uwag, żeby pamiętać, dlaczego chcę pamiętać.
Ale pomyślałam, że może nie tylko ja, może i inni chcieliby jakieś teksty ocalić od zakurzenia.

Dlatego taki wątek.
Od dziś moje notatki - te o utworach moim zdaniem wartościowych - będą publiczne. Ale to nie musi być mój wątek. Chciałabym, by powstawała nasza antologia, zbiór ulubionych.

______________________________________________________

OCALIĆ OD ZAKURZENIA

INK - ANTOLOGIA

SPIS TREŚCI

1. Pamiętaj o Perle, dla której wyruszyłeś

KHEIRA............................ Imaginacja
KHEIRA............................ Gdy śni się ciepły śnieg
ERO..................................Niebo twoich oczu
ERO................................. Poezja poranna

2. Walka postu z karnawałem

SZACH-MAT...................... Podpalę wasze serce
PELAGUS.......................... Opowieści sklepowe

3. Bulerias (Piotra Knasieckiego)

Piotr Knasiecki........................Flamenco
Piotr Knasiecki........................Cognac
Piotr Knasiecki........................Pamiętnik z dna szuflady

[kubutek28]

Dzięki! Świetny pomysł i świetne rozpoczęcie:-). Dawno nie czytałem tak dobrych tekstów... Ale pochwalę się, że lekturę obowiązkową Szachmata przeczytałem już wcześniej:-D.

[Natasza]

Znalazłam perły o Perle. Dedukuję Poszukiwaczom.

Pamiętaj o Perle, dla której wyruszyłeś*

[*Hymn o perle, tłum. Cz. Miłosz]





Vermeer, dziewczyna z perłą


_______________

Kheira

Imaginacja

(dla N. i S.)

ciągle śpisz w naszych ciałach
choć już nie pachniemy herbatnikami
nie stawiamy garnuszków na parapetach
na wypadek gdyby Mleczna zboczyła z Drogi

częściej nas dopada prześwietlony byt
zwisające z rzęs girlandy ultrafioletowych łez
monochromatyczne wstążeczki ulic i tęsknotą
pochyłe latarnie oparte o cień niepewnych wschodów

wtedy zamykamy oczy. by uchwycić kolory pod powieką
infantylne zdziwienie w całą paletę szarości
między bielą a czernią. byle obudzić ciebie
i tamte dziewczynki z których wyrosłyśmy
jak z letnich sukienek




Gdy śni się ciepły śnieg

jeszcze nas pełno...

w kącikach ust bliskich-dalekich
gdy świt jak opłatek zagląda w okna

w przydługich życzeniach
na poste restante

w kolejkach po zapach igliwia
i jabłek w sieni

w rumianych duszach dzieci
które już dawno za nami

w opuszkach palców
gdzie miodu jak na lekarstwo

by jeszcze pozlepiać
niejedno serce z piernika

* * *

Ero



Narodziny Wenus, Botticelli
źródło: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/co...celli).jpg


Niebo twoich oczu

Zanurzam się w pierzynach obłoków
smakuję różową watę cukrową
twoich ust

smak owocowych landrynek

kręcę się w kółko
mała dziewczynka z kokardami
w różowej sukience

oczyszczający deszcz zmył
maskę makijażu
szczerość na twarzy
promienny uśmiech rozjaśnia
chmurne niebo twoich oczu

karuzela nastrojów
kalejdoskop uśmiechów

bal emocji


Poezja poranna



Sen
lecę w pierzynach chmur
otoczona atłasem nieba
spijam krople winnego deszczu
wydmuchując z płuc dym wiatru

otulona konstelacją przyjemności
wpadam w czarna dziurę uniesień
przemierzając galaktykę seksualności
budzę zmysłowość do życia

spadam
szumię w gałęziach drzew[/align]
wiruję w jesiennych liściach
leżę w kropli rosy na trawie
ląduję

tak bezpiecznie jest w twoich ramionach


Animosus

Tęsknię za
czułym dotykiem dłoni,
rozmarzonym spojrzeniem,
szczerym uśmiechem,
delikatnym pocałunkiem.

Brakuje mi
pożądania,
uwielbienia,
fascynacji,
czułości.

Marzę o
zmysłowej przyjemności,
nagłych emocjach,
pieszczotach burzących krew,
splecionych w miłości ciałach.

Gdzie jesteś, zakochanie?

Winna czerwień

Na dnie karafki
błądzi ostatnia kropla
słodkiego wina

zmysłowy dotyk gładkiego
szkła
roznieca emocje
palce powolnym ruchem
pieszczą delikatny kryształ
język łapczywie spija
odrobinę słodyczy

alkohol burzy krew
mąci w głowie
rozgrzewa ciało

przeżyjmy moc uniesień
alkoholowych
niech pijane dłonie
pieszczą półprzytomne ciało
czerwony afrodyzjak
przyspiesza puls

całuj te wszystkie miejsca
które skrywa pruderia
puder przykrywa rumieńce
tusz zamglone oczy

słodka przyjemność
zbudziła seksualność

cóż z tego
jutro i tak
nie będziemy
siebie pamiętać





Wspomnienie

Siedząc w ciszy
powoli się rozwijam
sens słów pozostaje
bez znaczenia

ociekasz zmysłowością
ciepły wosk na twojej skórze
ślady zadrapań
wciąż lekko czerwone

szminkowe motyle
znaczą twoje ciało
doskonała biel
poprzecinana czerwienią

kaskada twoich włosów
rozsypana na poduszce
idealny aksamit czerni
plącze się w przyjemności

twój dotyk
utrwalony na zawsze
na gładkim papierze
bez połysku

zapomnienie boli
początek końca
bezkresny
pęknięta klisza




Hopper E, Summer Interior (1909)
źródło: http://en.wikipedia.org/wiki/Edward_Hopper

[color=#0000CD][size=medium]

[Natasza]

Walka postu z karnawałem

Szach-Mat
Podpalę wasze serce

Nazywam się Karol Szrama i od kiedy pamiętam, miałem zawsze przejebane. Nie żeby tak od razu na maksa, ale nic nigdy nie układało się po mojej myśli. I w zasadzie mógłbym na tym zakończyć, gdyby nie to, że zamierzam podpalić wasze serca i rozpirzyć ten cały świat w drobny mak. Myślicie, moi drodzy, że to niemożliwe? Że nie stać mnie na taki gest? Udowodnię wszystkim, że mam jeszcze jaja! Ale wszystko po kolei…

Tak zaczyna się opowieść, która na "każdym zakręcie" zatrzymywała mnie uśmiechem, śmiechem i refleksją, że można o poważnych sprawach piórem lekkim i pełnym ciepłej ironii. Świeże, mądre i żywe. Polecam. gorąco (na gorąco)

ilustracyjnie*:



Walka postu z karnawałem [postać] Pieter Bruegel


***


A oto druga opowieść - zupełnie różna w stylistyce, ale warta lektury, bo opowiada o życiu. Nie szuka dramatów, trzęsień ziemi i kosmitów. Szuka życia w życiu. I umie znajdywać to, co dziwi w detalu zdarzeń, postaci, przedmiotów. Bo diabeł tkwi w szczegółach. I anioł też.

Pelagus
Opowieści sklepowe

Nazywam się bardzo śmiesznie i spędzam życie w supermarkecie. Mam dwadzieścia dwa lata i jestem biała jak ściana, bo tu nie ma żadnego słońca. Nawet takiego małego, które mogłoby ogrzać zmarznięte łydki. Bo nie wiem, czy wiesz, ale na zewnątrz jest piękny, słoneczny dzień, świeże powietrze i dużo brzęczących samochodów. W każdym razie tu mamy klimatyzację. I ciągle lecącą tą samą melodię, wiecie takie hity radiowe przeplatane szlagierami polskiej muzyki lat 80, co by klienci poczuli się młodsi. Wszystko jest perfekcyjnie dopasowane.

Walka postu z karnawałem. Pieter Bruegel
źródło: http://www.teatralia.com.pl

______________

a na deser wklejam lik do "Piosenki przyjaznej radiu" Jona Lajoie, bo mi się jakoś wpasował poetyką.
(bez polskich napisów, bo ... nie)

[Pasiasty]

Oczywiście popieram tę zacna inicjatywę, ale z racji charakteru, sobie potraktuję ten apel po swojemu ;-)
Za leniwy jestem, żeby sobie szukać tekstów, które na przestrzeni kilkunastu miesięcy zwróciły moja uwagę (zwłaszcza, że przecież trzymałem się głownie działu Miniatury, jak ktoś pamięta lub nie), ale dorzucę tu do stosu kilka uwag do-autorskich.

Uno.
Jest coś ciekawego, niespotykanego w wierszach Adźkolwiek. Zawsze wpływały na mnie malowniczo. Są nowatorskie i wywołują pewne 'nowe' postrzeganie świata. Przynajmniej ja to tak odbieram. Z racji tego, że Autorka już nie bywa, ja apeluję, by jej teksty uchronić od zapomnienia :-)

Duo.
Natasza już podrzuciła nam delikatność i subtelną erotykę, jaką swoją twórczością przejawia Ero. Nie każdy tekst zapada w pamięć, ale jest ich zdecydowana większość. Kheiry chyba nie trzeba reklamować, jej wiersze nie ulegną zapomnieniu. jestem tego pewien.

Tre.
Zupełnie inną sferę stanowią wiersze i teksty 'wczesnego' Roota. Eteryczność i zderzenie z brutalnością świata, nie tylko w prozie poetyckiej jak i w wierszach. Pozycją obowiązkową są "Bramy" i post rydzyk punk (czy jak to się tam formalnie zwie). Niektóre erotyki jego autorstwa także trafiają.

Quattro.
Tajm. Ja tu nie będę się rozwodził i udowadniał jak na mnie działają jego teksty, bo nie o to chodzi. To jest i będzie styl, który zawsze do mnie trafia. No tak już jest i basta. Ponadto, można sobie prześledzić chronologicznie rozwój twórczy InFlames'a, żeby zobaczyć jak działa w praktyce praca nad własną formą. Jak dla mnie żywy dowód na to, że można 'osiągnąć'. I pojedyncze teksty Archanioła, ale oczywiście nie pamiętam tytułów. To jakby jeden cały zestaw.

Ultimo.
Jak już wcześniej wspominałem, po innych działach bujałem się sporadycznie. Nie wiem nawet, które z tekstów nadal są, a których nie ma. Polecam horrory Surfaceofthesun. Jak ktoś lubi, to specyfika stylu Disastera tez jest czymś wartym uwagi. Miniatury Szach-Mata są mistrzowskie. I styl pisania Rafała Growca w publicystyce (bo oczywiście tematyka to kwestia gustu).

Post Scriptum.
Ktoś tam się kiedyś pochylał nad kunsztem artystycznym usera Owsianko, ale dobór słów to jedno a podejmowanie jakiegokolwiek dialogu grozi zderzeniem ze ścianą. Ale to też przecież kwestia gustu.

To tyle z tego, co ja wyniosłem z forum w pamięci.

[Natasza]

Bulerias (Piotra Knasieckiego)

Bulerías to jeden z tradycyjnych palos, czyli stylów hiszpańskiej muzyki i tańca flamenco. Nazwa pochodzi od hiszpańskiego słowa buleria, oznaczającego zabawę lub bulleria *– gwar. Bulerías charakteryzuje się szybkim tempem, ekspresją i dramaturgią.

Starannie wygładzam kartki zapisane tysiącem barw. Te opowiadania bowiem warte są świetnej oprawy z refleksji i uśmiechu

***

- Daj na flaszkę…
Zszokował mnie autentycznie. Prędzej spodziewałbym się, że mnie poprosi do tańca…
Zazwyczaj takim jak on brakowało do „bułki” albo na „gołąbki w pomidorowym”. Ilekroć dzieliłem z nimi bochenek zakupionego właśnie chleba, spodziewałem się, że już za chwilę wyląduje w koszu. A ten sukinkot wysmarowany brylantyną, obuty w trupięgi z Tesco, chciał na flaszkę! Bratnia dusza, psiakrew! Czy mam wymalowane na twarzy, że wczoraj popiłem?!
Wstrząs był tak znaczny, że zapomniałem o brzuchu. Opadły mi też ramiona. Moje odbicie w przeszklonych drzwiach sklepu stało się jakby bardziej ludzkie. Uznałem, że lepiej będzie wyłożyć karty. Oczywiście platynowy American Express nie był jedną z nich. Postanowiłem po prostu rozegrać tę scenę szybko i bez wnikania w napisany przez niego scenariusz.

Cognac

***

Jakiś śniadolicy zapalił jointa. W kieszeniach coraz liczniejszych gości było pewnie sporo ziela, trochę cracku i kilka sztuk nierejestrowanej broni palnej. Atmosfera gęstniała z każdą opróżnioną miarką. Latynoska melodia, zainicjowana przez kogoś gitarowym brzmieniem, wcale nie wypadła kojąco. Słuchając jej skrzywiłem się z niesmakiem. Instrumentowi brakowało jednej struny.
- Me muero por abrazarte y que me abrazes tan fuerte
me muero por divertirte y que me beses cuando despierte
acomodado en tu pecho hasta que el sol aparezca
me voy perdiendo en tu aroma
me voy perdiendo en tus labios – śpiewał naćpany gitarzysta, okrutnie fałszując.
- Człowiek jest zwierzyną stadną.– ciągnął mój nowy druh. – Pozostawiony w pojedynkę dziczeje.
Jeśli nawet miał rację, nie umiałem mu jej przyznać. Tak naprawdę przecież nie zajrzałem do tego obskurnego przybytku po to, by poczuć się członkiem tutejszej społeczności.

Flamenco

***

Niezłe! Zupełnie udane. Drobny retusz i na początek kolejnego rozdziału się nada. Rozdział powinien zaczynać się w sposób gwarantujący zaciekawienie czytelniczek. Osiemdziesiąt procent mojej grupy docelowej to, jak pokazują statystyki, kobiety. Taki początek rozdziału zmusi je do przebrnięcia przez kolejne akapity. Nie ma innej opcji! Swoją drogą sam dzisiaj nie bardzo wiedziałem kim jestem, opisywałem więc po części własne przebudzenie, to zaś potęgowało wyzierający z tego krótkiego tekstu autentyzm. Obudził mnie gong, podwójny.

Pamiętnik z dna szuflady

__________

* dość skomplikowane jest dotarcie do tego muzycznego cytatu, ale dla chcących...

[Kheira]

Nataszo, świetna inicjatywa. Trzeba doceniać młodych (starszych oczywiście też ) i zdolnych. W tym gąszczu przeciętności gubią się utwory z potencjałem. Warto odświeżać, przypominać.

[Natasza]

4. Wydarzenia - Październikowe Perełki Poetyckie (2011)

Przedstawiam wyróżnione przez Jury wiersze Października

Jarosław Jabrzemski

Zakazane piosenki: autoportret z mydlarką
Ta kobieta była naprawdę słodka *


radio sopranem prosi na ciasteczka
czy mnie jeszcze
pamiętasz
z czego żydzi
robili pesachową macę
zanim pojawił się max
otto von stierlitz
i zaprzestano produkcji mydła

chodź
obejrzymy jakiś serial
najlepiej komedię albo coś
o seryjnych mordercach
zapomnisz
siedemnaście mgnień ciąży

przez matkę byłaś przeklęta
a ja cię nauczę pleść
trzy po trzy
i sznurek będzie mocny
zdradzisz właściwą proporcję
cudów świata siedem kilogramów sody
kaustycznej na jedno ciało tłuste i białe
pachnące
od wody kolońskiej

siekiera nożyce piłka tasak
ty ćwiartujesz ja okraszam
siekiera nożyczki tasak nóż
i do formy wlewam już

dodajmy więcej barwnika
z wypieków przepowiem przyszłość
niech białe trumny się przyśnią
drutów z gorsetu nie łykaj

____________________________

* Leonarda Cianciulli ("Wiedźma z Coreggio")

Leonarda Cianciulli nazywana "Wiedźmą z Coreggio" lub "Mydlarką", w latach 40. ćwiartowała swoje ofiary w kwadrans, a w ciągu kilku następnych godzin przetapiała je na mydło. Kiedy ją wreszcie aresztowano, a ona przyznała się do swoich zbrodni, policja nie chciała jej uwierzyć.

źródło

Szokująca dyskusja Internautów pod artykułem
~ MJ (2011-09-15 16:16)
akurat niemcy robili to samo i to na skale "przemysłową"
odpowiedz
~ nieprawda (2011-09-15 16:53)
To jest nieprawda , poczytaj jak to było naprawdę.(podkreślenie moje N.)
~ albert (2011-09-15 16:03)
Zmam te historie ,mieszkałem w Correggio i opowiadali to starsi, że ponoć mięso ludzkie sprzedawała.Trzeba zrozumieć że było to zaraz po wojnie kiedy panował głód. A Cianciuilla mordowała tylko starsze osoby i do tego o które by nikt nie pytał. W sąsiedniej miejscowości San Martino in |Rio znowu są słynni w zjadaniu kotów, wiec co kraj to obyczaj....»


Zadumałam się... Dobrze, Jarku, że napisałeś wiersz. I nie chodzi o to, czy odczytaliśmy właściwie źródło (ja nie....dopiero teraz). Więc zadumałam się... Może istotna wartość Twojego wiersza, to właśnie jego wielowymiarowość? To, że nie sposób oddzielić od siebie tego, co składa się na historię człowieka? Czy pojedyncze biografie, biografie narodów, dzieje ludzkości? Quo vadis... człowiecze?
___________________

Recenzje:

Gdy przeczytałam tytuł Twojego wiersza ujrzałam w wyobraźni starą Żydówkę o mądrej i zniszczonej nadmiarem przeżyć twarzy. Przeczytałam utwór a ona nadal stoi w moich wyobrażeniach i patrzy na mnie z niemym pytaniem w oczach. Wyczarowałeś nastrój, wyczarowałeś gorzki smak, wyczarowałeś wrażenie, że przeniosłam się o kilkadziesiąt lat wstecz między wąskie uliczki dzielnicy żydowskiej. Dziękuję.

Cristtimm

Udało Ci się wciągnąć mnie w świat Żydówki, widmo holokaustu, piętno z którym trzeba żyć. Dobrze, że nie poszedłeś na skróty, nie mówiłeś "wprost" o tamtych wydarzeniach. "Otarłeś się" subtelnie (o ile w ogóle mogę tak to ująć) o symbolikę - to wystarczyło. Klimat, tonacja wiersza - stopniowanie napięcia, dramaturgia - to na plus. Im dalej tym mroczniej, boleśniej. Bolą obrazy, przeżycia...

Kheira

Jako komentarz pozwolę sobie dołączyć refleksje z wiersza Jarka - "nieśpiesznie". Albo lepiej wiersz...

Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą...
Jan Twardowski

nie kocham ludzi
przeważnie zbyt wolno odchodzą
pozostawiają na pastwę
i nie ma czym karmić zwierząt

nie lubię pić ze zwierzętami
wiecznie maślane mają oczy
są tak beznadziejnie wierne
że wódka przestaje smakować

uwielbiam pić z ludźmi
oczy im się robią maślane
upodobnieni do zwierząt stają się
agresywni i pyszny jest alkohol

zwierzęta śpieszą się kochać



_______________________

Liwaj

Beżowy jeleń

wszystko, mówisz, zawsze idzie po twojej myśli
unikasz odpowiedzialności za przypadkowe łzy
granice osobowości zacierasz w splunięciach

jesteś przekonany, że rozumiesz istnienie świata
prowadzisz szkołę chodzenia w czasie
pośród drzew, chmur i czerwonych koralików

-------

coś w tobie zastyga i tworzy się, więc odczuwasz niepokój
że być może dorastasz. uciekając
potykasz się o wspomnienia własnych słów

umiera w tobie coś najcenniejszego
nie wyrażając ostatniej woli
nawet nie mrużysz oczu z bólu




To wiersz o zupełnie innym nastroju, tematyce. Nie wiem, czy jest o dojrzewaniu do "zwykłego", czy oskarżeniem nieznanego mi "ty" o krzywdę.
Ty - los? człowiek? konkretny człowiek...?
Ale to "nie wiem" jest jego wartością, bo jednocześnie zmusza do wielokrotnych powrotów do wiersza i za każdym razem szukam kolejnych możliwości, kolejnego "podstawienia" swoich własnych "ty" i "cosiów"

Recenzje


Pod względem treści wiersz jest dla mnie bez zarzutu. Przemawia do mnie sposób obrazowania, sam temat, tonacja jak i nastrój wiersza. Ciekawie ujęty temat adolescencji, wbrew pozorom słowo "adolescencja" może być tutaj użyte w różnych kontekstach i znaczeniach. Oczywiście wiersz można interpretować na wiele sposobów, nie tylko pod kątem adolescencji, ale przyznam, że było to moje pierwsze skojarzenie po przeczytaniu tego wiersza.
KHEIRA

[Kruk]

Witam.
Chciałabym odnowić temat. Tak jak Nataszy, tak i mnie szkoda dobrych tekstów, które przepadną gdzieś wśród kilkunastu, a potem kilkudziesięciu stron wątków. Chciałabym zaznaczyć twórczość osoby, która zachwyciła mnie na samym początku mojej obecności tutaj. Zachwyciła nie tylko sposobem zrealizowania swoich zamierzeń, nie tylko formami, nie tylko zbudowaniem świata... ale także tym czymś - baśniowością, niby oderwaniem od rzeczywistości, ale pozostaniem w niej w jakiś inny sposób; w niektórych opowiadaniach z kolei humorem i lekkością, zawsze zaś - wyjątkowymi pomysłami.

Lena

1. Obietnica
http://www.via-appia.pl/forum/showthread.php?tid=7865
2. Bubug, zaklęciarka, Piotrek i ja
http://www.via-appia.pl/forum/showthread.php?tid=6050
3. Nocny pasażer
http://www.via-appia.pl/forum/showthread.php?tid=6188
4. Dla tego łysego
http://www.via-appia.pl/forum/showthread.php?tid=4240

[Kruk]

Dzisiaj o tych, którzy mnie rozśmieszyli.

Laj, kilkukrotnie wyróżniony przez Via Appia poleca(wcześniejszy Tekst Miesiąca).
J. - prawie spadłam z krzesła
Bolko

Golemmiak, trochę zapomniany.
O krasnoludku degeneratku opowieści kilka

Cristimm i jedna z jej bajek o Podpuszczatorze.
Bajka o trzech dzielnych, acz trochę zagubionych krasnoludach

Okruszek i jego w zamierzeniu(?) trylogia. Ja wciąż czekam na ostatnią część!
Bimbrozja
Bimbrozja II - Gorączka Kawalerskiej Nocy

Anarchist - baśń, ale jednak.
SMOK-CMOK

Ci, co rozśmieszają ludzi, cenniejsi są od tych, co każą im płakać.
Charlie Chaplin

Dzięki.

[księżniczka]

Nie znalazł się tutaj jeszcze niejaki Kristoforus i jego wiersze - różnorakie, z przymrużeniem oka i poważne, ale niemal zawsze mistrzowskie i warte zatrzymania się przy nich. Ja tutaj odkurzę ten jeden, który mi najbardziej utkwił w pamięci.

Fala błękitu

Jesteśmy jak fale oceanu,
uderzające z hukiem o niewzruszone skały.
Rozbijając jedynie, własne,
coraz to bardziej spochmurniałe czoła,
mieszamy miałki piasek
na brzegach zabarwionych niebem oceanów.

Odpływając, jednak unieśmy kąciki ust.
Zamieńmy grymas wściekłego bólu i niemocy
na prometejski uśmiech.
Przecież mamy udział w kształtowaniu granic.

Ktoś – kiedyś, idąc ku dziś nieznanemu,
zaznaczy śladami pokoleń,
uformowane także i naszą bezmyślną pracą,
cyple i półwyspy.

I zanurzy się po czubek głowy w odmętach,
niezrozumiałego do dziś jeszcze
- czystego błękitu.

06062009